Οργή

Χρονιάρες μέρες κι εγώ μιλάω για οργή.

Όμως, δεν μπορώ να το καταπιώ αυτό που συνέβη πριν μερικές ημέρες στις Σέρρες.

Ο Κώστας Καραμανλής του Αχ., ναι ο άνθρωπος που έχει ακέραια την ευθύνη για την δολοφονία των 57 νέων παιδιών στα Τέμπη, βρέθηκε την προηγούμενη Πέμπτη σε cafe της κεντρικής οδού-πεζόδρομου των Σερρών και πλήθος κόσμου έτρεξε να του σφίξει το χέρι και να τον συγχαρεί. Κάποιοι φαίνονται, σε βίντεο που αναρτήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να του φιλάνε τα χέρια, άλλοι ζήτησαν να βγάλουν σέλφι μαζί του και άλλοι τον χαρακτήρισαν «λεβέντη».

Για τον Καραμανλή, ότι και να πεις τα λόγια του θα χάσεις.

Ένα ανθρωπάκι είναι. Για μένα.

Η οργή μου ξεχειλίζει για όλους αυτούς που πήγαν εκεί και του φιλούσαν το χέρι ή φωτογραφήθηκαν μαζί του.

Το χέρι που έχει βαφτεί με το αίμα των 57 αθώων ψυχών.

Θα μου πείτε, «αυτό σε ενόχλησε; Εδώ του έδωσαν πάνω από 20.000 ψήφους στις εκλογές».

Σωστά.

Γι’ αυτό, προσωπικά, για αυτή τη μερίδα των πολιτών δεν μου καίγεται καρφάκι.

Τους κατατάσσω στην ίδια συνομοταξία με τον Καραμανλή του Αχ..

«Για ποιο λόγο να θέλεις να φωτογραφηθείς με τον συγκεκριμένο πολιτικό;», διερωτήθηκε η Μαρία Καρυστιανού σχολιάζοντας τις εικόνες από τις Σέρρες και τη θερμή υποδοχή στον Κώστα Αχ. Καραμανλή.

Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο λαός: Όμοιος τον όμοιο και κοπριά στα λάχανα.