Οικονομικό Φόρουμ Δελφών: Όταν η Ελίτ Μιλάει στον Εαυτό της
*γράφει ο Κώστας (γείτονας του Νίκου στην Εκάλη )
Σε μια εποχή όπου η ελληνική κοινωνία βράζει κάτω από την επιφάνεια, το Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών μοιάζει να κινείται σε ένα παράλληλο σύμπαν. Οι αίθουσες γεμίζουν από πρόσωπα γνωστά, από πολιτικούς, επιχειρηματίες και ακαδημαϊκούς, οι οποίοι φιλαρέσκα συζητούν για “μεταρρυθμίσεις”, “ανθεκτικότητα” και “τεχνητή νοημοσύνη”, τη στιγμή που ο πραγματικός κόσμος, έξω από τους Δελφούς, ασφυκτιά από ανασφάλεια, ανισότητες και έλλειψη προοπτικής.
Η απουσία σοβαρών κομματιών της κοινωνίας από το Φόρουμ είναι εκκωφαντική. Οι άνεργοι νέοι, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που παλεύουν με μισθούς φτώχειας, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που αγωνιούν για το αύριο, οι εκπαιδευτικοί, οι υγειονομικοί, οι φοιτητές που διαδηλώνουν, δεν βρίσκονται εκεί. Δεν καλούνται, δεν ακούγονται, δεν υπολογίζονται. Αντίθετα, το βήμα καταλαμβάνεται από ανθρώπους που —καλοπροαίρετα ή μη— αποτελούν μέρος ενός συστήματος αποκομμένου από τις καθημερινές ανησυχίες της κοινωνίας.
Οι συζητήσεις στο Φόρουμ των Δελφών έχουν έναν έντονα αυτοαναφορικό χαρακτήρα. Μόνοι τους τα λένε, μόνοι τους τα ακούν. Εναλλάσσονται επαίνους για “προόδους” που δεν αγγίζουν τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών και οράματα για ένα “λαμπρότερο μέλλον” που παραμένει στα χαρτιά. Οι πραγματικές κρίσεις —η κρίση του κόστους ζωής, η ερημοποίηση της υπαίθρου, η αποξένωση της νεολαίας από την πολιτική— περνούν στα ψιλά, αν αναφερθούν καν.
Εύλογα, το Φόρουμ δίνει την εικόνα μιας ελιτίστικης συγκέντρωσης, ενός κλειστού κλαμπ ανθρώπων που αναπαράγουν ιδέες μεταξύ τους, δίχως να αγγίζουν το σφυγμό της κοινωνίας. Η ίδια η επιλογή της τοποθεσίας, η ακριτική και δύσκολα προσβάσιμη πόλη των Δελφών, ενισχύει τη συμβολική απόσταση από την κοινωνική πραγματικότητα. Δεν πρόκειται απλώς για γεωγραφική απομόνωση, αλλά για κοινωνική και πολιτική.
Το ερώτημα δεν είναι αν πρέπει να υπάρχουν τέτοιες διοργανώσεις. Ο διάλογος είναι απαραίτητος. Όμως ένας διάλογος που δεν περιλαμβάνει εκείνους που σηκώνουν το βάρος της καθημερινότητας, καταντά αυτιστικός. Και όταν η ελίτ συζητά μόνη της για τα προβλήματα όλων, χωρίς να ακούει τους πάντες, τότε το αποτέλεσμα είναι νομοτελειακά στρεβλό — και εν τέλει επικίνδυνο.
Το Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών θα μπορούσε να γίνει χώρος ουσιαστικής σύνθεσης αν, αντί για αυθεντίες και αυλοκόλακες, φιλοξενούσε και τη ζωντανή φωνή της κοινωνίας: τους νέους που φεύγουν στο εξωτερικό, τους αγρότες που μαραζώνουν, τις οικογένειες που παλεύουν για το αυτονόητο. Όσο αυτό δεν συμβαίνει, θα παραμένει ένα εντυπωσιακό θέαμα για λίγους, αδιάφορο —αν όχι προκλητικό— για τους πολλούς.
Ίσως τελικά, η αληθινή συζήτηση για το μέλλον να γίνεται αλλού. Εκεί όπου δεν υπάρχουν φώτα και κάμερες, αλλά υπάρχει αγωνία, ανάγκη και ελπίδα.
