Να ζήσει η Ευρώπη! Ψήφισαν -και οι Έλληνες ευρωβουλευτές- κατάργηση του βέτο

«Η Ελλάδα είναι πολύ μικρή για να διαπράξει τόσο μεγάλη ατιμία» έλεγε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Τελικά, και μπορεί να τη διαπράξει, και μάλιστα να είναι και σε βάρος της αυτή η ατιμία, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, στα μεγάλα και στα μικρά…

Στα… ψιθυριστά, καταπλακωμένη από το έπος Μητσοτάκη στη Βρετανία και τις επόμενες κινήσεις των «11» του ΣΥΡΙΖΑ, πέρασε η είδηση πως το ευρωκοινοβούλιο ψήφισε την κατάργηση του δικαιώματος των κρατών-μελών της Ε.Ε. στην αρνησικυρία, με άλλα λόγια η Ευρώπη κατήργησε μετά από σχεδόν 50 χρόνια το βέτο! Ένα από τα θεμέλια της «ευρωπαϊκής οικογένειας», ίσως το μοναδικό που εξίσωνε τη Γερμανία με τη Μάλτα και τον πλούσιο Βορρά με τον φτωχό Νότο, κατέρρευσε με τις 291 ψήφους των ευρωβουλευτών από όλα τα κόμματα, ανάμεσα τους και δέκα Ελλήνων…

Η άρση της ομοφωνίας στα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν στην ευρωπαϊκή πολιτική, όπως είναι η εξωτερική πολιτική, η οικονομία, η άμυνα και η ασφάλεια, ήταν ο διακαής πόθος του Βερολίνου, το οποίο πίεσε μέχρις εσχάτων για να περάσει την επιθυμία του. Έχοντας εκκινήσει τη διαδικασία αναθεώρησης των ιδρυτικών συνθηκών του Μάαστριχτ και της Λισαβώνας για τη λειτουργία της Ε.Ε. από τα μέσα του 2010, κατόρθωσε τα τελευταία χρόνια να πείσει και το Παρίσι για το «δίκαιου του ισχυρού», στη λογική πως για τα μεγάλα ευρωπαϊκά ζητήματα δεν μπορεί να μπαίνουν στο ίδιο ζύγι η ψήφος της Γαλλίας και της Γερμανίας με αυτήν της Κύπρου και του Λουξεμβούργου. Το σκεπτικό που είχαν οι Γερμανοί από τα χρόνια της κρίσης αλλά και κάθε φορά που κλυδωνιζόταν το οικοδόμημα της οικονομίας τους, ήταν πως δεν μπορεί το γειτονικό μικροσκοπικό Λουξεμβούργο να μετατρέπεται σε φορολογικός παράδεισος βάσει της εθνικής νομοθεσίας του, και η Ευρώπη να μην μπορεί να το αλλάξει αυτό χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του ίδιου του Λουξεμβούργου.

Στο λογικοφανές επιχείρημα, όμως, υπάρχει και συνέχεια, κρίσιμη και ζωτική για τα εθνικά συμφέροντα μας, που αφορούν στην εξωτερική πολιτική και την άμυνα της Ευρώπης. Η Γερμανία πετυχαίνοντας την άρση του βέτο, και ανάλογα με τα οικονομικά συμφέροντα της, μπορεί να πουλήσει, για παράδειγμα, μαζί με τα υποβρύχια και τα άρματα, και το ευρωπαϊκής συμπαραγωγής μαχητικό αεροσκάφος Eurofighter στην Τουρκία, χωρίς το ενδεχόμενο «ενοχλητικό» στοπ της Ελλάδας ή/και της Κύπρου. Στο ίδιο πλαίσιο, μπορεί μαζί με την Ολλανδία, την Αυστρία, το Βέλγιο και κάποιες ακόμα χώρες να δώσουν το «πράσινο φως» στην ένταξη της Αλβανίας στην Ε.Ε., μόνο και μόνο για να «μπουκάρουν» στην εκμετάλλευση της αλβανικής Ριβιέρα οι μεγάλες εταιρείες των κατασκευών, του τουρισμού και των μεταφορών. Κι ας πάνε… περίπατο οι ενστάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το σεβασμό στο κράτος δικαίου…

«Η Γερμανία «πατά» στο ότι δεν μπορεί να ορίζει την ευρωπαϊκή πολιτική απέναντι στην Τουρκία η Κύπρος, ή απέναντι στη Ρωσία, έναν σημαντικό εταίρο, η Πολωνία και οι βαλτικές χώρες» είχε σημειώσει εύστοχα ο διεθνολόγος Κ. Φίλης πριν δυο χρόνια, όταν ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Χ. Μάας άνοιγε επισήμως το θέμα της αναθεώρησης των συνθηκών της Ε.Ε. με βασικό ζητούμενο την κατάργηση της αρνησικυρίας. Ο ίδιος αναρωτιόταν τότε αν «θα μπορούσε η Γαλλία, ένας κοντινός μας εταίρος τα τελευταία χρόνια σε πολλά επίπεδα, να πειστεί να συνηγορήσει σε αυτή την πρόταση των Γερμανών; Και αν ναι, γιατί;». Στα ερωτήματα του απάντησε η πραγματικότητα με τη Γαλλία να είναι στο πλευρό των Γερμανών. Όπως και η Ελλάδα, που κατάλαβε πως το συμφέρον της είναι με την κατάργηση του βέτο…

Από τους 21 ευρωβουλευτές μας, μόνο πέντε καταψήφισαν την κατάργηση του βέτο, η Ελ. Βόζεμπεργκ της ΝΔ, ο Ν. Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ, οι Αλαβάνος και Παπαδάκης του ΚΚΕ και ο Μ. Φράγκος της Ελληνικής Λύσης. Απόντες ήταν οι Ζαγοράκης, Κόκκαλης, Κούλογλου, Κωνσταντίνου και Λαγός και οι υπόλοιποι συντάχθηκαν με την πλειοψηφία…

Η χώρα μας είχε ασκήσει τρεις φορές βέτο σε ευρωπαϊκές αποφάσεις, η πρώτη επί Ανδρέα Παπανδρέου, επ’ αφορμής των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων, ασκώντας βέτο στην ένταξη της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στην ΕΟΚ. Η δεύτερη το 1999 με πρωθυπουργό Κ. Σημίτη όταν άσκησε βέτο στην απόφαση των «15» για μη ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. αν δεν λυθεί το Κυπριακό. Και η τρίτη, επί Κώστα Καραμανλή, όταν η χώρα μας άσκησε βέτο στην ένταξη των Σκοπίων στην Ε.Ε.. λίγο αργότερα από το πρώτο βέτο του Βουκουρεστίου για την ένταξη στο ΝΑΤΟ.