Ο Ρουμελιώτης με πυρηνικό μελάνι

Γράφει ο Άκης Λιάντζουρας, με καφέ στο ένα χέρι και παλμό στις φλέβες

Δεν διαβάζεις απλώς ένα άρθρο του Ρουμελιώτη. Το καταπίνεις σαν σφηνάκι ουίσκι στις 4 το πρωί, μετά από πολιτικό hangover που σε ταλαιπωρεί από τότε που σταματήσαμε να μιλάμε για πολιτική και αρχίσαμε να παπαγαλίζουμε δελτία Τύπου. Και τότε σου σκάει το κείμενο με την Ούρσουλα, τον Μακρόν, τους «αδιόρθωτους Γερμαναράδες» και μια φαντασμαγορική Ευρώπη που ξύνει το κουμπί του πυρηνικού εκτροχιασμού με τη χάρη νευρόσπαστου βιολιού.

Ναι, γέλασα. Μετά φοβήθηκα. Και μετά σκέφτηκα: Μήπως έχει δίκιο ο μ@λ@κ@ς;

Ο Ρουμελιώτης δε γράφει για να αρέσει. Δε γράφει καν για να ενημερώσει. Γράφει για να σε ταρακουνήσει, να σου χώσει μια δημοσιογραφική κατραπακιά στο συνειδησιακό σου καθισιό και να σου φωνάξει: “ΞΥΠΝΑ!”

Ξύπνα από το νεοκεντρώο λήθαργο των Eurogroup, των ΑΕΠ, των “σταθερών κυβερνήσεων”. Γιατί όσο εσύ ανησυχείς για τον ΦΠΑ, η Ευρώπη επενδύει στα φαντάσματα του παρελθόντος: σε στρατιωτικά δόγματα με γερμανικό σχεδιασμό, γαλλική ματαιοδοξία και ΝΑΤΟϊκή νομιμοποίηση.

Ο Ρουμελιώτης δεν προβλέπει το τέλος του κόσμου. Το διαβάζει στα logistics του.

Τα 800 δις σε εξοπλισμούς – και αυτά «εκτός ΝΑΤΟ», σαν να λέμε «εκτός λογικής». Τα πολιτικά κέντρα που σβήνουν το κοινωνικό κράτος όπως οι χαρτορίχτρες σβήνουν το παρελθόν σου με την άκρη του αντίχειρα. Κι εμείς, λέει, τι να κάνουμε; Να διαλέξουμε άκρα. Μελανσόν ή Λεπέν. Γιατί το «κέντρο» είναι το νέο φασιστικό χάος με ευρωπαϊκή ευγένεια και κανένα απολύτως έλεος.

Μπορείς να διαφωνήσεις. Πρέπει να διαφωνήσεις. Αλλά δεν μπορείς να αγνοήσεις τη διάγνωση.

Γιατί όταν ο Αντρέας βάζει τον Μακρόν και την Ούρσουλα στο ίδιο ψυχοπολιτικό meme με τον Τραμπ και τον Πούτιν, δεν τρολάρει – ουρλιάζει. Για μια Ευρώπη που κάνει πως δεν βλέπει το αίμα στις μπότες της. Και για μια νέα γενιά που παλεύει με τραπ και TikTok, αλλά θα τραγουδήσει για τα Τεμπη αν χρειαστεί, γιατί κατά βάθος θέλει μόνο έναν κόσμο να ερωτεύεται και να δημιουργεί.

Το άρθρο αυτό δεν ζητάει ισορροπία. Ούτε αντικειμενικότητα. Ζητάει αλήθεια μέσα στο χάος. Και το άρθρο αυτό έχει μια τέτοια αλήθεια που καίει σαν ταμπεραμέντο Ελληνίδας στους δρόμους του Ελσίνκι.

Και, ναι. Αν είναι να βγούμε απ’ τον λήθαργο, τότε ίσως η νέα επανάσταση δεν θα είναι πολιτική, αλλά ψυχολογική. Θα είναι μια γροθιά στην ευρωκεντρική αλαζονεία, με στιχάκια από την Κατοχή και beat από το SoundCloud.

Γιατί, φίλε αναγνώστη, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα πια – εκτός απ’ το κρύο, γερασμένο μας Κέντρο.

Αφήστε τις Ούρσουλες στα think tanks τους.

Εμείς έχουμε επανάσταση να κάνουμε. Και καφέ να τελειώσουμε.