Ο Τσίπρας διαβάζει… «F&M Voice»

Το λέγαμε πότε-πότε (μεταξύ σοβαρού και αστείου) στις συσκέψεις μας, κάποιες φορές που ο πρωθυπουργός τύχαινε να εκφράσει θέσεις ταυτόσημες με πράγματα που είχαμε γράψει στην εφημερίδα ή στο site… Καμιά φορά, μάλιστα, ήταν τόσο πανομοιότυπα κάποια λεγόμενά του με κάποια γραφόμενά μας που… το χοντραίναμε: «Του δώσαμε γραμμή», που θα έλεγε κι ο Μανεσιώτης. Η χτεσινή, όμως, αποστροφή πως «όσοι δεν είναι καλά στην ψυχή τους, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ούτε τα προβλήματα της Ευρώπης, ούτε τα προβλήματα του κόσμου ολόκληρου» το επιβεβαίωσε. Ο Αλέξης Τσίπρας διαβάζει «F&M Voice».

Μόλις είδα τη δήλωση, θυμήθηκα αμέσως το editorial της 24ης Νοεμβρίου της εφημερίδας μας, με τίτλο «Τα ψυχολογικά του Δρ. Σόιμπλε» (όσοι δεν το θυμάστε, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ). Νομίζω, όχι τυχαία. Η ψυχοπαθολογική διάσταση των πολιτικών εμμονών του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, αρχίζει να εμφανίζεται με αυξανόμενη συχνότητα στον δημόσιο λόγο.

Ας πούμε, μόλις προχτές, ο ευρωβουλευτής Δημήτρης Παπαδημούλης τον παρομοίασε με «πυρομανή που παίζει με τα σπίρτα σε αποθήκη καυσίμων». Η κριτική εναντίον πολιτικών αντιπάλων, βέβαια, δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο. Το να μπαίνει, όμως, στην ημερήσια διάταξη μία τέτοιου είδους κριτική, πέρα από τα όρια του πολιτικού comme-il-faut και, μάλιστα, για έναν από τους κορυφαίους «παίκτες» του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι είναι. Ασυνήθιστο ίσως, όχι, ωστόσο, παράλογο.

Τελικά, τι στο… (ας μην παρεκτραπώ, χρονιάρες μέρες) θέλει ο κ. Σόιμπλε; Σε μία πρώτη ανάγνωση, θα μπορούσε να δει κανείς στη στάση του, μία προσωπική «έχθρα» με τον Αλέξη Τσίπρα. Θέλετε γιατί τον έχει εκνευρίσει ο «τσαμπουκάς» του, 30 χρόνια μικρότερού του, «πιτσιρικά», θέλετε γιατί του πέφτει πολύ αριστερός (ακόμη και δεμένος με τα προαπαιτούμενα του τρίτου μνημονίου), έχει βάλει σκοπό της ζωής του να ρίξει τον Αλέξη. Αμ δε. Λογικοφανής μεν η εξήγηση, αλλά περίπου τα ίδια έκανε και στον Σαμαρά το 2014. Οπότε, μάλλον καίγεται το συγκεκριμένο σενάριο…

Ποιοι κανόνες και για ποιους;

Θέλει, λέει, να τηρηθούν οι κανόνες και τα συμφωνηθέντα. Εδώ γελάμε. Πρώτον, διότι δεν υπάρχει κυβέρνηση που να έχει τηρήσει περισσότερο ευλαβικά, από ελληνικής πλευράς, τα συμφωνηθέντα από τη σημερινή. Άρα, αν ήταν αυτό το μέλημα του κ. Σόιμπλε, θα φρόντιζε για τη μακροημέρευση του Τσίπρα και όχι για το πώς θα του σκάψει το λάκκο. Γελάμε, όμως, επίσης και διότι δεν είναι λογικό η τήρηση των συμφωνηθέντων να αφορά μόνο τον ένα εκ των συμβαλλομένων και να μην ισχύει και για την απέναντι πλευρά, η οποία διαρκώς εφευρίσκει προσκόμματα για να παραπέμψει τις δικές της δεσμεύσεις στις καλένδες (μετά τις γερμανικές εκλογές, συγκεκριμένα).

Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η στάση του Γερμανού πολιτικού είναι, απλώς, ανθελληνική. Κάτι που ενισχύεται, κατά μία έννοια, από το γεγονός ότι παραμένει πεισματικά εχθρική, ανεξαρτήτως του ποιος είναι στην εξουσία στην Ελλάδα: δεξιοί, αριστεροί, οι «δικοί» του, οι άλλοι. Είναι, όμως, δυνατόν τα κίνητρα ενός τρισμέγιστου πολιτικού ανδρός να είναι τόσο… ταπεινά; Η δύσμοιρη Ελλαδίτσα, στόχος κοτζάμ Σόιμπλε;

Whatever it takes…

Όσο περνάνε τα χρόνια, όσο βαθαίνει η κρίση σε όλη τη γηραιά ήπειρο και συνεχίζεται η εγχώρια μνημονιακή περιπέτεια, τείνω να καταλήξω στο ότι, βασικό μέλημα του εταίρου της θείας Άνγκελα, είναι το πώς η Ευρώπη θα περάσει στην επόμενη μορφή της, τη μορφή που ο ίδιος οραματίζεται, χωρίς να χρεωθεί ο ίδιος αυτή τη «μετάβαση». Όλα συνηγορούν στο ότι το σχέδιο Σόιμπλε δεν είναι απλώς το Grexit, αλλά μία σειρά από «exit», που θα δημιουργήσουν μία Ευρώπη δύο ή και περισσότερων ταχυτήτων, μία από τις οποίες θα είναι αυτή της Γερμανίας και των πειθήνιων δορυφόρων της. Ο ίδιος απλώς σπρώχνει τα πράγματα προς τα εκεί, πιέζοντας τους εκάστοτε αδύναμους κρίκους. Ένας εξ αυτών και ίσως ο πιο αδύναμος, από κάποιες πλευρές, ατυχήσαμε να είμαστε.

Αν, όμως, αυτό το παιχνιδάκι συνεχιστεί για πολύ, οι επιλογές μας δεν είναι πολλές. Ναι, η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη ήταν ζητούμενο της οικονομίας και της αγοράς και το «plan A» κάθε λογικού Έλληνα. Αν, όμως, μέσα σε δυο-τρεις μήνες δεν τηρηθούν τα συμφωνηθέντα και δεν μπουν κάποια πράγματα σε μία σειρά, ποιο το νόημα αυτής της προσπάθειας; Ως πότε θα πρέπει να ανεχτούμε οι βαθμοί πολιτικής ελευθερίας μας να είναι υπό του μηδενός; Ως πότε θα πρέπει να μένει παραγνωρισμένη και ανεκμετάλλευτη η -αυταπόδεικτη- σημασία του τελευταίου προς ανατολάς συνόρου της ενωμένης Ευρώπης κι εμείς να συμβιβαζόμαστε με αυτό;

Κάθε επιτυχημένος μάνατζερ -και αυτό είναι στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα ένας ηγέτης κράτους- γνωρίζει ότι το να «παντρεύεται» στόχους και επιλογές που δεν του βγαίνουν είναι το διαβατήριο για την αποτυχία και γι’ αυτό, άλλωστε, οφείλει να διαθέτει «plan B». Αντί, λοιπόν, να κάνουμε το χατίρι του Σόιμπλε, μήπως θα έπρεπε να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας; Και δεν χρειάζεται να μιμηθούμε τον γείτονα Ερντογάν, με απειλές για άνοιγμα των συνόρων στους πρόσφυγες και άλλες τέτοιες ακρότητες. Αρκεί, αν τα πράγματα παραζορίσουν, ένα δημοψήφισμα. Μήπως αυτό, ακριβώς, είναι το «πυρηνικό όπλο» της Ελλάδας που φοβάται η γρια αλεπού και γρυλλίζει;

Υ.Γ. Θα σας πω μία ημερομηνία: 18 Σεπτεμβρίου. Είναι η ημερομηνία γέννησης του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Και όποιος ασχολείται -έστω και για πλάκα- με την αστρολογία, θα σας διαβεβαιώσει ότι καλή κουβέντα για τους Παρθένους δεν έχουν να πουν ούτε οι ίδιοι οι Παρθένοι. Τους αρέσουν, πάντως, πολύ οι κανόνες (συνήθως, οι δικοί τους).