Νέα εποχή

Προφανώς είναι πολύ πρόωρη οποιαδήποτε αποτίμηση για το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς δεν μπορεί κανείς να στηριχτεί μόνο στις δημόσιες δηλώσεις ή στα  non papers του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος.

Δεν μπορεί όμως να στηριχτεί και στην πρόχειρη και για τις ανάγκες της εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης κριτική των κομμάτων της αντιπολίτευσης που τα βλέπουν όλα μαύρα και κόντρα στο συμφέρον της χώρας χωρίς να έχουν όλα τα δεδομένα στα χέρια τους.

Τέτοιου είδους ιστορικά ταξίδια και πολλώ μάλλον συναντήσεις με τον “πλανητάρχη” του εκάστοτε Έλληνα πρωθυπουργού αποτιμώνται σε βάθος χρόνου και σε χρονική συγκυρία που κρίνονται επί του πρακτέου μείζονες στρατηγικές επιλογές της χώρας. Χαράσσουν πάντως το πλαίσιο μιας “νέας εποχής” όσον αφορά τις νέες συμμαχίες που διαμορφώνονται ειδικά στο ρευστό τοπίο της ΝΑ Ευρώπης και Ανατολικής Μεσογείου.

Το ζητούμενο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αν οι όποιες συμφωνίες υπογράφονται ή κινούνται στη σφαίρα των δημόσιων υποσχέσεων και δεσμεύσεων έχουν ανταλλάγματα ή αντισταθμιστικά οφέλη σε γεωστρατηγικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο για τη χώρα και ιδίως για μια χώρα σαν την Ελλάδα που τα χρόνια της κρίσης έχει ακούσει ουκ ολίγα καλά λόγια χωρίς αντίκρισμα όμως στην πράξη και ιδίως από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

“Τα έθνη δεν έχουν σταθερούς φίλους ή εχθρούς. Έχουν μόνο σταθερά συμφέροντα” έλεγε ένας πρώην  Βρετανός πρωθυπουργός και η συνάντηση Τσίπρα-Τράμπ και τα όσα ειπώθηκαν στον Κήπο τω Ρόδων θα αποτιμηθούν εν ευθέτω χρόνω, ανέδειξαν ωστόσο ποια είναι τα…”σταθερά συμφέροντα” της χώρας.