Νάτος, πετιέται ο… επανεγκλεισμός

Η γράφουσα, δεν ξέρω για εσάς, αισθάνεται… εγκλωβισμένη στην τοποθεσία Αττική, η οποία λίγες ημέρες πριν τις μαζικές καλοκαιρινές άδειες και παρότι ο εμβολιασμός συνεχίζεται (;), βουλιάζει από νέα κρούσματα.

Ενάμιση χρόνο μετά την έλευση του κορονοιου, με δύο καραντίνες πίσω μας και αρκετούς τουρίστες να έχουν έρθει πλέον στη Αττική και τα νησιά, η κατάσταση δεν είναι αυτό που θα λέγαμε ελεγχόμενη. Σε καμία περίπτωση.

Μετά από ενάμιση χρόνο που πολλοί συμπολίτες μας έχουν καταφύγει στα ψυχοφαρμακα για να αντιμετωπίσουν αυτό το… ωστικό κύμα, η πολιτεία τελικά δείχνει ανήμπορη να τους προστατεύσει, ενώ οι συζητήσεις και τα πηγαδάκια για νέο εγκλεισμό έχουν φουντώσει ξανά…

Και ενώ ακούγαμε από επίσημα χείλη κιόλας, ότι δεν θα υπάρχουν πλέον ολικά, αλλά τοπικά lockdown, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και δείχνει χωρίς επιστροφή.

Όμως μην μας πουν πάλι για ατομική ευθύνη: Αυτή η καραμέλα έχει λιώσει από καιρό και κανένας πλέον δεν είναι πρόθυμος να την αναμασήσει: Απλά γιατί δεν είμαστε στην αρχή της πανδημίας για να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του. Τις αναλαμβάνουμε πλέον καθημερινά οι περισσότεροι. Έτσι θεωρώ τουλάχιστον.

Τους προηγούμενους μήνες υποτίθεται ότι θα γίνονταν πράγματα για να προχωρήσουμε μπροστά και όχι μόνο υγειονομικά, αλλά και σε επίπεδο οικονομίας.

Υποτίθεται, επίσης, ότι οι εμβολιασμοί θα δημιουργούσαν ένα δίχτυ προστασίας. Δεν ξέρω αν εσείς το βρήκατε, αλλά εγώ ακόμα το ψάχνω.

Τα πράγματα μοιάζουν να είναι ξανά οριακά και εμείς οι πολίτες ένα βήμα πριν κλειστούμε και πάλι στα σπίτια μας, εν μέσω θέρους και πάνω που οι περισσότεροι ονειρευόμασταν αυτές οι διακοπές να σημάνουν την επανέναρξη της ελευθερίας μας.

Ο χρόνος μετρά αντίστροφα και ελπίζω να διαψευστώ…