Νέα μεγάλη βιωματική έρευνα συνομολογεί πως υπάρχει μετά θάνατον ζωή

Αυτή είναι η είδηση, αλλά πέρασε στα ψιλά.

Ο Δρ. Jeffrey Long είναι ένας διακεκριμένος ογκολόγος στο Κεντάκι. Τον εξιτάριζαν οι κοινές ιστορίες που διηγούνταν ασθενείς του οι οποίοι έφυγαν και ξαναγύρισαν στην ζωή. Γι’ αυτό το λόγο το 1998 έφτιαξε το «Ίδρυμα Ερευνών για τις μεταθανάτιες εμπειρίες».

Το ίδρυμά του έχει μελετήσει περισσότερες από 5.000 εμπειρίες παρ’ ολίγον θανάτου. Μελέτησε τις ιστορίες όλων όσων έχουν αναφέρει τέτοιες εμπειρίες οι οποίες έχουν επιβεβαιωθεί από μάρτυρες. Είναι βέβαιος πλέον ότι η έρευνά του έχει αποδείξει την ύπαρξη ζωής μετά τον θάνατο: «Αυτά τα συγκλονιστικά στοιχεία, οι κοινές μαρτυρίες με έκαναν να καταλήξω ότι υπάρχει σίγουρα μεταθανάτια ζωή».

Σε ένα νέο δοκίμιό του για το Insider, ο Λονγκ εξηγεί τι ορίζει ως «μεταθανάτιες εμπειρίες»: Κάποιος που είναι σε κώμα ή κλινικά νεκρός χωρίς δηλαδή καρδιακό παλμό και βλέπει, ακούει, αισθάνεται και αλληλοεπιδρά με άλλα όντα σε κάτι πέρα από την ορισμένη πραγματικότητα. «Περίπου το 45% των ασθενών αναφέρουν τουλάχιστον μια εξωσωματική εμπειρία», γράφει. «Οι άνθρωποι ισχυρίζονται ότι «η συνείδησή τους διαχωρίζεται από το φυσικό τους σώμα, συνήθως αιωρείται πάνω, επιτρέποντάς τους να δουν και να ακούσουν τι συμβαίνει γύρω τους.»

Ανέφερε την περίπτωση μιας γυναίκας που έχασε τις αισθήσεις της ενώ έκανε ιππασία σε ένα μονοπάτι – «η συνείδησή της ταξίδεψε με το άλογό της καθώς κάλπαζε πίσω στον αχυρώνα».
Αργότερα ήταν σε θέση να περιγράψει τι ακριβώς συνέβη στον αχυρώνα, παρόλο που το σώμα της δεν ήταν φυσικά εκεί.

«Οι πιο πολλοί περιγράφουν ότι πέρασαν μέσα από ένα τούνελ είδαν ένα έντονο φως, τους χαιρέτησε ένα νεκρό αγαπημένο τους πρόσωπο και παρακολούθησαν τη ζωή τους «να αναβοσβήνει μπροστά στα μάτια τους. Δεν υπάρχει λογική εξήγηση σε όλο αυτό».
«Δεν έχω βρει καμία επιστημονική εξήγηση. Έχω μελετήσει έρευνες για τον εγκέφαλο και έχω εξετάσει κάθε πιθανό σενάριο. Τίποτα δεν εξηγεί επιστημονικά τις μεταθανάτιες εμπειρίες».

Φοιτητές διαβάζαμε την Θιβετιανή Βίβλο των Νεκρών. Ό,τι περιγράφεται εκεί τα βίωσε ένας κολλητός μου φίλος που πήγε κι ήρθε, ήταν κλινικά νεκρός μετά από έμφραγμα. Όταν συνήλθε, ζήτησε ένα χαρτί από την νοσοκόμα και τα έγραψε, για να μην τα ξεχάσει. Είδε η ζωή του όλη να περνάει μπροστά του σαν μια γρήγορη πολύ πυκνή ταινία, μικρού μήκους. Ανακλήθηκαν εικόνες από την γέννησή του, από τα παιδιά στο νηπιαγωγείο κι ύστερα έβλεπε από ψηλά το σώμα του και τους γιατρούς που προσπαθούσαν να του κάνουν ανάταξη. Ακριβώς την ίδια περιγραφή έκαναν στον κολλητό μου τον καρδιολόγο δύο ασθενείς που επανέφερε. Ανατριχιάζω.

