«Οι Σύριοι είμαστε καλοπροαίρετοι, αυθεντικοί και αυθόρμητοι»

– Όταν ήρθαμε οικογενειακώς στην Ελλάδα πριν τριάντα χρόνια, ήμουν δέκα χρονών και θυμάμαι τα περίεργα βλέμματα επάνω μας, αν και ήμασταν νόμιμα στην Ελλάδα. Ήμουν το μαύρο παιδάκι ή και «μαύρο πρόβατο» αν προτιμάς…

– Όσοι μας διαβάζουν τώρα θα πρέπει να αναλογιστούν και να νιώσουν πόσο τυχεροί είναι που έχουν τα αυτονόητα. Γιατί ξέρεις πόσο μακριά, πλέον, είναι τα αυτονόητα από κάποιους;

– Ανησυχώ, φοβάμαι για το αύριο και θλίβομαι από αυτά που ακούω για την πατρίδα μου και για αυτά που πράττουν όσοι, δυστυχώς, έχουν την τύχη μας στα χέρια τους. Η Ευρώπη, δυστυχώς, δεν μας βοηθάει, λυπάμαι που το λέω. Αλλά, έχω μάθει να λέω αυτό που πιστεύω…

Συνέντευξη στη Φιλίππα Ταμπάρη

Η σημερινή μου καλεσμένη είναι ένα νέο κορίτσι με καταγωγή από τη Συρία. Ζει στην Ελλάδα αρκετά χρόνια, από όταν οι γονείς της ήρθαν μόνιμα στη χώρα μας να εργαστούν αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Εκείνη, μικρή τότε, είχε όνειρα και ελπίδα στις αποσκευές της. Αγάπησε αμέσως την Ελλάδα, τον ουρανό, τη θάλασσα, τα χρώματα…

Όνειρό της να ασχοληθεί με τη φωτογραφία, δυστυχώς όμως έμεινε όνειρο, ένα όνειρο… απατηλό.

Όπως μου εξομολογήθηκε, σε μικρότερη ηλικία κακοποιήθηκε, όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά, αφού λόγω της κατάστασης αυτής αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το όνειρό της. «Μίσησα ό,τι αγάπησα», μου είπε χαρακτηριστικά.

Η Γιασμίν σήμερα θα μοιραστεί μαζί μας όλα αυτά που την πλήγωσαν, αλλά ταυτόχρονα της δίδαξαν τι σημαίνει πίστη και ελπίδα. Την ευχαριστώ πολύ.

Γιασμίν, χαίρομαι που σήμερα θα συζητήσουμε για το προσωπικό σου ταξίδι και στοίχημα. Κατάγεσαι από τη Συρία, ήρθες εδώ πριν είκοσι χρόνια, αντιμετωπίζοντας πολλά εμπόδια. Εμπόδια πρακτικά, εμπόδια από ανθρώπους που ήθελαν να σε εκμεταλλευτούν ποικιλοτρόπως. Ας ξεκινήσουμε μαζί να ξεδιπλώνουμε το νήμα…

Εγώ σε ευχαριστώ, αισθάνθηκα ασφάλεια και ανθρωπιά και για αυτό θα σου μιλήσω για τη δύσκολη ζωή μου.

Κατάγομαι από τη Συρία, ήρθαμε οικογενειακώς στην Ελλάδα πριν τριάντα χρόνια λόγω των γονιών μου. Τότε ήταν αλλιώς κάποια πράγματα, λίγο αλλιώς, όμως, μην φανταστείς… Ήμουν το μαύρο παιδάκι ή και «μαύρο πρόβατο» αν προτιμάς. Ήμουν δέκα χρονών, θυμάμαι αρκετά πράγματα. Βλέμματα περίεργα επάνω μας αν και ήμασταν νόμιμα στην Ελλάδα, για αυτό και σου λέω πως δεν νομίζω ότι άλλαξαν πολλά.

Μου είπες πως είχες ξεκινήσει τότε, επειδή σου αρέσει η φωτογραφία, μαθήματα και πως αντιμετώπισες θέματα… Θα ήθελες να μας πεις;

Ναι, παρακολουθούσα μαθήματα φωτογραφίας… Τότε, λοιπόν, κάποιος από τους «καθηγητές» (για να μην χρησιμοποιήσω κάτι πιο υποτιμητικό) με παγίδεψε όταν με φωτογράφισε, λέγοντάς μου πως οι φωτογραφίες είναι καλλιτεχνικού περιεχομένου κ.λπ. Πίστεψα τότε -μικρή, αθώα ή ό,τι άλλο- και τον άφησα να με φωτογραφίσει. Στη συνέχεια αφού δέχθηκα κακοποίηση και σωματική και λεκτική, αποχώρησα… Ένα όνειρο χάθηκε τόσο άδοξα! Δεν μίλησα. Σώπασα. Έκλαψα. Πικράθηκα. Οι γονείς μου δεν κατάλαβαν τίποτα γιατί δεν ήθελα. Αυτό με κράτησε μακριά από τη μεγάλη μου αγάπη, τη φωτογραφία! Βέβαια, η ζωή μου επιφύλασσε και άλλες δυσκολίες, ίσως για να μου ανταποδώσει μετά…

