Ομάδα Αλήθειας, Lexotanil και Πράσινα Άλογα

Από τον κειμενογράφο της καρδιάς σας!

Ήταν ένα απόγευμα που έσταζε ιδρώτα από τον αυχένα του ελληνικού Twitter. Η πολιτική συζήτηση έμοιαζε ξανά με καυγά σε ουζερί χωρίς ούζο: μπαγιάτικη, άτονη και ελαφρώς φτηνιάρικη. Από τη μία, η Ομάδα Αλήθειας, μια επικοινωνιακή οντότητα με την αίγλη του PowerPoint και την ψυχή του ΕΝΦΙΑ. Από την άλλη, ο Lexotanil, αυτοανακηρυγμένος αντάρτης της ομάδας Χ, των social media, με περισσότερο hype απ’ ό,τι likes, και με μια αισθητική επανάστασης τύπου Παγκράτι – όχι Εκάλη.

Συνολικά: πράσινα άλογα. Όχι της οικολογικής συνείδησης, αλλά του επικοινωνιακού καραγκιοζλίκιου .

Η Ομάδα Αλήθειας, με τους 104.550 ακολούθους της, είναι το πολιτικό ισοδύναμο μιας τυρόπιτας που διαφημίζεται ως “ο γευστικός σεισμός της Μεσογείου” αλλά τελικά δεν τρώγεται. Ένα βίντεο με 60.000 προβολές, 1.000 likes και 269 retweets – που, αν αναλύσεις λίγο τα usernames, θα βρεις μέσα και την ίδια την Ομάδα Αλήθειας να κάνει share στον εαυτό της. Εσωστρεφής πολιτική επιρροή τύπου “σχολιάζω το status μου για να φαίνεται engagement”.

Απέναντί τους, ο Lexotanil. Με 5.577 ακολούθους αλλά 36.506 αναρτήσεις. Ο μέσος χρήστης τον ακολουθεί για το χαβαλέ. Ο ίδιος πιστεύει πως κρατάει όρθιες κυβερνήσεις με gifs και μαντινάδες. Κάθε post του μια γροθιά στο κατεστημένο, αρκεί να μη λείπει Wi-Fi από το καφέ. Εξάλλου, όπως λέει και το bio του: “Μερικά τρολ νομίζουν ότι είμαστε συνάδελφοι”. Όχι φίλε μου. Εσείς είστε μόνοι σας. Και πολλοί.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτοί. Το πρόβλημα είναι εκείνοι που τους πληρώνουν. Εκείνοι που υπογράφουν τιμολόγια για “στρατηγική επικοινωνίας”, αλλά το μόνο που στρατηγικά καταφέρνουν είναι να κάνουν like ο ένας στον άλλον. Οι διαφημιστές του μηδέν, οι δημόσιες σχέσεις του τίποτα, και οι “ειδικοί των social” που πιστεύουν ότι αν σε κάνει retweet ο… εαυτός σου, τότε κάπου έφτασες.

Και τότε, από τα βάθη της λαϊκής σοφίας, αναδύεται το απόλυτο benchmark:

Η Νίτσα η κομμώτρια.

5.212 followers, 20.000 likes σε κάθε post, φωτογραφίες με μαγιό, γλυκό του κουταλιού και κουβέντες για το κακό μάτι. Η Νίτσα δεν πληρώνεται από κανένα κόμμα, δεν έχει σύνδεση με think tank, δεν στέλνει δελτία τύπου. Κι όμως, κάθε φορά που ανεβάζει μπούστο στο ηλιοβασίλεμα της Άνδρου, κάνει engagement όσο δεν έχουν κάνει ποτέ μαζί η Ομάδα Αλήθειας και ο Lexotanil. Αυτή επηρεάζει. Αυτή κάνει ψηφοφόρους να κοιτάνε αλλού.

Η ελληνική πολιτική επικοινωνία σήμερα είναι ένας θεατρικός μονόλογος που παίζει σε άδειο θέατρο. Μόνοι τους γράφουν, μόνοι τους σκηνοθετούν, μόνοι τους χειροκροτούν. Και την ίδια ώρα, ο λαός κάνει scroll down και βλέπει τι φοράει η Νίτσα στο beach bar του Λουτρακίου.

Πληρώνουν, λοιπόν, χιλιάρικα για likes από bots και φίλους. Και μετά αναρωτιούνται γιατί το εκλογικό αποτέλεσμα τους αιφνιδίασε. Δεν καταλαβαίνουν πως το Facebook δεν είναι focus group. Και πως το Twitter είναι πλέον πεδίο ναρκισσιστικής εκτόνωσης για απόστρατους Μενουμευρωπακιδες και μονταζιέρες της εποχής των μνημονιων.

Πράσινα άλογα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Ίσως, τελικά, το πρόβλημα να μην είναι οι καμπάνιες, αλλά το ότι δεν καταλαβαίνουν πως ο κόσμος τους έχει ξεπεράσει. Και τώρα γελάει. Όχι με τα memes τους. Με τους ίδιους.

—

Υπογραφή:
Ο ρεπόρτερ σας, με μαγιό, πίνοντας φραπέ δίπλα στη Νίτσα.
#Με_την_Ομάδα_της_Αλήθειας_του_Αστειολόγιου
#ΠληρωμέναLike_και_χαμένοςΧρόνος