Γράφει, μεταξύ άλλων ο αγαπημένος μου Δρ. Μάνος Δανέζης σε ένα άρθρο με τίτλο: “Η ζωή και ο Θάνατος στο Υλικό Σύμπαν”.

Τι ονομάζουμε ζωή

(…) Με βάση όλα τα προηγούμενα, ζωή μπορούμε να ονομάσουμε τη δυνατότητα της υλικής μας υπόστασης να μεταβάλει την ενεργειακή της πυκνότητα (δηλαδή την καμπυλότητά της). Αυτό σημαίνει αυτόματα μια δυνατότητα αυξομείωσης της διάστασης χρόνος, που εγκλείουμε αοράτως μέσα μας.

Η έννοια της ζωής όμως χαρακτηρίζεται από τις έννοιες της γέννησης, της ανάπτυξης, της φθοράς και του θανάτου.
Η έννοια της Γέννησης, της εμφάνισης δηλαδή μιας υλικής πραγματικότητας από το αισθητό τίποτα, δεν είναι παρά μια καμπύλωση του χώρου προς το χρόνο, πέραν κάποιου ορίου. Η καμπύλωση αυτή μπορεί να γίνει αισθητή και λογικά αντιληπτή από την επιστήμη, σαν μια περιοχή αυξημένης τιμής της πυκνότητας ενέργειας, που γύρω της σχηματίζεται κάποιο πεδίο βαρύτητας. Η έννοια της ανάπτυξης μιας υλικής ύπαρξης, είναι ταυτόσημη με την έννοια της αύξησης της καμπυλότητας του χώρου και με την ισοδύναμη έννοια της αύξησης της ενεργειακής πυκνότητας.

Τι είναι ο θάνατος;

Εδώ μπορούμε να διακρίνουμε δύο ακραία είδη θανάτων, αν συναρτήσουμε τον υλικό θάνατο με την αισθητή εξαφάνιση της ύλης:

1. Θάνατος ως ελαχιστοποίηση της πυκνότητας ενέργειας που έχει σαν αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό στην ψευδή φύση του τρισδιάστατου φυσικού ειδώλου του χώρου του σύμπαντος. Αυτό συμβαίνει εφόσον η τιμή της πυκνότητας ενέργειας (καμπυλότητας)
του χώρου που καταλαμβάνει το αντικείμενο, γίνεται ή μηδέν, ή δεν ξεπερνά την οριακή τιμή ώστε να γίνεται αντιληπτό από τις ανθρώπινες αισθήσεις ως «ύλη».

Όπως παρατηρούμε προηγουμένως, αν η καμπύλωση (προς την διάσταση χρόνος) του τρισδιάστατου χώρου γίνει μικρότερη από μια ελάχιστη, τότε η ύλη στερούμενη της αισθητής καμπυλότητας ξαναπαίρνει την μορφή του καθαρού χώρου, μιας ουσίας έξω
από την δυνατότητα των αισθήσεών μας.

2. Αν η καμπύλωση του τρισδιάστατου χώρου (προς την διάσταση χρόνος) ξεπεράσει το ανώτατο όριο τότε το υλικό καθίσταται αόρατο από τις ανθρώπινες αισθήσεις. Αυτή ακριβώς την αιτίας θανάτου, όσον αφορά την ζωή των άστρων, την ονομάζουμε μελανή οπή, και την μελετάει η σύγχρονη φυσική και αστροφυσική.

Συμπαντικός και ανθρώπινος χρόνος

Ποια όμως είναι η σχέση μεταξύ της συμπαντικής διάστασης χρόνος και της παραμέτρου που μετράνε σαν χρόνο τα ρολόγια και τα ημερολόγιά μας;

Όπως είπαμε η διάσταση χρόνος γίνεται κατανοητή μέσω των ανθρώπινων αισθήσεων σαν φθορά. Επειδή, όμως, ο μέσος ρυθμός της φθοράς σε όλα όσα βλέπουμε γύρω μας είναι σχεδόν σταθερός, τον συγκρίνουμε με άλλα πιο ευδιάκριτα και σχεδόν σταθερά φαινόμενα όπως είναι η περιστροφή της Γης γύρω από τον άξονά της ή η περιφορά της γύρω από τον Ήλιο μας.

Με λίγα λόγια ο χρόνος των ρολογιών και των ημερολογίων μας μετράει τον ρυθμό της φθοράς της ύλης, δηλαδή της μεταβολής της διάστασης χρόνος και δεν ταυτίζεται με αυτόν.