Ναι, «είμαστε σε πόλεμο με τους κανίβαλους αυτού του κόσμου»!

«Εχουμε πόλεμο μη το ξεχνάς μωρό μου»… «Σε αυτό τον πόλεμο που βιώνουμε για να νικήσουμε θα χρειαστεί να αναστήσουμε όλες τις αρετές του Συμπολεμιστή που μόνο η δημοκρατία μπόρεσε και θα μπορέσει να αναδείξει», έγραψε η δασκάλα του, η κ. Διονυσία Ασπρογέρακα, όταν κατεβάζανε το φέρετρό του 19χρονου, στο νεκροταφείο, στο Περιστέρι.

Δολοφόνησαν τον Αντώνη, τον πέταξαν από το πλοίο, γιατί δεν αντιδράσαμε όσο έπρεπε, όπως οφείλαμε, όταν σκοτώσανε τον Θανάση στο λεωφορείο. Ποιόν Θανάση; Γι αυτό τον δολοφόνησαν, επειδή δεν θυμάσαι. Γιατί κανείς δεν μπήκε φυλακή όταν σκότωσαν τον Θανάση για ενάμισι ευρώ. Ίσως μόνο η δασκάλα του, που τον αγαπούσε, να τον θυμάται, ακριβώς δέκα χρόνια μετά, και κάποια παιδιά που κατεβάζουν το τραγούδι: «Στην γραμμή 12 σκότωσαν τον Θανάση».

Javaspa- Γραμμή 12: Ένα σκληρό ραπ τραγούδι για τον 19χρονο άνεργο Θανάση Καναούτη που δολοφονήθηκε στις 12 -8 -2013, γιατί δεν είχε εισιτήριο. Πήδηξε από το τρόλεϊ, για να αποφύγει τον ελεγκτή του ΟAΣΑ.΄ Επιβάτης: Ονομάζομαι Θανάσης Καναούτης, οδός Αναπαύσεως … Περιστέρι:
«Με λένε Θάνο ετών 19
είμαι για μήνες άνεργος και δεν περνάω ωραία
μένω Περιστέρι και ξέρεις τι σημαίνει
μαζί χορεύουμε κολασμένοι μικρομεσαίοι
μένω μες’ την πόλη και η πόλη αυτή με πνίγει
14 Αυγούστου και είμαστε λίγοι
λεφτά έχουμε μήνες να δούμε μέσα στο σπίτι
και με το ζόρι οι γονείς μου βγάζουνε τα νοίκια
φυσική ανάγκη αστική μετακίνηση
κι όμως η ανάγκη μας μπαίνει υπό επιτήρηση
10% πόνους για κάθε τους κλίση
αυτοί είναι οι ρουφιάνοι το κράτος έχει γεννήσει
όλη η δεξιά και Χ.Α. στον ΟΑΣΑ
οδηγοί και ελεγκτές κάνουν του μπάτσου τη δουλειά
τότε οι ναζί εκτελούσανε εντολές
τώρα εκτελούν εν ψυχρώ όλοι οι ελεγκτές
στη γραμμή 12 σκότωσαν τον Θανάση
γιατί έκανε το αυτονόητο απλά πράξη
ανε άεργος λοιπόν αυτό ήταν το έγκλημα
μας σκοτώνουνε για να καλύψουνε το έλλειμμα
Πήρα το τρόλεϊ βράδι γύρω στις 11
πήγαινα στο σπίτι μου μα μέσα μου έτρεμα
μου είχανε κόψει πρόστιμο είδη πριν κάτι μήνες
δεν έχω δικό μου μέσο ούτε λεφτά για τις βενζίνες
μπαίνει ο ελεγκτής και κατευθύνεται σε μένα
αρχίζει απειλές ότι θα τα πούμε στο τέρμα
μου σκίσανε τη μπλούζα μου είπαν υπάρχει πρόβλημα
μύρισε θάνατος μες’ τη γραμμή του 12
σκοτώσανε τον Θανάση είναι ξεκάθαρο
είναι οι εισαγγελείς που αθωώνουν κάθε παράσιτο
είναι οι δικαστές που μιλάνε για απλό πλημμέλημα
και μπάτσοι που λένε ότι ήτανε δικό του μέλημα
μας δολοφονούνε επειδή είμαστε άνεργοι
τη στιγμή που τράπεζες έχουν κέρδη σε αύξηση
κεφάλαια των πολιτικών όλα ακέραια
είμαστε φτωχοί και το πληρώνουμε με αίμα στη γραμμή 12 σκότωσαν τον Θανάση
γιατί έκανε το αυτονόητο απλά πράξη
΄ανε άεργος λοιπόν αυτό ήταν το έγκλημα
μας σκοτώνουνε για να καλύψουνε το έλλειμμα

