Ο Μίκης…

Πραγματικά αναρωτιέμαι τι μπορεί να γράψει κανείς γι΄αυτόν τον οικουμενικό Ελληνα.

Προσωπικά έμαθα γι’ αυτόν και το έργο του με αφορμή την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τη Μεταπολίτευση, τους αγώνες του λαού μας για ελευθερία και δημοκρατία.

Μέσα από τα τραγούδια του Μίκη έμαθα τι σημαίνει αγώνας, ποίηση, Ελλάδα…

Ειχα ταυτίσει την περιπετειώδη διαδρομή του με την Αριστερά, το ΚΚΕ.

Η δήλωση του “Καραμανλής ή τάνκς” ενόχλησε πολλούς στην Αριστερά, εκ των υστέρων ωστόσο έκρινα ότι αποτύπωνε αντικειμενικά το διακύβευμα μιας κρίσιμης για τον τόπο συγκυρίας.

Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ, ως βουλευτής του ΚΚΕ δήλωσε μεταξύ αστείου και σοβαρού “θα ‘μαστε συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση και αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση” και το 1988, με αφορμή το σκάνδαλο Κοσκωτά “ταράζει” τα νερά της πολιτικής ζωής, προτείνοντας το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας Ν.Δ.-Αριστεράς!

Η πρόταση του παίρνει σάρκα και οστά το 1990 και εκλέγεται βουλευτής ως ανεξάρτητος-συνεργαζόμενος με τη Ν.Δ. Αναλαμβάνει μάλιστα υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου παρά τω πρωθυπουργώ, στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Η “σχέση” Θεοδωράκη-Δεξιάς κλόνισε τον κόσμο της Αριστεράς που, όπως είπε ο ίδιος, “θεώρησε ότι είμαι αποστάτης, προδότης του μεγαλύτερου ιδανικού”.

“Δεν συνεργάστηκα με τον Καραμανλή, ούτε υπουργός του έγινα ούτε τίποτα, ακόμα και με τον Μητσοτάκη που έγινα υπουργός δεν το έκανα για να πάρω οφίτσια κ.λπ., είχα τότε μια άλλη ιδέα και αυτό ήταν λάθος. Ναι, και με τον Μητσοτάκη ήταν επίσης λάθος”, απαντούσε το μακρινό 1998, στον αρθρογράφο των “Νέων”, Κώστα Ρεσβάνη σε μια έκρηξη αυτοκριτικής, αναφέροντας ακόμη:

“Αλλά είχα την ιδέα πως από τη μια θα χτυπιόταν αυτή η τυφλή τρομοκρατία που έφτασε μέχρι την πόρτα μου κι από την άλλη πίστευα ότι θα αναγκαζόταν ο Παπανδρέου να πετάξει το σάπιο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ. Θα ήταν μια κυκλωτική κίνηση, ώστε να επικρατούσε το υγιές ΠΑΣΟΚ που το θεωρούσα εντελώς συγγενικό μου, αλλά ήταν κι αυτό λάθος”.

Δεν ξέρω τι να πω και τι να γράψω για τον Μίκη. Αλλωστε ο καθένας έχει τον δικό του Μίκη, στο μυαλό και στην καρδιά του.

Ο Μίκης ανήκει σε όλους. Στην Ελλάδα, στην ανθρωπότητα, στους απανταχού αγωνιζόμενους για ελευθερία, δικαιώματα, δημοκρατία.

Για μένα αυτό που ξέρω και μ’ έμαθε είναι:

“Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις… Να ‘τη πετιέται από ‘ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει… Και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου”.