Πάρτε τον στο Harvard, αφού δεν θέλει να πάει στην προανακριτική!
Τα ρουσφέτια και η έλλειψη αξιοκρατίας υπήρξαν καθοριστικά στο να βρεθούμε ως χώρα εδώ που βρισκόμαστε. Το γνωρίζουμε. Όμως, κυρία Αγγελοπούλου μου, όσο κλισέ και εάν φανεί, δεν είναι αυτό που νομίζετε. Εντάξει, ρουσφέτι ζητάμε, αλλά όχι για ίδιον όφελος.
Τουλάχιστον όχι με την έννοια του προσωπικού οφέλους. Βέβαια, ο ίδιος θα έχει προσωπικό όφελος, αλλά το ρουσφέτι το ζητάμε όλοι οι υπόλοιποι, αναλογιζόμενοι το πολύ ευρύτερο κοινωνικό όφελος.
Για αυτό, μην το αντιμετωπίσετε ως ρουσφέτι, δείτε το ως χάρη, δείτε το ως πράξη καλοσύνης, δείτε το ως πράξη ελέους. Στην ανάγκη δείτε το και ως ρουσφέτι. Ως το αναγκαίο τελευταίο ρουσφέτι που θα κλείσει τον αμαρτωλό κύκλο.
Εξάλλου, εικάζουμε, ότι η δημιουργία του «Angelopoulos Global Public Leaders» υποκρύπτει και ένα μεγάλο κομμάτι τρυφερότητας. Κανείς μέχρι τότε -το 2011- δεν είχε σκεφτεί τους ωθούμενους στο περιθώριο πολιτικούς. Μόνο εσείς σκεφτήκατε την τρομακτική διαδρομή από την εξουσία στην απόλυτη αφάνεια, αλλά και την τεράστια σπατάλη όλης αυτής της συσσωρευμένης εμπειρίας διακυβέρνησης που οδηγείται μαζί με τον κάτοχό της στο περιθώριο, ανεκμετάλλευτη.
Εάν λοιπόν η υποψία μας για τα ανθρώπινα (και ανθρωπιστικά) κίνητρα του προγράμματος είναι σωστή, τότε ο Αντώνης Σαμαράς είναι η σωστή επιλογή. Όχι μόνο πληροί τα κριτήρια του προγράμματος, ως πρώην πρωθυπουργός δημοκρατικά εκλεγμένος, αλλά επιπλέον θα μπορέσει να μεταλαμπαδεύσει στους υποψήφιους μελλοντικούς ηγέτες στοιχεία που αμφιβάλλουμε εάν θα βρείτε σε άλλον πρώην ηγέτη παγκοσμίως. Για παράδειγμα, αυτόν τον λαϊκίστικο τσαμπουκά συνδυασμένο με την αφ’υψηλού περιφρόνηση που καθιστά το γνωστό «l’etat c’est moi» πολύ φτωχό για να αποδώσει την εικόνα αυτοεκτίμησής του.
Φυσικά γνωρίζετε το μέγεθος του πολιτικού πολύ καλύτερα από εμάς οπότε δεν θα σας κουράσουμε απαριθμώντας τα πλεονεκτήματα της ενδεχόμενης επιλογής του. Θα θέλαμε απλώς να σας διευκρινίσουμε ότι καταφεύγουμε στο αναξιοπρεπές αίτημα του ρουσφετιού για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους: Μια τέτοια ψυχοσύνθεση δεν μπορεί να διαχειριστεί το περιθώριο. Αφήστε που μπορεί να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνη για το κοινωνικό σύνολο. Κρίμα δεν θα είναι να γλυτώσουμε από τα μνημόνια και να πάμε από το φαντασιακό μεγαλείο του Αντώνη; Λυπηθείτε μας!
Δεν σας κρύβουμε ότι δεν έχουμε και πολλές επιλογές καθώς μόνο με το όνομα «Harvard» θα μπορούσε (ίσως) να συμβιβαστεί ο Αντώνης, αλλά από την άλλη πλευρά, ας μην παραλείψουμε και τα σημαντικά οφέλη για το ίδιο το πρόγραμμα με τη συμμετοχή του. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, η Φιλανδή πρώην πρόεδρος, ο Μεξικανός πρώην πρόεδρος και ο πρώην γγ του ΟΗΕ, σε διάστημα… 7 χρόνων, συνιστούν μια λίστα που, μάλλον, υποδεικνύει υποτονικότητα.
Αφήστε που μπορεί να σας δώσουμε και τον Κυριάκο (εάν τον εκλέξουμε στο μεταξύ).