Η δασκάλα του γράφει στον επίλογο: «Στη σκηνή του λεωφορείου, σε φαντάστηκα να μπαίνεις λίγο μετά και να παίρνεις τη θέση ενός 25χρονου, που κι εκείνος με τη σειρά του είχε πάρει τη θέση του Θανάση Καναούτη, που πριν δολοφονηθεί είχε πάρει τη θέση κάποιου άλλου νέου που τον είχαν εξίσου εξευτελίσει πριν πάρει τη θέση του στη μακριά αλυσίδα της μηχανής εξόντωσης… που είναι πλέον χρέος μας να σταματήσουμε.

Και βάζω στο τέλος πληθυντικό όχι μόνο γιατί θα ήταν ανήθικο να σου ζητούσα να τη σταματήσεις κυρίως εσύ, αλλά γιατί σε αυτόν τον κώδικα τιμής – αρετή τον λέγαν κάποτε- το εγώ και το εσύ συμπυκνώνονται στο εμείς. Κι αυτό το εμείς δεν έχει να κάνει με εκείνο το δασκαλίστικο και υποκριτικό «εμείς» που ισοδυναμεί με εκατοντάδες φουσκωμένα «εγώ» αλλά με το ΕΜΕΙΣ το βιωμένο και ζυμωμένο με κοινές χαρές, αγωνίες, θριάμβους και λύπες. Σε αυτό τον πόλεμο που βιώνουμε για να νικήσουμε θα χρειαστεί να αναστήσουμε όλες τις αρετές του Συμπολεμιστή που μόνο η δημοκρατία μπόρεσε και θα μπορέσει να αναδείξει.

Όταν στην κλασική εποχή, στην κοινωνία πλέον της ελληνικής «πόλης –κράτους», όπου έχει παγιωθεί το δημοκρατικό πολίτευμα, διαμορφώνεται η οπλιτική μεταρρύθμιση της «φάλαγγας» των οπλιτών, πλέον το κέντρο βάρους της άμυνας της πόλης μετατοπίζεται σε όλους τους οπλίτες, οι οποίοι συνεργάζονται συλλογικά και υπερασπίζονται την πόλη τους». Σου φαίνονται μακρινά όλα αυτά; Μα, τα έχουμε ήδη βιώσει. Μια μετατόπιση πεδίου χρειάζεται μόνο, άγρυπνο βλέμμα, σύσφιξη των παλιών μας δεσμών και υπόσχεση ότι τους συμπολεμιστές μας θα τους φροντίζουμε και θα τους σεβόμαστε όπως ακριβώς και τότε τους συμπαίκτες μας στις φωτεινές ζώνες του γκρίζου σχολείου μας.
Με όλη μου την αγάπη
Η δασκάλα σου Διονυσία Ασπρογέρακα»

Για τον άνεργο Αντώνη δεν είδα να γράφει η δασκάλα του, γράψανε όμως στο FACEBOOK πολλοί συμπατριώτες και φίλοι του, όπως ο κ. Γιώργος Ζερβάκης: «Ο Αντώνης Κ. έζησε 36 δύσκολα χρόνια στις εργατικές κατοικίες στον Άγιο Νικόλαο μαζί με τη μητέρα του και τα δυο του αδέρφια… Χωρίς δουλειά και αυτό που αποκαλούν στις μέρες μας potential βοηθούσε όποιον του το ζητούσε με αντάλλαγμα ένα χαρτζιλίκι ή λίγα τρόφιμα για το σπίτι… Χωρίς άλλα εισοδήματα από τη μέρα που έχασε τη μητέρα του σε μια ζωή που για τους περισσότερους θα φάνταζε σωστός Γολγοθάς, ο ίδιος συνέχισε να καβαλάει το ποδήλατο του και να παλεύει για μια χούφτα ευρώ ή λίγες μπουκιές φαγητό πάντα με ένα ανεξήγητο πολλές φορές χαμόγελο…

