Ο ευρωπαϊκός νότος άργησε, αλλά επιτέλους ξύπνησε!

Τελικά οι Γερμανοί τα κατάφεραν. Όχι βέβαια με τον τρόπο και το αποτέλεσμα που επιθυμούσαν, αλλά ακριβώς με το αντίθετο αποτέλεσμα, γεγονός που είναι από μόνο του ενδεικτικό πως κάτι, πράγματι, όχι απλά αλλάζει στην Ευρώπη, αλλά άλλαξε ήδη στην Ευρώπη. Βερολίνο και Βρυξέλλες πίεσαν Ρώμη και Μαδρίτη ανοιχτά, ασφυκτικά, προκλητικά και η πίεση αυτή γύρισε σαν μπούμερανγκ εναντίον τους οδηγώντας, μετά από μια εβδομάδα κλυδωνισμών, στην αποκαθήλωση του «αγαπημένου» τους Μαριάνο Ραχόι και στην εγκαθίδρυση της πρώτης αμιγώς αντισυστημικής κυβέρνησης στην Ιταλία. Πρόκειται σαφώς για μια γροθιά και μάλιστα διπλή γροθιά στο στομάχι της συστημικής Ευρώπης!

Συστημική κωλοτούμπα

Στην περίπτωση της Ιταλίας, ο υπόγειος αυτός πόλεμος φάνηκε καθαρά, προ ημερών, όταν ο Γερμανός επίτροπος Γκίντερ Έτινγκερ τόλμησε να κουνήσει το δάχτυλο στους Ιταλούς δηλώνοντας περισπούδαστα πως «οι αγορές θα μάθουν τους Ιταλούς πώς να ψηφίζουν». Η ιταλική κοινή γνώμη το πήρε προσωπικά να δείξει με τη σειρά της στο Βερολίνο, πως ξέρει ακριβώς πώς να ψηφίζει και πως θα το κάνει στις επαναληπτικές εκλογές που είχαν ουσιαστικά δρομολογηθεί. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις έδειχναν τους Πεντάστερους να κρατούν τα ποσοστά τους και την πρώτη θέση και τη Λέγκα να ανεβαίνει κατά 8(!) μονάδες, κάτι που μεταφράζεται σε μια από κοινού εκλογική δύναμη της τάξεως του 58%. Θα μπορούσε η Ευρώπη να σταματήσει το 58% να σχηματίσει κυβέρνηση; Άξιζε το ρίσκο μιας παρατεταμένης αστάθειας, εφόσον το τελικό αποτέλεσμα μιας νέας κάλπης θα ήταν το ίδιο, ήτοι μια κυβέρνηση Πεντάστερων-Λέγκας και μάλιστα με ακόμη ισχυρότερη πλειοψηφία;

Δεδομένων των χθεσινών εξελίξεων είναι προφανές ότι τελικά επικράτησε η λογική. Και υπό μία έννοια ο κύριος Έτινγκερ είχε δίκιο: οι αγορές πράγματι έδειξαν το δρόμο, αν αναλογιστούμε ότι ο επικίνδυνος χορός των αγορών, που κινδύνευε να αντιστρέψει όλη την πρόοδο που είχε επιτευχθεί στην ευρωπαϊκή οικονομία την τελευταία διετία, μέτρησε καθοριστικά, ώστε το σύστημα να είναι αυτό που, αυτή τη φορά, θα προχωρούσε σε μια ωραιότατη κωλοτούμπα, που επανέφερε έξαφνα στη ζωή την κυβέρνηση συνασπισμού του Τζουζέπε Κόντε. Άλλωστε, μην γελιόμαστε, η ιταλική οικονομία δεν είναι… παίξε γέλασε και το σύνολο των αναλυτών συμφωνούσε ότι ήταν απόλυτα ικανή να προκαλέσει, αλήθεια, τη διάλυση του ευρώ. Έτσι… ξαφνικά όλοι πείστηκαν ότι ο κύριος Κόντε (που σκυλόβριζαν ως αδαή και άπειρο προ ημερών) είναι μια χαρά ικανός να γίνει πρωθυπουργός, πως δεν υπάρχουν προσχώματα για να ολοκληρωθεί ο σχηματισμός κυβέρνησης Πεντάστερων και Λέγκας και ο αμφιλεγόμενος κύριος Σαβόνα (από την επιλογή του οποίου ξεκίνησε η πολιτική κρίση, το βράδυ της Κυριακής) μπορεί μεν να μην πήγε στο υπουργείο Οικονομικών, αλλά μπήκε στην κυβέρνηση και ανέλαβε το εξίσου σημαντικό χαρτοφυλάκιο των ευρωπαϊκών υποθέσεων.

Βέβαια, για την Ευρώπη το πρόβλημα της διαχείρισης μιας αμιγώς αντισυστημικής κυβέρνησης παραμένει. Όμως «όπως έστρωσε, θα κοιμηθεί»! Και το χειρότερο είναι ότι το έκανε, αφού κατάφερε να εκνευρίσει την ιταλική κοινωνία, με τρόπο που πιθανότατα οι Ιταλοί (και η νέα τους κυβέρνηση) δεν θα ξεχάσουν εύκολα.

Adios κύριε Ραχόι

Η αλλαγή πλεύσης είχε να κάνει προφανώς και με την παράλληλη πολιτική κρίση που έτρεχε στην Ισπανία, η έκβαση της οποίας, χθες το βράδυ, φανέρωνε, επίσης, ότι οι Γερμανοί είχαν χάσει και εκεί το παιχνίδι. Ο αγαπημένος τους Μαριάνο Ραχόι ήταν για τα καλά χαμένος, πριν καν συζητηθεί και τεθεί προς ψηφοφορία, σήμερα, η πρόταση μομφής εναντίον του, δεδομένου ότι τα «κουκιά» για την αποπομπή του είχαν συγκεντρωθεί. Με την ολοκλήρωση της διαδικασίας στη βουλή, η συντηρητική κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος θα καταρρεύσει και θα σχηματιστεί μια καινούργια κυβέρνηση, υπό τους Σοσιαλιστές και τον Πέδρο Σάντσες, εκτός κι αν ο Ραχόι αποφασίσει τελικά να αποφύγει το διασυρμό του και παραιτηθεί, κάτι που οι καλά γνωρίζοντες το υπερτροφικό εγώ του θεωρούν κάπως δύσκολο (ίσως να περιμένει και κάποιο… γερμανικό θαύμα να τον σώσει, την τελευταία στιγμή).

Σε κάθε περίπτωση ο κύριος Ραχόι πηγαίνει οριστικά… σπίτι του και ο εξαετής κύκλος της δεξιάς κυβέρνησης στην Ισπανία κλείνει με μηδενικές πιθανότητες να επαναληφθεί, τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα. Κι αυτό διότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως τα παλιά κόμματα εξουσίας έχουν υποχωρήσει στα μετόπισθεν αφήνοντας στις δύο πρώτες θέσεις τις νέες δυνάμεις των Podemos και των Ciudadanos, να εκπροσωπούν το νέο και την απαρχή μιας νέας εποχής για το πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Αν λάβουμε υπόψη και το προφίλ των κυβερνήσεων σε Αθήνα και Λισαβόνα είναι σαφές ότι ο πολιτικός χάρτης στον ευρωπαϊκό νότο αλλάζει ριζικά. Ας ελπίσουμε ότι θα λειτουργήσει συντονισμένα και συλλογικά για να μην αφήσει χαμένη την ευκαιρία που του δίδεται, να αλλάξει και την Ευρώπη συνολικά.