Έχεις δει από μικρή τη σκληρή πλευρά της ζωής και με άλλον τρόπο, όταν έχασες τη μητέρα σου σε ηλικία δεκατριών ετών. Βέβαια, η ζωή, όπως είπες, σου έδωσε μία θετή μητέρα, τον φύλακα-άγγελό σου…

Ναι, αφού έχασα τη μητέρα μου, ο πατέρας μου μετά από τρία χρόνια γνώρισε μία Ελληνίδα, στην οποία οφείλω ό,τι είμαι σήμερα, κυριολεκτικά. Η Βασιλική μάς πήρε από τον πόνο και μας έδωσε ελπίδα, χαρά, σεβασμό και προοπτική. Της εξομολογήθηκα από την αρχή το πρόβλημα που βίωσα τότε.

(Ξέρεις, θα ήθελα να το πω, και χαίρομαι που δεν με πίεσες ή ρώτησες… Ναι, με βίασε ο άνδρας αυτός τότε! Από τον τρόμο έπαθα επιληπτικό επεισόδιο, που με ταλαιπώρησε πολύ καιρό…).

Ξέρεις, όταν ακούω τα προβλήματα των άλλων, ορισμένες φορές αναρωτιέμαι «τι μου λένε;». Εγώ πέρασα μέσα από τη φωτιά. Κάηκα! Με εγκαύματα τρίτου βαθμού!

Αισθάνομαι ότι σε σημάδεψε έντονα αυτό που συνέβη, παρόλα αυτά νιώθω πως έχεις μέσα σου μία γαλήνη που δεν επηρεάστηκε. Πώς έμαθες, Γιασμίν, να είσαι έτσι; Να αγαπάς; Να συγχωρείς, αν θέλεις;

Είναι κάτι, ξέρεις, που το φέρει και ο λαός μου. Εμείς οι Σύριοι είμαστε άνθρωποι καλοπροαίρετοι, αυθεντικοί, αυθόρμητοι. Εγώ το είχα αυτό, ήμουν με τόση όρεξη εδώ…

Μίλησέ μου για το επόμενο διάστημα, που είσαι πιο καλά ή το προσπαθείς τουλάχιστον, με την υποστήριξη και της Βασιλικής.

Ναι, βέβαια. Όταν ο πατέρας μου έφυγε για τη Συρία πριν δέκα χρόνια ήταν κάτι που με σημάδεψε, τον ήθελα εδώ. Αλλά, όπως έλεγε, η πατρίδα μου δεν ξεχνιέται, τη φέρω παντού! Στην πορεία αποφάσισα να σπουδάσω. Όπως σου είπα, η φωτογραφία ήταν ένα κακό όνειρο και συναίσθημα πλέον… Αποφάσισα να ασχοληθώ με τη μουσική, ήταν κάτι που με συντροφεύει πάντα, στα άσχημα τότε και στα καλά έπειτα. Σπούδασα πιάνο. Πήγα σε ωδείο, πέρασα με κόπο πολύ. Δύσκολα στην αρχή, όμως τώρα είμαι περήφανη για εμένα.

Ζεις εκτός Ελλάδας τώρα… Ας μην πούμε πού, δεν θέλεις για δικούς σου λόγους και το σέβομαι.

Ναι, και σε ευχαριστώ πολύ. Διδάσκω μουσική, έχω εξαιρετική επαφή με τα παιδιά και είμαι καλά.

Τι άλλο θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;

Τον πόνο μου τον μοιράστηκα και σε ευχαριστώ. Θα ήθελα να μοιραστώ τα όνειρά μου για ένα αύριο πιο ανθρώπινο, πιο συναισθηματικό, πιο… καλό! Πόσο απλή λέξη.

Όσοι αυτήν τη στιγμή διαβάζουν τη στήλη σου, Φιλίππα, θα πρέπει να αναλογιστούν πραγματικά και να νιώσουν πόσο τυχεροί είναι που έχουν τα αυτονόητα. Γιατί ξέρεις πόσο μακριά, πλέον, είναι τα αυτονόητα από κάποιους;

Συρία, η χώρα σου. Πήγαινες; Πηγαίνεις; Τώρα η κατάσταση είναι άσχημη… Πώς νιώθεις;

Πολύ άσχημα! Ανησυχώ, φοβάμαι για το αύριο και θλίβομαι από αυτά που ακούω από εκείνους που δυστυχώς έχουν την τύχη μας στα χέρια τους. Η Ευρώπη, δυστυχώς, δεν μας βοηθάει, λυπάμαι που το λέω. Αλλά, έχω μάθει να λέω αυτό που πιστεύω.

Τι θα ήθελες για εσένα, πλέον;

Τον θεό δίπλα μου. Εμένα υγιή και τους δικούς μου. Τίποτα άλλο. Είμαι αυτάρκης.

Κλείνοντας, πώς είναι η Γιασμίν σήμερα;

Μια ηλιαχτίδα, που επιτέλους το φως της φαίνεται…