Ο Αλέξης, η συνεδρίαση της ΚΕΑ και το μουδιασμένο restart της διεύρυνσης

Μπορεί η πανδημία και η νέα κρίση που έφερε μαζί του ο κορονοϊός να τα έκρυψε «κάτω από το χαλί», όμως τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το πρότζεκτ ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, από την πρώτη κιόλας μέρα μετά τις εκλογές του 2019, είναι όλα εδώ. Και η Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης, στη συνεδρίαση του περασμένου Σαββάτου, δεν πέτυχε τίποτα συγκεκριμένο για αυτά, εκτός από το να τα… περιγράψει.

Η ουσία του προβλήματος δεν χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης και μπορεί εύκολα να συνοψιστεί σε μία και μόνη φράση: Η ελληνική κοινωνία δεν αισθάνεται ότι όλη αυτή η διαδικασία την αφορά. Κανείς, πλέον, δεν ασχολείται με το τι λέγεται, αποφασίζεται ή γίνεται σχετικά με το εγχείρημα της διεύρυνσης της παράταξης, κανείς δεν παρακολουθεί τις δηλώσεις, τις τοποθετήσεις, τις ομιλίες των στελεχών, κανείς δεν νιώθει ότι από όλα αυτά εξαρτάται το προσωπικό του μέλλον.

Εξαιρετικό το νέο «κοινωνικό συμβόλαιο», στο οποίο αναφέρθηκε ο Αλέξης Τσίπρας και απολύτως εύστοχοι και επίκαιροι οι έξι άξονες του (παραγωγή, εργασία, κοινωνικό κράτος, νέα γενιά, περιβάλλον, δικαιώματα). Ωστόσο, ο Έλληνας πολίτης δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα της κυβερνητικής πολιτικής, ειδικά εν μέσω της νέας κρίσης που εγκαθίσταται μέρα με τη μέρα, με πολιτική ιδεολογία, αλλά μόνο με πολιτική πράξη. Και το πρόβλημα είναι ότι από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπει, σήμερα, πράξη, αλλά ιδεολογία. Και μάλιστα σε μία γενικόλογη, under construction μορφή, για την οποία δεν έχουν συμφωνήσει στο 100% ούτε οι παροικούντες την Κουμουνδούρου.

Το 2015, ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν βέβαιος ότι το κόμμα που ψήφισε ήξερε να κάνει αντιπολίτευση και περίμενε με ενδιαφέρον να δει κατά πόσον μπορεί και να κυβερνήσει. Το 2020, ο προοδευτικός πολίτης βλέπει, μάλλον με απογοήτευση, ότι ο έμπειρος κυβερνητικά ΣΥΡΙΖΑ ξέχασε πώς κάνουν αντιπολίτευση! Διότι, ωραίο το «χάρτινο τσίρκο», ολόσωστη η επισήμανση για την κυβέρνηση που είναι «άριστη μόνο στην καλοπληρωμένη προπαγάνδα» και αυτονόητες οι επισημάνσεις για την διάλυση της οικονομίας, της παιδείας, των νοσοκομείων. Ωστόσο, λείπει το «δια ταύτα»: Πώς θα αντιπαρατεθούμε σε αυτές τις πολιτικές και πώς θα διεκδικήσουμε την επιστροφή στο «πηδάλιο» της χώρας; Με τη λογική του «ώριμου φρούτου»; Δια των επισημάνσεων και των υπογραμμίσεων, λειτουργώντας όχι ως πολιτικοί, αλλά ως… δημοσιογράφοι που καταγράφουν τα κακώς κείμενα (μια και τα media λιβανίζουν τον Μητσοτάκη);

Ναι, ο Τσίπρας έβαλε στη σωστή βάση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο χώρος για να γίνει μαζικός, να αποκτήσει επαφή με την ευρύτερη κοινωνία και να γίνει εκφραστής της: «Πρέπει να δοκιμαστούμε στα ερωτήματα που μας βάζει το 2020», είπε «και όχι σε αυτά που κρίθηκε ο καθένας πριν από 10 ή 20 χρόνια». «Δεν χωρούν η ιδιοτέλεια, οι προσωπικές στρατηγικές και η αλαζονεία», τόνισε και σημείωσε ότι «χρειαζόμαστε νέους τρόπους επικοινωνίας και παρέμβασης». Μέχρι και ο Π. Σκουρλέτης έφτασε να ζηλέψει τη «λαϊκότητα του ΠΑΣΟΚ» και να εκφράσει την επιθυμία να «μπολιάσει τον χώρο της Αριστεράς». Ν. Παππάς και Θ. Θεοχαρόπουλος, με άλλες εκφράσεις ο καθένας, είπαν ότι χάθηκε χρόνος και το εγχείρημα δεν έχει προχωρήσει όσο θα έπρεπε.

Για να μην τα μηδενίζουμε όλα, είχε κι ένα αισιόδοξο στοιχείο η ΚΕΑ του Σαββάτου. Είναι η πρώτη φορά που σχεδόν όλοι οι μετέχοντες δείχνουν να έχουν αντιληφθεί το πρόβλημα και η συνειδητοποίηση ενός προβλήματος, λένε, ισοδυναμεί με τη μισή λύση του. Μόνο που οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν, η χώρα περνάει ήδη δύσκολα και δεν υπάρχει η πολυτέλεια να καταναλώσουμε έναν χρόνο ακόμη για την… άλλη μισή λύση. Ο πρώτος που πρέπει να το καταλάβει αυτό και να τρέξει είναι ο ίδιος ο Αλέξης ο οποίος, έτσι κι αλλιώς, είναι ο μόνος που μπορεί να αποκαταστήσει και το χαμένο «γκελ» του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία. Γιατί είναι και ο μόνος που, μέχρι πολύ πρόσφατα, το είχε.