Ο Τραμπ της Πράγας και η ευρωφοβική τάση που μεταλάσσει την Ε.Ε.

Οι Βρυξέλλες δεν προλαβαίνουν τα απανωτά χτυπήματα. Αν και δεν έπρεπε να εμφανίζονται αιφνιδιασμένες, όχι μόνο διότι οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν κάθε φορά τις τάσεις σε κάθε κράτος μέλος, αλλά κι επειδή η απογοήτευση και η οργή στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη συνολικά είναι τόσο σαφής, τόσο έκδηλη, που η εκάστοτε κάλπη είναι απλά το μέσο για να εκδηλωθεί.

Τη σκυτάλη της λαϊκής οργής που έχει οδηγήσει στη σταθερή άνοδο των ευρωφοβικών και υπερσυντηρητικών δυνάμεων σε όλη την ήπειρο πήρε αυτό το Σαββατοκύριακο η Τσεχία. Και μπορεί να μην πρόκειται για ένα από τα δομικά κράτη της ενωμένης Ευρώπης, όμως έρχεται να προσθέσει έναν ακόμη προβληματικό κρίκο στη μακρά αλυσίδα που έχει αρχίσει σφίγγει ασφυκτικά γύρω από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Οι γενικές εκλογές στη χώρα ανέδειξαν νικητή τον Αντρέι Μπάμπις και το κίνημα ΑΝΟ (Δράση Απογοητευμένων Πολιτών). Ο 63χρονος (γεννημένος στη Σλοβακία) Μπάμπις είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση πολιτικού, διότι, όπως και ο Ντόναλντ Τραμπ με τον οποίο κάποιοι τον συγκρίνουν, δεν είναι καν πολιτικός. Είναι ένας μεγιστάνας και μάλιστα ο δεύτερος πλουσιότερος επιχειρηματίας της χώρας με περιουσία της τάξεως των 3,5 δισ. ευρώ, ο οποίος εδώ και μία πενταετία αποφάσισε να το… παίξει και πολιτικός. Και όπως ο κύριος Τραμπ, παρά την προφανή απειρία του και το παράδοξο της πρόθεσης του να προσπαθήσει να ταυτιστεί με τον απλό, φτωχό πολιτη, τα κατάφερε, παίζοντας το χαρτί του αντισυστημικού, του εναλλακτικού και δη, του μη διεφθαρμένου. Έτσι, το κόμμα του έκοψε πρώτο το νήμα και θα έχει τη δυνατότητα από σήμερα να προσπαθήσει να αναζητήσει εταίρους για το σχηματισμό κυβέρνησης (μια και δεν κατάφερε να διασφαλίσει αυτοδυναμία).

Τι άλλο κοινό έχει ο κύριος Μπάμπις και ο κύριος Τραμπ; Το γεγονός ότι είναι αμφότερα γνήσια υπερσυντηρητικά γεράκια, με εμμονή κατά των προσφύγων και πρόθεση να κλείσουν τα σύνορα, ακόμη και αν αυτό σημαίνει σύγκρουση με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Κάτι που φαίνεται να μέτρησε πολύ στο εκλογικό σώμα που δεν έχει καμία διάθεση να ανοίξει την αγκαλιά του στους πρόσφυγες ή να μοιραστεί το βάρος της φιλοξενίας προσφύγων με τα έτερα κράτη μέλη της Ε.Ε.

Ο Αντρέι Μπάμπις υποσχέθηκε στους Τσέχους ότι θα διοικήσει τη χώρα το ίδιο επιτυχημένα με την επιχειρηματική του αυτοκρατορία (κάτι, βεβαίως, που είχε υποσχεθεί παλαιότερα, δίχως επιτυχία, και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι στους Ιταλούς). Υποσχέθηκε, επίσης, ότι δεν θα αποδεχτεί με τίποτε την μετεγκατάσταση προσφύγων από έτερα κράτη μέλη. Και βέβαια μπορεί να μην μιλά ανοιχτά για «Czexit», αλλά έχει δείξει κατανόηση στην πρόθεση των Βρετανών να εγκαταλείψουν την Ε.Ε. και έχει μιλήσει για την ανάγκη χάραξης μιας διαφορετικής σχέσης μεταξύ της Πράγας και των Βρυξελλών. Για τον ίδιο λόγο δεν επιθυμεί διόλου την ένταξη της χώρας στη ζώνη του ευρώ.

Αντιθέτως, επιθυμεί να ξαναχτίσει τις γέφυρες της Τσεχίας με τη Ρωσία και αντιδρά κάθετα στις κυρώσεις που έχει δρομολογήσει η Ε.Ε. κατά της Μόσχας.

Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω για την ενωμένη Ευρώπη; Αν μιλάγαμε μόνο για την Τσεχία μεμονωμένα, όχι πολλά πράγματα. Αλλά δεδομένου ότι βρισκόμαστε μόλις λίγες ημέρες μετά τις αυστριακές εκλογές και τον εκλογικό θρίαμβο του επίσης υπερσυντηρητικού και ξενοφοβικού Σεμπάστιαν Κουρτς, τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Η υπερσυντηρητική και εθνικιστική στροφή της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης και σταδιακά της πολιτικής ηγεσίας της έχει ήδη αρχίσει να αλλάζει τις ισορροπίες. Και το μέλλον μπροστά μας δεν φαντάζει αισιόδοξο!