Ω καιροί… ω – πολιτικά – ήθη…

Αυτές τις ημέρες που διανύσαμε ήταν χαρακτηριστικές για να μπορέσει να δει κανείς στην ελληνική πολιτική σκηνή την ‘’ηθική του ανδρός’’.

Με αφορμή την επικύρωση ή όχι της συμφωνίας των Πρεσπών, βγήκαν στην επιφάνεια πολλά.

Ένα από αυτά είναι το πως παλαιοί πολιτικοί σύντροφοι, πρόσωπα που έχουν μοιραστεί εμπειρίες και έχουν ζυμωθεί με συγκεκριμένες ιδέες, τώρα και μπροστά στη μεγάλη καταιγίδα, οπισθοχωρούν, αλλάζουν θέσεις, κόμματα, αντιλήψεις.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό των ΑΝΕΛ μπροστά στη λαίλαπα της επικύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών. Προσωπικά δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω ούτε τη θέση του αρχηγού τους Πάνου Καμμένου, ούτε τις κινήσεις των υπόλοιπων μελών.

Με θλίβει, όμως, να ακούω και να διαβάζω από ανθρώπους που τόσα χρόνια πορεύτηκαν μαζί, ψηφίστηκαν από πολύ κόσμο για την κοινή τους παρουσία στην πολιτική σκηνή και εν συνεχεία πήραν… αγκαζέ τις καρέκλες, λόγια που δεν θα έπρεπε να τους αποδίδονται, τουλάχιστον από άποψη ηθικής και πολιτικής γνώσης. Κι όμως τα είπαν.

‘’Ο πατέρας της Κουντουρά έγραψε τον ύμνο της Χούντας’’ είπε, μεταξύ άλλων, ο αρχηγός των ΑΝΕΛ σε συνέντευξή του στο STAR και μου δημιούργησε μια απορία: Όσο καιρό ήταν η Κουντουρά στους ΑΝΕΛ και ήταν συνοδοιπόρος στο ταξίδι τους… δεν είχε γράψει ο πατέρας της τον ύμνο της Χούντας ;Τότε ήταν καλή και άγια και τώρα που… άλλαξε ρότα, θα πρέπει να της… χρεωθεί κάτι που έκανε πριν χρόνια κάποιος συγγενής της;

Επαναλαμβάνω: Δεν κρίνω ούτε τη δική της στάση, ούτε του αρχηγού των ΑΝΕΛ. Μου φαίνεται, όμως, λίγο μικροπρεπές το να αλλάζεις τη στάση σου απέναντι σε έναν μέχρι πρότινος σύντροφό σου και να χρησιμοποιείς ανεδαφικά επιχειρήματα για να τη στηρίξεις. Επιχειρήματα που πιο πολύ σε εκθέτουν σε τελική ανάλυση, παρά σε ‘’ανεβάζουν’’ στα μάτια του κόσμου.

Θα ήταν πιο θαρραλέο να πεις : ‘’Δεν ”μου κάνει” πια γιαυτό’’. Για το προφανές εν πάση περιπτώσει.

Όμως, δυστυχώς, στην πολιτική τα τελευταία χρόνια είναι αυτό που λείπει: Το να μπορούμε να κοιτάμε τον άλλον στα μάτια, από όποια θέση και αν προερχόμαστε και να του λέμε τι πραγματικά πιστεύουμε για εκείνον.
Γιατί τελικά στην πολιτική, όπως και στη ζωή, τελικά σημασία έχει μόνο το φαίνεσθαι. Η καλή έξωθεν μαρτυρία. Με όποιον τρόπο και με κάθε τίμημα.