ΠΑΣΟΚ. Σκέτο.

«Αυτός – αυτός είναι ο αρχηγός, και όχι ο μεθύστακας ο Αμερικανός»! 17 Νοέμβρη 1974, πρώτη επέτειος του Πολυτεχνείου. Επιστρέψαμε κι εμείς με την μαμά απ την Στοκχόλμη. Είχε καρκίνο, επιθετικό μελάνωμα στο πόδι, στο Κρολίνσκα της δίνανε λίγους μήνες ζωής και η επιθυμία της ήταν να πεθάνει στην Ελλάδα. Έχουνε μαζευτεί από κάτου και τονεγιουχάρουνε, τον αποδοκιμάζουν. Ο θυελλώδεις καθηγητής με το μαύρο πέτσινο μπουφάν, το ζιβάγκο και το περίστροφο, τραβάει άλλη με μια βαθειά ρουφηξιά καπνού στα πνευμόνια από την σκαλιστή πίπα του. Έτοιμος να επιστρέψει στην Αμερική. Είχε έρθει απροσδόκητα τρίτος με μόλις 13,58%, ενώ μαζευτήκαμε χιλιάδες και επαναλαμβάναμε με βεβαιότητα το μαγευτικό σύνθημα που έριξε: «Στις 17 πεθαίνει ο φασισμός, στις 18 σοσιαλισμός»!

Ήμασταν αμούστακα παιδιά και δεν μας είχανε δώσει ούτε ένα οπλοπολυβόλο για να απαντήσουμε στον αεροπορικό βομβαρδισμό του προεδρικού μεγάρου. «Φλόγες πάνω απ το Σαντιάγκο». Πολύ νωπές, είχαν στοιχειώσει την εφηβεία μας οι σκηνές από την ηρωική αντίσταση του πρώτου εκλεγμένου σοσιαλιστή προέδρου της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε. Ήτανε κρίμα κι άδικο να εγκαταλείψουμε έτσι, αμούστακα αγοράκια, κάτι κοριτσάκια με φακίδες, αυτόν τον κόσμο που ονειρευόμασταν αλλάξουμε ριζικά. Ούτε που δοκίμασε το φαγητό που του σερβίρισαν στην “Μεγάλη Βρετανία.” Φοβόταν πως θα τον δηλητηριάσουν. Ο Μίκης, ο ψηλότερος απ όλους, έθεσε τότε το πιο σκληρό δίλημμα: «Καραμανλής ή ταγκς» ; Επιβλητικός, ωραίος, με παχιά φρύδια, μιλούσε, θαρρείς, μέσα απ τα δόντια του. Αυτός ήταν ο Αρχηγός που φωνάζανε. Σάρωσε με 54,37% , το μεγαλύτερο ποσοστό ψήφων στην ελληνική πολιτική ιστορία. Δεύτερη η Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάμεις του Γεωργίου Μαύρου και τέταρτη η Ενωμένη Αριστερά – όχι ξένα αφεντικά, με το ΚΚΕ μπροστά-με 11,80%.

Φλεβάρης 1975, λίγο πριν την ιστορική δίκη των πρωταιτίων του πραξικοπήματος, μια φασιστική ομάδα αξιωματικών οργανώνει το γνωστό ως «πραξικόπημα της πιτζάμας» για να ρίξει την κυβέρνηση Καραμανλή. Μας ειδοποίησαν στο παραπέντε μέσω «συνδέσμου» από τα «κεντρικά γραφεία» της ΠΑΜΚ. Ο Αντώνης είχε επιβάλει, με δημοκρατική ψηφοφορία, να γραφόμαστε όλοι στα «μαύρα τα κατάστιχα» και υπήρχε στο συρτάρι, αναλυτική λίστα με περισσότερους από 80 μαθητές και μαθήτριες, τις διευθύνσεις, τα τηλέφωνα των σπιτιών μας, όλα. Αμα έπεφτε ο κατάλογος στα χέρια του «μαθητικού της ασφάλειας» την είχαμε πουτσίσει εντελώς! Τέσσερα κομάντο της επαναστατικής μας οργάνωσης κάμανε έφοδο, περνώντας σαν σκιές της νύχτας, σαν έλουροι, ανάμεσα στον Τζώρτζη, τον Ζαφείρη και τον Καλιγούλα (τους τρείς κομπανιέρος του μαθητικού της Ασφάλειας Χαλκίδας με τις ολόμαυρες καπαρντίνες, μαύρα γυαλιά και καπέλα, πράκτορας Θου -Βου, τρέλα με κορδέλα!) ανέβηκαν στα γραφεία και κάψανε τα ενοχοποιητικά.. Από την τρομάρα τους βάλανε φωτιά στα γραφεία, λαμπάδιασε το κτήριο και ήρθε η πυροσβεστική με τις μάνικες να τους βγάλει έξω.

Προσπαθούσα να καρφώσω με πρόκες, κι ένα σφυρί την «Εφημερίδα Τοίχου» έξω από την «Μηχανική Σχολή».

