Όταν η Ευρώπη κουνάει το δάχτυλο στην Αμερική

Παραμένουν οι αντιδράσεις στην αντιπεριβαλλοντική πολιτική του Τραμπ, τη στιγμή που η ίδια η Ευρώπη πραγματοποιεί κινήσεις που δεν την κατατάσσουν στους υπερασπιστές του περιβάλλοντος.

Τα τελευταία χρόνια οι ηγέτες της ΕΕ κουνάνε το δάχτυλο σε όσους θέτουν σε κίνδυνο τον πλανήτη μας, με μόνο κίνητρο την ευημερία των πολυεθνικών. Και η Αμερική έχει χαρακτηριστεί το τελευταίο διάστημα ως τέτοια. Τι γίνεται όμως με την Ευρώπη;

Οι μεγάλοι ρυπαντές είναι συνήθως πολυεθνικοί όμιλοι, των οποίων η αναζήτηση διαρκούς κερδοφορίας πολλές φορές τους φέρνει σε αντίθεση με τα κανονιστικά πλαίσια που πρέπει να θέτει ένα κράτος προς όφελος της κοινωνίας και του περιβάλλοντος.

Κάτι που εντελώς απροκάλυπτα έκανε η Ευρώπη με την υπογραφή της συμφωνίας CETA μόλις 3 μήνες πριν.  Η συμφωνία CETA είχε προκαλέσει πολλές αντιδράσεις και διαμαρτυρίες στην Ευρώπη. Παρόλα αυτά ψηφίστηκε. Πρόκειται για την εμπορική συμφωνία ΕΕ – Καναδά, η οποία προβλέπει τη δημιουργία μιας διευρυμένης αγοράς για προϊόντα και υπηρεσίες, εξαλείφοντας τους εμπορικούς και επενδυτικούς περιορισμούς, καθώς και την κατοχύρωση ξεκάθαρων και ωφέλιμων -και για τις δύο πλευρές- κανόνων που θα διέπουν τις εμπορικές και επενδυτικές σχέσεις.

Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις τότε καλούσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση να βάλει σε προτεραιότητα το περιβάλλον. Προειδοποιούσαν ότι ο Καναδάς απαιτεί την χαλάρωση των ευρωπαϊκών κανονισμών που έχουν επιβληθεί για την προστασία του περιβάλλοντος, καθώς δεν συνάδουν με τους κανονισμούς του Καναδά, είτε θεωρούνται «περιοριστικοί» για την επιχειρηματικότητα. Το ίδιο ανήσυχοι ήταν και οι Καναδοί. Φοβόντουσαν ότι η συμφωνία θα οδηγήσει σε περισσότερες ευρωπαϊκές επενδύσεις στη βιομηχανία πισσούχου άμμου, γεγονός που θα αυξήσει τις εκπομπές ρύπων που ευθύνονται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Παρόλα αυτά, τίποτα από αυτά δεν έγινε και το “εμπορικό” όφελος των πολυεθνικών υπερίσχυσε.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα περισσότερα κράτη μέλη της Ένωσης ξεχωριστά. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ελλάδας, με τις Σκουριές της Χαλκιδικής, όπου συντελείται ένα περιβαλλοντικό έγκλημα και οι κυβερνήσεις, καθώς και η ευρωπαϊκή ηγεσία, κάνουν τα στραβά μάτια.

Ίσως η Ευρώπη λοιπόν, να είναι τόσο επικριτική με την Αμερική, γιατί δεν μπορεί – για ακόμη μία φορά – να στρέψει το δάχτυλο στον εαυτό της. Είναι πάντα ευκολότερο να δείχνεις τους άλλους. Και όσο δεν μπορεί να αποδεσμευτεί από την κυριαρχία των πολυεθνικών, θα συνεχίσει να το κάνει.