Ό,τι λάμπει δεν είναι… Ελληνικός χρυσός

Ποτέ δεν είναι αργά η ελληνική κοινωνία να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Όχι αυτή που «σερβίρεται» από ειδικά… κέντρα ή παράκεντρα ενημέρωσης. Ούτε αυτή που παρουσιάζεται από τους εκάστοτε κυβερνώντες. Όσο και αν προσπαθούν κάποιοι να τροποποιήσουν τη συνολική εικόνα, η πραγματικότητα με το ελληνικό επιχειρείν δεν αλλάζει. Το παράδειγμα με την εταιρία «Ελληνικός Χρυσός» είναι χαρακτηριστικό. Στο βωμό της επένδυσης, θυσιάζονται οι εργαζόμενοι, αλλά και οι περιβαλλοντικές συνθήκες λειτουργίας.

Γράφει ο: Βασίλης Αγγελόπουλος

Εξηγούμαστε, προς αποφυγήν παρεξήγησης: Δεν είμαστε ενάντια στις επενδύσεις. Μόνο έτσι θα αυξηθούν οι θέσεις εργασίας και άρα θα βγούμε από την κρίση, ούτε συζήτηση. Όμως δεν πρέπει για χάρη τους ούτε οι εργαζόμενοι να εκβιάζονται και πολύ περισσότερο να θυσιάζονται, ούτε η ανθρώπινη υγεία να μπαίνει στο περιθώριο.

Η περίπτωση της Eldorado Gold  δείχνει ξεκάθαρα πώς έχουν αντιληφθεί ορισμένοι την έννοια της «επένδυσης» στην Ελλάδα. Οι εργαζόμενοι χρησιμοποιούνται ως «πρόβατα στη σφαγή», ή ως χρήσιμο υλικό για να πετύχει η επιχείρηση τον σκοπό της. Τοποθετούνται στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης και ουσιαστικά αξιοποιούνται για να εκβιαστούν οι κυβερνώντες να υποχωρήσουν, αποδεχόμενοι τις επιθυμίες της επιχείρησης. Δυστυχώς, στην περίπτωση της Ελληνικός Χρυσός ίσως η υποχώρηση να σημαίνει έγκριση περιβαλλοντικών όρων με το «έτσι θέλω». Άρα και πιθανότητα στο μέλλον, η ίδια η Πολιτεία που θα εγκρίνει τους όρους αυτούς, να κληθεί να διαχειριστεί είτε αύξηση ασθενειών για ευρύ φάσμα του πληθυσμού, είτε αύξηση των εργατικών ατυχημάτων στην ευρύτερη περιοχή δράσης της επιχείρησης.

Αναρωτιόμαστε, αλήθεια ως κοινωνία, αξίζει να αποδεχτούμε τέτοιες επενδυτικές προσπάθειες; Γιατί να μην επιδιώκουμε το παιχνίδι να γίνει πιο καθαρό;

Εμείς απλώς να θυμίσουμε ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι εργαζόμενοι, ειδικά στα χρόνια της κρίσης, αξιοποιούνται από τις επιχειρήσεις για να εκβιαστούν οι κυβερνήσεις. Τα παραδείγματα είναι πολλά: Το ίδιο δεν κάνει ο Καρυπίδης με τα super market στη βόρειο Ελλάδα, που έχει αφήσει 500 εργαζόμενους απλήρωτους έως… 18 μήνες; Το ίδιο δεν έκανε και ο Μαρινόπουλος για να γλιτώσει το «λουκέτο»; Το ίδιο δεν έκαναν επί σειρά ετών ( για να μην αποφύγουμε να αναφερθούμε και στα του… οίκου μας) και ο Ψυχάρης με τον Μπόμπολα για να διατηρήσουν τον έλεγχο του ΔΟΛ και του Πήγασου, αντίστοιχα;

Ήρθε ο καιρός η κοινωνία να «γυρίσει την πλάτη» σε αυτούς τους εργοδότες που εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους ως «πρώτη ύλη» για να γλιτώσουν οι ίδιοι τις επιχειρήσεις τους. Τέτοιους επιχειρηματίες, η Ελλάδα της κρίσης δεν χρειάζεται.