Εγραφε: «Να καταργηθεί το Αρρένων και το Θηλαίων, κορίτσια αγόρια στο ίδιο θρανίο μαζί! Να καταργηθεί η υποχρεωτική προσευχή, η μπλε ποδιά, η άσπρη κορδέλα στα μαλλιά, ο «πελαργός», η «κουκουβάγια» και το κούρεμα με την ψιλή. Κάτω ο Καραμανλής –Ζήτω η μαθητική Επανάσταση»! Μας κυκλώνουνε δύο υπέροχες ελληνικές λιμουζίνες «Γκάλαντ», που χε δωρίσει ο «Σαρακάκης» στην Ασφάλεια, φάγαμε κάτι σφαλιάρες σβουριχτές και μπάτσες γερές, αλλά παρά ολίγο να την γλυτώσουμε γιατί μας είδανε που ήμασταν κάτι «σπόρια» και δεν τους γεμίζαμε το μάτι. -«Ποιος τα κόλλησε αυτά, μαρτυρήστε πριν είναι αργά» – «Ιδέα δεν έχουμε κύριε, κάτι ασκήσεις στα μαθηματικά μας έδωσε ο Μπάμπης, που μένει εδώ δίπλα, και πάμε σπίτι να διαβάσουμε, γιατί έχουμε διαγώνισμα αύριο.» Θα την γλυτώναμε αν κράταγα λίγο πιο σφιχτά το σφυρί με την μασχάλη μέσα από το στρατιωτικό τζάκετ (στυλ Τσε Γκεβάρα κι έτσι), αλλά έτρεμα τόσο πολύ απ τον φόβο μου και μου έπεσε κάτω. Μας χώσανε στις λιμουζίνες και μας κουρέψανε γουλί στην Ασφάλεια, παρουσία του φοβερού χουντικού διοικητή με το όνομα Αθάνατος. Πρώτες φίρμες την άλλη μέρα στο σχολείο, συνελεύσεις, αποχή, σαρώσαμε στις εκλογές για τις νεοσύστατες μαθητικές κοινότητες. Κατέβηκα και παρέδωσα στον … Μήτσο (τον Κουφοντίνα -της «17 Νοέμβρη» – που έκανε χρέη αρχισυντάκτη) το κείμενο – καταγγελία για να δημοσιευτεί στον «Μαθητικό Αγώνα» .

«ΠΑΜΚ –ΠΑΜΚ –ΠΑΜΚ –ΜΙΤ- ΦΕΝΤΑΓΙΝ –ΤΟΥΠΑΜΑΡΟΣ –ΒΙΕΤΚΟΓΚ»!

Το σύνθημα των «Γκεβαριστών» της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ κυριαρχούσε στην πρώτη μαθητική συγκέντρωση στο ΣΠΟΡΤΙΓΚ. Ακούω μια φωνή πίσω μου: «Μη γυρίσεις, σε δύο ώρες – πριν φύγετε με το τρένο για Χαλκίδα – εσύ και μόνο εσύ νακάθεσαι στο δεύτερο παγκάκι στην πλατεία Κολιάτσου (στο άντρο των απανταχού «εισοδιστών» -Τροτσκιστών). Σε δύο ώρες καθόμουν: «Μη γυρίσεις το κεφάλι σου». Δεν τον είδα, ποτέ δεν έμαθα ποιος ήταν: «Η επαναστατική γραμμή είναι να μπούμε στα εργοστάσια παριστάνοντας τους εργάτες και να χτίσουμε πρωτοβάθμια εργοστασιακά σωματεία. Αυτά που λέει ο συναγωνιστής Μήτσος ότι θα γίνουμε σαν τους αντάρτες Τουπαμάρος της Ουρουγουάης είναι μικροαστικές φαντασιώσεις». Σαν σε θρησκευτική κατάνυξη, είχα έναν μεγάλο δόντι -ένα θείο απ τα αμπέλια και με βαλε το καλοκαίρι να κουβαλάω αμίαντο με καροτσάκι στο «ΕΛΕΝΙΤ», στην Νέα Λάμψακο. Ο φίλος μου ζει, ήταν ο πρόεδρος του σωματείου που φτιάξαμε και εγώ μάλλον ζω και δύο τρείς ακόμη. Όλοι οι άλλοι εργάτες πέθαναν από καρκίνο στον πνεύμονα. Ο καρκινογόνος αμίαντος άργησε πολύ να απαγορευτεί. Στα 15, μου έπεσε το καροτσάκι στο πόδι, «εργατικό ατύχημα» σε ανήλικο, έγραψαν.

Σπάσαμε τις καρέκλες και τις κάναμε ρόπαλα. Μια ομάδα μπετατζήδων με επικεφαλής τον Σύφη Βαλυράκη είχε καταλάβει τα γραφεία της Σπουδάζουσας, η οποία διαφωνούσε με τις επιλογές του Ανδρέα. Σειρά είχαμε εμείς στην Εύβοια και μετά η Νομαρχιακή των Τρικάλων. Η πρώτη διάσπαση της νεολαίας του ΠΑΣΟΚ το 1976 ήταν γεγονός. Η μπροσούρα της Α Συνδιάσκεψης την οποία υπέγραφαν τα 15 από τα 21 μέλη του ΚΣ της ΠΑΣΠ έγραφε: « Το εν τρίτο της Γης είναι ήδη σοσιαλιστικό και πολύ σύντομα θα γίνει και το υπόλοιπο.» Η καθοδηγήτρια της ΚΝΕ μας περίμενε στην γωνία.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: «Ε, όχι και να πέσει η κυβέρνηση για ένα κωλόσπιτο»! Φώναζε έξαλλος ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος. Με πρωτοβουλία της Δήμητρας δημοσιογράφοι απ όλα τα ΜΜΕ περιμένουμε στην ουρά για να δούμε ότι το κωλόσπιτο δεν ήταν πια και Χολιγουντιανή έπαυλη… Ηρθε η σειρά μου να χαιρετήσω. Φανερά καταβεβλημένος Ανδρέας μου σφίγγει το χέρι. «Ο Ανδρέας ο Ρουμελιώτης Πρόεδρε, από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» με … ξανασυστήνει η Δήμητρα. