Ο Σουλτς δεν είναι Κόρμπιν

Έπρεπε να φτάσουμε στις 10 Ιουνίου.  

Έπρεπε να γυρίσει δημοσκοπικά το SPD στο 23%, για να θυμηθεί ο Σουλτς να τα βάλει με τον Σόιμπλε. Έξι μήνες απλώς μιλούσε για άλλους και για άλλα.  

Ο Κόρμπιν μίλησε αριστερά. Πιο αριστερά δεν γινόταν στην Βρετανία του Brexit και του Θατσερομπλερισμού. Πήγε κόντρα σε όλους τους βαρόνους του κόμματος του και στους στρατούς τους. Είχε απέναντι του την πολύ μεγάλη πλειοψηφία των βουλευτών του. Και φυσικά τον πολέμησαν λυσσαλέα τα media και οι δημοσκόποι. Για αυτό οι Εργατικοί μίλησαν στην ψυχή, στο μυαλό και στο συναίσθημα των Βρετανών, ιδίως των νέων οι οποίοι σε ποσοστό πάνω από 50% ψήφισαν τον Κόρμπιν, και ανέβηκαν 10 ολόκληρες μονάδες. Με 40% κέρδισε τις εκλογές ο Μπλερ το 2000.  

Αντιθέτως, ο χερ Σουλτς τον χειμώνα τα είχε όλα σχεδόν μαζί του. Όλο το SPD, τα συνδικάτα, μεγάλο μέρος του τύπου, διεθνή υποστήριξη, ενώ η γερμανική αριστερά παρέμενε αδύναμη. Γρήγορα όμως εξανέμισε την δυναμική του. Όχι μόνο γιατί δεν έχει το ηγετικό χάρισμα.   

Είναι πολύ… κεντρώος για να κτυπήσει την Μέρκελ.