Οι παραιτήσεις, τα λάθη δεκαετιών και η κακοδιαχείριση στην ΕΒΖ
Αβέβαιο το μέλλον της ιστορικής Βιομηχανίας Ζάχαρης. Με τις τελευταίες αναμενόμενες παραιτήσεις από το δ.σ της εταιρίας τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ ,καθώς η εταιρία μένει… «ακέφαλη» την στιγμή που η Κυβέρνηση και το οικονομικό επιτελείο αναζητά λύση για την οικονομική της αναδιάρθρωση και την σωτηρία της.
Φαίνεται ότι τελικά κανείς από την Διοίκηση της εταιρίας δεν θέλει να διαχειριστεί το δύσκολο σχέδιο αναδιάρθρωσης της Πειραιώς μετά τα λάθη δεκαετιών και την κακοδιαχείριση που βαρύνουν την πολύπαθη ΕΒΖ.
Αυτή την εβδομάδα αναμένεται, ο εκκαθαριστής της ΑΤΕ Βank σε συνεννόηση με το υπουργείο Οικονομίας, θα πρέπει να βρει τα κατάλληλα πρόσωπα για τις αντικαταστάσεις των παραιτηθέντων μελών.
Οι παραιτήσεις
Οι παραιτήσεις του Προέδρου Γ. Λάντζα και δύο εκτελεστικών μελών (Κρίτων Τσικλιάς, Πέτρος Γεμιντζής), από το διοικητικό συμβουλίου ακολουθεί η παραίτηση πριν λίγες ημέρες του μέχρι πρότινος δ/νοντος συμβούλου Δ. Γιαννακίδη, καθώς, όπως όλοι υποστηρίζουν ότι:
«Το σχέδιο χρηματοδότησης δεν είναι διαχειρίσιμο, δεν κλείνει τις ανοικτές οφειλές προς τους τευτλοπαραγωγούς αλλά και δεν αφήνει ρευστό, κεφάλαια κίνησης, για να χρηματοδοτηθεί η τρέχουσα καμπάνια». Αξίζει να σημειώσουμε ότι η διοίκηση είχε διαμηνύσει το τελευταίο διάστημα και προς τον αρμόδιο υπουργό κ. Σταθάκη ότι δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει στη γενική συνέλευση των μετόχων μία πρόταση που εισηγείται την πώληση της κερδοφόρας δραστηριότητας της Σερβίας καθώς υπάρχουν και ζητήματα νομικά.
Έτσι, από τα επτά μέλη του δ.σ. της ΕΒΖ, έχουν παραιτηθεί τα τέσσερα και μένουν τρία, μη εκτελεστικά. Συγκεκριμένα, στο δ.σ. μένουν τα μέλη Παναγιώτης Μανής, Ιωάννης Καζάκος και Γαβριήλ Κερμανίδης.
Η πρόταση της Πειραιώς
Η πολυσυζητημένη πρόταση της πιστώτριας Πειραιώς, περιλαμβάνει τα εξής:
• Μεταβίβαση στην Τράπεζα Πειραιώς όλων των μη αξιοποιήσιμων ακινήτων της εταιρείας.
• Πώληση των δύο θυγατρικών της Σερβίας. Συγκεκριμένα ,για τα δύο εργοστάσια της Σερβίας έχουν κατατεθεί δύο προσφορές κοντά στα 25 εκατ ευρώ η κάθε μία.
Σε ό,τι αφορά την αναδιάρθρωση των δανείων της ΕΒΖ, που ανέρχονται περίπου σε 150 εκατ. ευρώ, ο σχεδιασμός προβλέπει:
• Από την πώληση των ακινήτων και των θυγατρικών της Σερβίας η Τράπεζα υπολογίζει να αντλήσει περί τα 45 εκατ. ευρώ, οπότε κατά το ποσό αυτό θα μειωθεί ο δανεισμός της ΕΒΖ.
• Τα υπόλοιπα 100 εκατ. ευρώ θα “σπάσουν” σε δύο ομολογιακά δάνεια, των 60 και 40 εκατ. ευρώ αντίστοιχα. Το ομολογιακό των 60 εκατ. ευρώ θα είναι 10ετούς διάρκειας και εφόσον αυτό εξυπηρετείται κανονικά, στη δεκαετία, θα “κουρευτούν” τα 40 εκατ. του δεύτερου ομολογιακού.
Oι πολιτικές σκοπιμότητες… τα φέσια
Τα τελευταία δέκα χρόνια δεν υπήρξε κανένας σοβαρός σχεδιασμός για την ανάπτυξη της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης και της μείωσης του κόστους παραγωγής των εργοστασίων της. Από το ένα λάθος στο άλλο. Όσοι γνωρίζουν από πολύ κοντά το κλάδο υποστηρίζουν ότι όλα έγιναν για να εξυπηρετηθούν πολιτικές σκοπιμότητες, κυρίως την περίοδο που τροποποιήθηκε η ΚΟΑ Ζάχαρης, το 2006, όταν δηλαδή μειώθηκε η εθνική ποσόστωση της Ελλάδας κατά 50%. Τότε χάθηκε χρόνος και πολλά χρήματα, με την ιστορία δημιουργίας εργοστασίων βιοαιθανόλης σε Ξάνθη και Λάρισα, σχέδιο που ποτέ δεν προχώρησε.
Στο μεταξύ, η ΕΒΖ στραγγαλίστηκε οικονομικά …από το κόστος των πολύ υψηλότερων από τα επίπεδα της αγοράς επιτόκια, που είχε βάλει η Αγροτική Τράπεζα, το 2010, στην εταιρία. Στην περίοδο μέχρι τέλη του 2014, αρχές 2015, το επιπλέον κόστος για την ΕΒΖ υπολογίζεται κοντά στα 18 εκατ. ευρώ.
Επίσης, η οικονομική αιμορραγία συνεχιζόταν τα τελευταία χρόνια καθώς ο λογαριασμός μεγάλωνε γιατί ήδη έχουν προστεθεί και τα περίπου 40 εκατ. ευρώ από τα φέσια που φόρεσαν στην εταιρεία δύο πολύ μεγάλοι πελάτες της, υπόθεση που ήδη βρίσκεται στον εισαγγελέα.
Πάντως, αυτό που κάνει τραγική την ιστορία της ΕΒΖ είναι πως στην πραγματικότητα αποτελεί την επιτομή της νεότερης αγροτικής ιστορίας της χώρας. Αν μπορέσει κανείς να καταλάβει τι έχει συμβεί με τη ζάχαρη, θα δει ανάγλυφα μπροστά του τι συνέβη με την αγροτική παραγωγή, την εκβιομηχάνιση του γεωργικού τομέα, τους χιλιάδες αγρότες που σε πείσμα των πολιτικών προσπαθούν να επιβιώσουν.
