Οι νεοφιλελεύθεροι… μαρξιστές κρατικοποιούν τον καπιταλισμό τους

Του Αλέξανδρου Κοντοπάνου
Οι οικονομικές θεωρίες υπάρχουν για να ανατρέπονται, όπως και τα φιλοσοφικά ρεύματα για να αμφισβητούνται, ακόμη και στον βασικό τους πυρήνα. Κοσμογονικές αλλαγές και συμπαντικές αναθεωρήσεις, που υιοθετούνται τώρα στη «Μέκκα του καπιταλισμού», έρχονται να καταρρίψουν το μύθο του φιλελευθερισμού και των κανόνων της ελέυθερης αγοράς, που μέχρι χθες αποτελούσε το ευαγγέλιο μιας αδιάλλακτης και απάνθρωπης, δογματικής οικονομικής πολιτικής, η οποία στερείτο κάθε έννοιας δικαίου και συλλογικής, κοινωνικής ευημερίας.

Οι θιασώτες της άτεγκτης στρατηγικής της μονοπωλιακής συσσώρευσης του πλούτου στα χέρια μιας ισχνής μειονότητας, οι οπαδοί του χαοτικού σχεδιασμού της διακίνησης κεφαλαίων μέσω offshore, οι ένθερμοι υποστηρικτές της ελεύθερης έως ανεξέλεγκτης ροής του χρήματος σε φορολογικούς παραδείσους, έρχονται σήμερα να μετατραπούν σε αδυσώπητους κρατιστές, υιοθετώντας οικονομικά μοντέλα σοβιετικής εμπνεύσεως, λενινιστικού και σταλινικού περιεχομένου.

Το νεοφιλελεύθερο DNA αίφνης αποδομήθηκε, για να εξυπηρετηθούν οι νέοι σχεδιασμοί άσκησης οικονομικών πιέσεων προς τη Μόσχα, υποθηκεύοντας κατ’ ουσίαν την ίδια την ύπαρξη και τη φιλοσοφική του διάσταση. Οι ολιγάρχες του χθες, με τα πανάκριβα γιοτ, τις πολυτελείς επαύλεις και τις στενές επαφές με την βρετανική και γερμανική πολιτική ελίτ, μετετράπησαν μονομιάς σε κινούμενους στόχους ανά την υφήλιο και η ρωσική τους καταγωγή -έστω και αν απέκτησαν βρετανικό ή ευρωπαϊκό διαβατήριο- έγιναν το «κόκκινο πανί» για τη Δύση.

Οι ευθύνες που βαρύνουν τις πλάτες ενός ανδρός, ενός πολιτικού προσώπου, ενός προέδρου μιας χώρας, έγιναν μονομιάς ευθύνες μιας ολόκληρης οικονομικής ελίτ, που μέχρι χθες κάθε πόρτα ήταν διάπλατα ανοιχτή για αυτήν, ωστόσο σήμερα αντιμετωπίζεται ως κηλίδα για την ιστορία της ανθρωπότητας.

Τη μακρά περίοδο των μνημονίων, η Ελλάδα ήταν δακτυλοδεικτούμενη από τη γερμανική πολιτική ηγεσία, από την Τρόικα, τους μετέπειτα επονομαζόμενους -στο πλαίσιο της αστικής ευγένειας- Θεσμούς, από τους επενδυτικούς οίκους που με περισσή ευκολία τη βαθμολογούσαν κάτω από τη βάση και από το παγκόσμιο μιντιακό κατεστημένο, που μιλούσε μέρα-νύχτα υποτιμητικά για τον γαλανόλευκο μαθητή, που δεν μελέτησε καλά τα μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας.

Οι περίφημες λίστες (Λαγκάρντ, Μπόργιανς, Λουξεμβούργου και στη συνέχεια Panama και Pandora Papers) σκόνταψαν, όμως, στις αρνήσεις των φιλελεύθερων και νεοφιλελεύθερων μεγαλοαστών, που διατείνονταν σε όλα τα ευρωπαϊκά μήκη και πλάτη πως δεν μπορεί και δεν πρέπει να ελεγχθεί η διακίνηση των κεφαλαίων και κατ’ ουσίαν η προέλευσή τους, γιατί αυτό αποτελεί μορφή κρατικού παρεμβατισμού.

Αυτές οι θέσεις και οι απόψεις για την απόλυτη ελευθερία του χρήματος μετουσιώνονταν και στις θέσεις των δανειστών οι οποίοι, αφού πρώτα δωροδοκούσαν για να επιτύχουν στις χώρες επιρροής τους λεόντειες συμβάσεις, εκκολάπτοντας παράλληλα τα νέα τζάκια της ολιγαρχικής διαπλοκής, αδιαφορούσαν επιδεικτικά για την οικονομική αιμορραγία των μικρών και μεσαίων, των πιο αδύναμων κοινωνικά στρωμάτων, αλλά τώρα πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις, σπεύδουν να απαρνηθούν τις μέχρι τα χθες αδιαπραγμάτευτες αρχές τους.

