Παραιτημένοι από τη λογική

Ως λέγεται, «το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη». Και παρότι ο χώρος της πολιτικής είναι ένας χώρος σκληρός και ενίοτε μίζερος, που δεν χωρά συναισθηματισμούς, το προαναφερθέν γνωμικό ταιριάζει «γάντι» στις αντιδράσεις που καταγράφηκαν την τελευταία εβδομάδα σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, πλην βεβαίως του κυβερνητικού στρατοπέδου.

Άλλωστε, το μόνο που θα μπορούσε να έχει παρατηρηθεί στους κόλπους των κυβερνητικών είναι το ακριβώς αντίθετο… Ευτυχώς, ωστόσο, κρούσματα επικοινωνιακής «παραφροσύνης» και θριαμβολογίας -όχι από το πολύ της θλίψεως, αλλά από το περίσσευμα χαράς για την πολυπόθητη ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης- δεν είχαμε. Και εμείς που γκρινιάζουμε, συχνά πυκνά, για την «παιδική χαρά» του Μαξίμου, αυτήν τη φορά θα πρέπει να αποδώσουμε στην κυβέρνηση τα εύσημα για τη σοβαρότητα με την οποία διαχειρίστηκε -και επικοινωνιακά- το κλείσιμο της συμφωνίας.

Όσο αυξάνεται η ωριμότητα των κυβερνώντων σε όλα τα επίπεδα (κάτι που αποτυπώνεται όχι μόνο στον τομέα της επικοινωνίας, αλλά και στα επιτεύγματα της οικονομίας, στα κέρδη της -κάθε- διαπραγμάτευσης, στους συσχετισμούς δυνάμεων που διαμορφώνονται σε γεωπολιτικό επίπεδο, κ.λπ.) τόσο μειώνεται η σοβαρότητα των απέναντι. Όλων των απέναντι, κοινοβουλευτικών και μη.

Δεν θα αντισταθούμε στον πειρασμό να ξεκινήσουμε από το «κίνημα» των πολυσυζητημένων «Παραιτηθείτε», αν και με τη… μεγαλειώδη συγκέντρωση της περασμένης Τρίτης, τα είπαν όλα μόνοι τους και ουσιαστικά δεν χρήζουν σχολιασμού. Οι «Παραιτηθείτε», λοιπόν, θεώρησαν ότι, ως ακομμάτιστοι (στα χαρτιά) και αυτοοργανωμένοι (μέσω των κοινωνικών δικτύων), θα αποτελέσουν μία μεταμοντέρνα εκδοχή των «Αγανακτισμένων», προσαρμοσμένη στις ανάγκες της εποχής Τσίπρα.

Αυτό που δεν κατάλαβαν, ούτε οι ίδιοι ούτε αυτοί που τους καπηλεύονται -αν όχι τους πατρονάρουν- είναι ότι οι «Αγανακτισμένοι» ήρθαν να εκφράσουν μία τάση που κάλπαζε τότε μέσα στην κοινωνία. Ενώ οι «Παραιτηθείτε» έρχονται σήμερα σε πλήρη αντίθεση με τα ζητούμενα της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών, που απαιτεί πολιτική σταθερότητα – όχι απαραιτήτως γιατί παραμένει γοητευμένη από τον Αλέξη, αλλά γιατί αυτή είναι η βασική προϋπόθεση σταδιακής ανάκαμψης και εξόδου από την κρίση. Κι ας ονειρεύεται ο Άδωνις Γεωργιάδης ότι η πλατεία, μια μέρα, θα γεμίσει…

Μνημονεύσαμε το όνομα του αντιπροέδρου της Ν.Δ. και μοιραία ερχόμαστε στα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπου το δίπολο «θλίψεως» και «παραφροσύνης» έχει την τιμητική του. Δυστυχώς για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, το πρόβλημα της παράταξής του δεν είναι επικοινωνιακού χαρακτήρα, ώστε να μπορεί να διορθωθεί με αλλαγές στη σύνθεση του «πρωινού καφέ» και προσθήκες πεφωτισμένων συμβούλων επικοινωνίας.

Το πρόβλημα είναι εξόχως στρατηγικό. Στη μία του εκδοχή ταυτίζεται με αυτό των «Παραιτηθείτε»: το πάγιο αίτημα του προέδρου της Ν.Δ. για εκλογές προκαλεί αλλεργία στην κοινή γνώμη, που στην παρούσα φάση θέλει την ησυχία της και λίγη… ανάπτυξη. Στη χειρότερή του διάσταση, το πρόβλημα της οδού Πειραιώς είναι ακόμη πιο σύνθετο: κανείς, ούτε ο ίδιος ο Κυριάκος, δεν γνωρίζει ποιο είναι το σχέδιο και η πρόταση του κόμματος για το επόμενο διάστημα.

Σε όλους τους… παραφρονεμένους, ήρθε να προστεθεί και η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Είχε η Φώφη Γεννηματά τη φαεινή ιδέα να κατηγορήσει τον Αλέξη Τσίπρα ότι «μας έβαλε τη θηλιά», παραγνωρίζοντας προκλητικά ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί. Βούτυρο στο ψωμί του Αλέξη η ατάκα, που θυμήθηκε και θύμισε ποιος μας έβαλε στα μνημόνια, αναδεικνύοντας εκ νέου τη δομική κρίση που διέρχονται τα δύο βασικά κόμματα των προηγούμενων κυβερνήσεων. Απλώς, δεν δικαιούνται διά να ομιλούν, που θα έλεγε και ο Μένιος (όχι ο Φουρθιώτης, αλλά ο αείμνηστος Κουτσόγιωργας).

Το στοίχημα, από εδώ και στο εξής, είναι ένα και το περιγράφει -πιο γλαφυρά δεν γίνεται- ο εικονιζόμενος «τοίχος» της χτεσινής F&M Voice. Το ξέρει πολύ καλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος, στο τελευταίο Υπουργικό Συμβούλιο, αυτό ακριβώς το όραμα επιχείρησε να εμφυσήσει στους υπουργούς του. Η κοινωνία μπορεί εύκολα να ξαναγίνει σύμμαχος, παρά την κόπωση, αν αντιληφθεί ότι μπαίνουν οι σωστές προτεραιότητες, γίνεται η ενδεδειγμένη προσπάθεια και επιτυγχάνονται μικρές, διαδοχικές νίκες.

Και σε καμία περίπτωση δεν είναι διατεθειμένη να φέρει πίσω αυτούς που ενώ έπεσαν με τη μία να «φάνε» τον Καμμένο, κλείνουν τα αυτιά τους στα τέρατα που καταγγέλλει ο Μαρτίνης, γιατί, λέει, είναι… υπόδικος.