Όλα για την καρέκλα…
Στα 72 του χρόνια ο Μάρτιν Πάτζελτ, βουλευτής της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης και πρώην δήμαρχος της Φρανκφούρτης, θεωρείται ένας από τους βετεράνους της γερμανικής πολιτικής σκηνής. Η παρέμβασή του, λοιπόν, πριν από λίγους μήνες, όταν επέλεξε να θίξει το ζήτημα-ταμπού μιας πιθανής συνεργασίας μεταξύ της παραδοσιακής Δεξιάς και της ακροδεξιάς της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD) προκάλεσε κυριολεκτικά πάταγο.
«Δεν μπορούμε απλά να αγνοήσουμε τα 12 εκατομμύρια των πολιτών που συμφωνούν μαζί τους και τους ψήφισαν. Στο όνομα των πολιτών αυτών θεωρώ ότι θα πρέπει να μπω σε διάλογο με το κόμμα που ψηφίζουν».
Βέβαια, όπως έγινε γρήγορα σαφές, ο Πάτζελτ δεν ήταν ο μοναδικός που είχε τέτοιες σκέψεις, απλά ο πρώτος από τα υψηλόβαθμα στελέχη του CDU που τόλμησε να ξεστομίσει αυτό που και άλλοι συνάδελφοι του σκέφτονταν ανοίγοντας τον Ασκό του Αιόλου…
Το θέμα είναι σοβαρό και αναμένεται να βρεθεί στο επίκεντρο της συζήτησης του φετινού διήμερου συνεδρίου του CDU που ξεκινά σήμερα στη Λειψία, διχάζοντας βαθιά τα στελέχη του. Διότι υπάρχουν αυτοί που θεωρούν ότι το κόμμα πρέπει να κινηθεί ρεαλιστικά και να αναγνωρίσει την πραγματικότητα που υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, τόσο στην κεντρική σκηνή του Βερολίνου όσο και στα επιμέρους ομόσπονδα κρατίδια, όμως υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν ότι η απομυθοποίηση της ακροδεξιάς, η αναθεώρηση του… αναθέματος που ισχύει σε κάθε διάλογο ή συνεργασία μαζί της, θα την ενδυναμώσει περαιτέρω, τόσο σαν κόμμα όσο και σαν ρατσιστική, εθνικιστική ιδεολογία.
Σημειωτέον δε, ότι αυτή τη στιγμή η επίσημη κομματική γραμμή του CDU αποτρέπει τα στελέχη του να εμπλακούν ακόμη και σε απλές κοινωνικές επαφές με το AfD και τα στελέχη του.
Το γιατί, βέβαια, τίθεται το ζήτημα αυτό στην παρούσα φάση δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς. Και δεν έχει να κάνει με ιδεολογίες ή με δήθεν σεβασμό στην ψήφο εκατομμυρίων πολιτών που στηρίζουν την Ακροδεξιά. Έχει να κάνει απλά με τη μάχη της εξουσίας και με την πρόθεση τους να βεβαιωθούν από τώρα ότι θα παραμείνουν κυβέρνηση. Και αυτό, ακριβώς, είναι το επαίσχυντο της υπόθεσης…
Είτε ο σημερινός Μεγάλος Συνασπισμός με τους Σοσιαλδημοκράτες καταφέρει να εξαντλήσει τη θητεία του μέχρι το 2021, κάτι που δεν είναι διόλου βέβαιο, είτε η χώρα οδεύσει σε πρόωρες εκλογές μέσα στην ερχόμενη χρονιά, η επόμενη κάλπη αναμένεται εξίσου αμφίρροπη για τη Δεξιά όσο οι ομοσπονδιακές εκλογές του 2017. Κοινώς η δεξιά συμμαχία Χριστιανοδημοκρατών και βαυαρών Χριστιανοκοινωνιστών θα κόψει πρώτη το νήμα, αλλά είναι λίαν απίθανο να καταφέρει να «πιάσει» αυτοδυναμία. Αυτό σημαίνει ότι και πάλι θα πρέπει να αναζητήσουν κυβερνητικούς εταίρους από μια μικρή δεξαμενή απρόθυμων κομμάτων.
Το SPD, που ήδη συζητά την πρόωρη απόσυρση του από τη σημερινή κυβέρνηση, βλέποντας ότι η συγκυβέρνηση με τη Δεξιά έχει βαρύ κόστος στην απήχηση του, είναι σίγουρο ότι θα πει «όχι» σε έναν ακόμη Μεγάλο Συνασπισμό. Οι φιλελεύθεροι του FDP «κουμπώνουν» καλύτερα στη φιλοσοφία και την ιδεολογία του CDU –γι’αυτό άλλωστε έχουν συγκυβερνήσει στο παρελθόν- όμως δεν είναι βέβαιο αν μαζί θα έχουν αρκετή δύναμη για πλειοψηφία. Και οι Πράσινοι, που εμφανίζονται άκρως ενισχυμένοι, θα απαιτήσουν σημαντικές κοινωνικές αλλαγές στην κυβερνητική ατζέντα που το συντηρητικό κατεστημένο δεν θα είναι πρόθυμο να αποδεχτεί. Οπότε ο μόνος που απομένει είναι η Ακροδεξιά. Και όπως αρκετά στελέχη επισημαίνουν, σε έτερες χώρες, όπως η γειτονική Αυστρία, η παραδοσιακή Δεξιά δεν είχε μεγάλους ενδοιασμούς ή μεγάλες πρακτικές δυσκολίες να συγκυβερνήσει με την Ακροδεξιά.
Βέβαια, όταν κάτι είναι εύκολο ή βολικό δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι θεμιτό. Όμως, αυτό φαντάζει… τεχνική λεπτομέρεια για τα νεοφιλελεύθερα γεράκια που δεν θέλουν να χάσουν την εξουσία και που ούτως ή άλλως δεν κινούνται ιδεολογικά πολύ μακριά από τις ιδέες των στελεχών της Εναλλακτικής για τη Γερμανία, οι οποίοι θέλουν να κλείσουν τα σύνορα στους ξένους και δεν θέλουν η Ευρώπη να… πληρώνει τους φτωχούς του νότου.
Ένας τέτοιος γάμος θα διευκολυνθεί, άλλωστε, και από την αλλαγή που «ψήνεται» στο πόστο του υποψήφιου Καγκελάριου. Η Άνγκελα Μέρκελ που είναι ανάμεσα σε αυτούς που εναντιώνονται στη συνεργασία με την ακροδεξιά έχει ήδη δηλώσει ότι διανύει την τελευταία θητεία της. Και το συντηρητικό κατεστημένο δεν θέλει για προτεινόμενο Καγκελάριο την σημερινή αρχηγό του CDU, Ανεγκρέτ Κραμπ Καρενμπάουερ. Για το ρόλο αυτό προαλείφει τον υπερσυντηρητικό Φρίντριχ Μερτς που πέρυσι έχασε τη μάχη της αρχηγίας. Διόλου τυχαία ο Μερτς δεν είναι κατηγορηματικά αντίθετος σε μια προσέγγιση με τo AfD.
Όλα για την καρέκλα…
Και μετά αναρωτιόμαστε το πώς και το γιατί η ακροδεξιά καλπάζει σε όλη την Ευρώπη…