Σε έναν κόσμο σκληρό που απορρίπτει εύκολα ζωή του μια αργοπορία να επιβιβαστεί στο καταραμένο εκείνο πλοίο χθες το βράδυ στον Πειραιά… Ο Αντώνης δεν μπόρεσε να αντιδράσει όπως πιθανόν όλοι μας όταν εκείνο το δίποδο τον έσπρωχνε πάνω στον καταπέλτη… Ο Αντώνης δεν ήταν κάποιος που μάλωνε, μπορεί και να γελούσε αμήχανα, ίσως να νόμιζε πως επρόκειτο για κάποιο αστείο, μια κακόγουστη φάρσα… Μέχρι που βρέθηκε στο κενό… Ίσως και να χαμογελούσε ακόμα και την ώρα που αποχαιρετούσε τον σκληρό και άδικο κόσμο μας… Πριν προλάβει καν να καταλάβει τι λάθος έκανε και έπρεπε να πληρώσει με τη ζωή του για αυτό… Τον Αντώνη τον ήξερα λίγο … πολύ λίγο όπως οι περισσότεροι σε αυτόν εδώ τον τόπο… που απλά σκέφτεται να βγάλει την «υποχρέωση» με μια κηδεία δημοσία δαπάνη… Πολλοί ίσως να σκέφτονται όμως αυτές τις στιγμές όπως εγώ… Πως όλοι μας ζούμε κατά τύχη σε αυτόν εδώ τον κόσμο και φεύγουμε μόλις αυτή η τύχη μας εγκαταλείψει ή κάποιος υπεύθυνος – ανεύθυνος αποφασίσει λάθος ή κατά λάθος…

Για τον Αντώνη δεν θα αγορεύσουν γνωστοί ποινικολόγοι… Αντιθέτως στην περίπτωση του το κουκούλωμα μπορεί να αποδειχθεί πολύ εύκολο… Με συμπολίτη όμως του Αντώνη τον αρχηγό του Λιμενικού Σώματος περιμένω να δω κάποια πράγματα από την στιγμή που όλα έγιναν στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας και υπάρχει καταγραφή του συμβάντος… Και τότε ίσως και ο Αντώνης μπορέσει εκεί ψηλά να ξανά καβαλήσει το ποδήλατο του και να χαμογελάσει όπως έκανε σε όλη την σύντομη και δύσκολη ζωή του»…

Ο κ. Nίκος Aσιμακόπουλος γράφει: «Πλέον, σκοτώνουμε άνθρωπο γιατί άργησε να ανεβεί στο πλοίο, γιατί είναι διαφορετική ομάδα, γιατί δεν πιστεύει στον ίδιο θεό, γιατί ξυπνάμε με νεύρα, γιατί μας προσπέρασε με το αυτοκίνητό του, ή γιατί μάς την έδωσε η φάτσα του… Υπάρχουν επίσης συν «άνθρωποι» οι οποίοι θεωρούν σκόπιμο να διευκρινίσουν ότι «είχε εισιτήριο», επειδή αν δεν είχε, μάλλον… καλά θα του είχαν κάνει. Ο άριστος των αρίστων κύριος Βαρβιτσιώτης, αποφαίνεται ότι… «θρηνούμε για τον θάνατο ενός ανθρώπου, αλλά θρηνούν και οι οικογένειες των ανθρώπων που πήγαν για το μεροκάματο και βρίσκονται κατηγορούμενοι»!

Επίσης, η κυρία Μάνδρου -της τηλεοράσεως- βγαίνει και λέει… «ας τον έσπρωχναν μέσα, ας τον πλάκωναν στις κλωτσιές, αλλά όχι να τον σκοτώσουν»! «Ζουν ανάμεσά μας». Σε μερικές περιπτώσεις έχουν πόστα εξουσίας και διαμορφώνουν τον πολτό που λέγεται «κοινή γνώμη» και μέσα από τον οποίο ξεπηδούν οι επόμενοι εγκληματίες. Αυξάνονται και πληθύνονται και μας κατακυριεύουν τα κτήνη»… H κ. Αλεξάνδρα Αλεξάτου, η οποία συμμετείχε στην αυθόρμητη διαμαρτυρία στο λιμάνι, έγραψε: «Να μη συνηθίσουμε τη φρίκη» και «είμαστε σε πόλεμο με τους κανίβαλους αυτού του κόσμου, για τον Αντώνη, την Ζάκι, τον Μάγγο» ήταν μερικά από τα πανό της συγκέντρωσης. Τα πλακάτ έγραφαν: «ντρέπομαι γιατί είμαι άνθρωπος και φτάσαμε εδώ», «το άλλο μισό της βαρβαρότητας είναι η ανοχή», «σ’ αυτή την κοινωνία την κανιβαλική ένα εισιτήριο αξίζει μια ζωή», «σε κάθε έγκλημα τους η ίδια ιστορία,
δεν ήτανε ατύχημα, ήταν δολοφονία» !