Όταν θες ν’ αγιάσεις και οι «Ανοιχτές Συμμετοχικές Διαδικασίες» δεν σε αφήνουν…

Ξέρετε τι είναι οι «Ανοιχτές Συμμετοχικές Διαδικασίες»; Εγώ, πάντως, δεν ήξερα μέχρι που διάβασα το «τιτίβισμα» ενός πολιτικού αρχηγού (ή όποιου τέλος πάντων γράφει το twitter του). Αυτός, λοιπόν, είναι ο όρος που χρησιμοποιούμε όταν μαζεύεται η… Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα για να ψηφίσουν έναν πολιτικό αρχηγό.

Αυτό σημαίνει, δηλαδή, ότι τον/την εν δυνάμει πρωθυπουργό της χώρας δεν τον εκλέγει ένα πραγματικό σώμα (κομματικό έστω) εκλεκτόρων, ούτε βεβαίως και κάποιο αντιπροσωπευτικό ή τυχαίο δείγμα του πληθυσμού. Τον/την εκλέγει όποιος, για τον οποιονδήποτε δικό του λόγο, αποφασίσει να πάει να ψηφίσει, δίνοντας μάλιστα και το κάτι τις του. Εγώ, πάντως, δεν γνωρίζω καμία πολιτισμένη (με ή χωρίς εισαγωγικά) χώρα, ειδικά από αυτές που τόσο θαυμάζουν οι «Ευρωπαίοι» πολιτικοί αρχηγοί μας, όπου γίνεται εκλογική διαδικασία χωρίς να μπορεί το αποτέλεσμά της να αποτιμηθεί με βάση συγκεκριμένο εκλογικό σώμα.

Αν δεν κάνω λάθος, η ιδέα εφευρέθηκε από έναν τύπο, ο οποίος όταν έγινε πρωθυπουργός αποφάσισε να αντιμετωπίσει το χρέος της χώρας, δανειζόμενος με επιτόκιο πιστωτικής κάρτας. Καλό και πρωτότυπο σαν ιδέα. Επίσης, πολύ επιτυχημένο. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς υιοθετήθηκε από όλα τα ελληνικά κόμματα με τέτοια πρεμούρα.

Όμως, για να είμαστε δίκαιοι, εμείς είμαστε οι πρώτοι που σαν χώρα ξεκινήσαμε να κάνουμε εκλογές, καθότι ανακαλύψαμε και τη Δημοκρατία. Νομίζω ότι είναι δίκαιο να πούμε ότι η Δημοκρατία δική μας είναι και την κάνουμε ότι θέλουμε, τη βάζουμε κάτω και την πατάμε (όπως κάνουμε εδώ και επτά χρόνια δηλαδή…).

Εξάλλου, αν γυρίσουμε στις πηγές μας, θα δούμε ότι και στην αρχαία Αθήνα ψήφιζαν μόνο όσοι παρευρίσκονταν στην εκκλησία του Δήμου, όχι, δηλαδή, όλοι οι Αθηναίοι πολίτες (και, βεβαίως, όχι οι δούλοι), αλλά -από τότε ψήφιζαν- όσοι δεν είχαν τίποτε καλύτερο να κάνουν. Εξαιτίας αυτής της «αντικειμενικότητας» και οι αποφάσεις τους είχαν τέτοια επιτυχία. Κατάφεραν με τις αποφάσεις τους να οδηγήσουν την Αθήνα σε ήττα στον Πελοποννησιακό πόλεμο και τον κλασικό κόσμο στο ουσιαστικό τέλος του.

Για να το πετύχουν αυτό, χρειάστηκαν τριάντα χρόνια… αρπαχτής, συνεχών απατών, προδοσίας, γελοιοποίησης κάθε αρχής δικαίου και λογικής και, πάνω απ’ όλα, τριάντα χρόνια συνεχών ψεμάτων, ότι όπου να ‘ναι ο πόλεμος τελειώνει νικηφόρα, την ώρα που αυτοί οι ίδιοι δεν τον άφηναν να τελειώσει.

Ρωμαϊκού επιπέδου θρίαμβος

Αν όλα αυτά σας θυμίζουν τίποτα από τη σύγχρονη Ελλάδα, είμαι βέβαιος πως κάνετε λάθος. Εμείς, όπου να ‘ναι, βγαίνουμε από τα μνημόνια και θα μπορούμε να δανειστούμε από τις αγορές. Βεβαίως, θα δανειζόμαστε με τριπλάσιο (τουλάχιστον) επιτόκιο από αυτό που δανειζόμαστε τώρα, αλλά έχει αυτό καμιά σημασία; Εμείς θέλουμε να δανειστούμε από τις αγορές για να μπορούμε να πανηγυρίσουμε, επιτέλους. Μάλιστα, σκέπτομαι και έναν θρίαμβο Ρωμαϊκού επιπέδου, μιας και μπήκαμε σε αρχαίο mood.

Θα μπορούσαμε, λοιπόν, για να τιμήσουμε όλους αυτούς τους ήρωες, οι οποίοι τόσα χρόνια θυσίασαν τα πάντα για να καταφέρουν να διπλασιάσουν το χρέος, να οργανώσουμε μία πορεία θριάμβου στην οποία οι πολιτικοί μας, που το κατάφεραν αυτό, όλων των παρατάξεων, θα προχωρούν πάνω σε ανοιχτές Rolls-Royce, ενώ θα τους ραίνουν από τα μπαλκόνια ροδοπέταλα και ευρά (ευρά: πληθυντικός του ευρώ, είναι το νόμισμά μας, αν έχετε αρχίσει να το ξεχνάτε. Αφού είναι το νόμισμά μας, ας το κάνουμε τουλάχιστον ελληνική λέξη) λυγερόκορμα κορίτσια, ντυμένα με τα καλούδια της Victoria Secret (άσχετο, αλλά σκέφτηκα ότι με λίγη υπόνοια sex το άρθρο αυτό θα έχει πιο πέραση).

Μην ρωτάτε που θα τα βρούμε όλα αυτά. Είπαμε, θα έχουμε βγει στις αγορές, ρε παιδιά. Θα έχουμε όσα λεφτά θέλουμε, ουφ… θα με σκάσετε με τη γκρίνια σας.

Πού ήμουνα; Α, ναι. Η πομπή λοιπόν θα οδηγηθεί στην Ακρόπολη, όπου ο πιο γυμνασμένος πολιτικός μας (το δικαιούται αυτό, μετά το άλλο «κατόρθωμά» του) θα σκαρφαλώσει στον ιστό της σημαίας και δίπλα στην ελληνική σημαία θα ανεβάσει και αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Έπειτα θα πάμε να ψηφίσουμε όλοι μαζί σε δημοψήφισμα, αν στους δρόμους μας θα κυκλοφορούν μόνο Ferrari ή μόνο Lamborghini και μετά θα πάμε σπίτι για μία ωραία αστακομακαρονάδα.

Και μετά θα έλθουν οι Γερμανοί φίλοι μας. Όχι με στολές της Βέρμαχτ, μην ανησυχείτε. Άσπρες ρόμπες θα φοράνε οι άνθρωποι και θα μας φέρουν δώρο 10 εκατομμύρια πουκάμισα, από αυτά που τα μανίκια δένουν στην πλάτη. Να τα φορέσουμε, μπας και βρούμε, τελικά, λίγη ώρα να αναρωτηθούμε μήπως πρέπει να σοβαρευτούμε κάποια στιγμή και να αντιμετωπίσουμε τα χάλια μας.