Όταν οι άνθρωποι του μόχθου και της βιοπάλης συνθλίβονταν κάτω από τις μυλόπετρες της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής των αγορών, που προστατεύει, φύσει και θέση, την ιδιωτικότητα του κεφαλαίου και την ανωνυμία του, τότε η στρατηγική αυτή ήταν ορθή και στο δρόμο της ενάρετης οικονομικής, επιχειρηματικής και επενδυτικής λογικής. Τώρα, που η ρωσική αρκούδα επιχειρεί να κατασπαράξει την Ουκρανία και μαζί να πλήξει τα γεωπολιτικά, ενεργειακά, γεωστρατηγικά και μεταλλευτικά συμφέροντα των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας και άλλων δυτικών ελίτ, οι θεωρίες για το ακαταδίωκτο των «βαρόνων» του χρήματος καταρρίπτονται εν μια νυκτί.

Ο άκρατος καπιταλιστικός παροξυσμός, διαπνεόμενος από τον ένθερμο… μαρξιστικό διαλογισμό, μπορεί στο νέο του, ερμαφρόδιτο οικονομικό μοντέλο να αποδεχθεί κρατικοποιήσεις ποδοσφαιρικών ομάδων, δεσμεύσεις κεφαλαίων, πάγωμα λογαριασμών σε τροπικούς παραδείσους, αλλά και σφράγισμα τραπεζικών ιδρυμάτων, όλα στον βωμό των πολιτικών και οικονομικών σκοπιμοτήτων. Μια απέραντη μηχανή του κιμά, που μπορεί να αλέθει τις οικονομικές κοσμοθεωρίες χωρίς αιδώ και να τις σερβίρει ξαναζεσταμένες, προς βρώση και λαϊκή κατανάλωση.

Όταν οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα της μνημονικής κρίσης λάμβαναν χώρα κατά εκατοντάδες και χιλιάδες άνθρωποι στη χώρα του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα και του Σωκράτη έψαχναν για λιγοστό φαγητό στα σκουπίδια, μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας και της ευρωπαϊκής οικογένειας, τότε οι οικονομικοί δείκτες είχαν μεγαλύτερη βαρύτητα για τις Βρυξέλλες. Όταν η Ελλάδα διψούσε για την επιστροφή των έξι δισ. από τα κέρδη της επαναγοράς των ομολόγων στη δευτερογενή αγορά, τότε η άρνηση της παρέας του Σόιμπλε, της Μέρκελ, των Θεσμών και του ΔΝΤ ξεπερνούσε κάθε έννοια ανθρωπιάς και δικαίου.

Όταν η χώρα μας δοκιμαζόταν από τα απόνερα της Lehman Brothers και το σύνολο του ευρωπαϊκού Νότου πλήρωνε με απώλειες χιλιάδων θέσεων εργασίας τα πλεονάσματα του Βορρά, όταν το κοινωνικό κράτος γινόταν κουρελόχαρτο και οι συντάξεις μετατρέπονταν σε φιλοδώρημα, τότε η μόνιμη επωδός ήταν πως οι κανόνες δεν μπορούν να αλλάξουν και πως η Γερμανία είναι θιασώτης του μηδενικού πληθωρισμού και του μηδενισμού των ελλειμμάτων. Τώρα προχωρά σε μια εξοπλιστική κούρσα 100 δισ. ευρώ, αυξάνει το χρέος της και προχωρά ολοταχώς στην παραβίαση των κανόνων, που η ίδια περιέφερε ως το «Άγιο Δισκοπότηρο».

Υποκρισία και ψεύδος, με θύματα τους λαούς και με σύμμαχο τις ΗΠΑ, που σπεύδουν υποδυόμενες τον ρόλο του «καλού», να δανειοδοτήσουν με δισεκατομμύρια δολάρια τη χειμαζόμενη Ουκρανία, για να αγοράσει όπλα και να κτίσει ξανά μια πατρίδα, που δεν θα είναι ποτέ πια όπως χθές και που οι πληγές στο σώμα της δεν θα κλείσουν, όσα χρόνια και αν περάσουν. Πληγές, που προκαλούνται από τη μια βεβαίως από την εισβολή του Πούτιν, αλλά από την άλλη από την προσπάθεια Αμερικανών και Γερμανών να ελέγξουν αφενός το πλούσιο υπέδαφός της και αφετέρου τη γεωστρατηγική της θέση, προσπαθώντας να την προσδέσουν στη δική τους σφαίρα επιρροής και αγνοώντας επιδεικτικά τα μηνύματα της Μόσχας.