Όχι άλλο Πισπιρίγκο
Κάθε εποχή ζει το δικό της… κάρβουνο.
Κάποτε δημιουργούσε στην Ελλάδα πολιτισμό ο Φώσκολος, με τον Μίμη Πλέσσα. Με πρωταγωνιστές τον Νίκο Κούρκουλο και τον Στράτο Διονυσίου σε εργάρες και τραγουδάρες. Τότε οι Έλληνες εθίζονταν σε έργα και λαϊκές δημιουργίες με ισχυρά κοινωνικά μηνύματα (Ορατότης Μηδέν- Βρέχει φωτιά στην Στράτα μου).
Σήμερα αποβλακώνεται μια ολόκληρη χώρα με τον… Μάνο Δασκαλάκη. Με την Πισπιρίγκου και τον Πισπιρίγκο. Με την “μάνα” που, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, σκότωσε τα τρία παιδάκια της και τον “πατέρα” που τόσα χρόνια δεν πήρε χαμπάρι τίποτα.
Αλλά, κατάλαβε την παραποιημένη φωνή που μιλούσε σε κανάλια για την υπόθεση (από ό,τι μπόρεσα να αντιληφθώ και σε βάρος του. Υποθέτω ως ένα σημείο γιατί δεν παρακολουθώ το κακόγουστο σήριαλ των media της διαπλοκής).
Αυτό το κατάλαβε. Ότι η γυναίκα του δολοφονούσε τα παιδιά τους, δεν το καταλάβαινε.
Κι αφού γνώρισε την φωνή πρέπει τα κανάλια της αποβλάκωσης του σύγχρονου Ελληναρά να του το κάνουν πρώτο θέμα. Είδηση. Σε εκπομπές και δελτία ειδήσεων.
Όχι άλλο κάρβουνο, λεβέντες. Όχι άλλο Πισπιρίγκο.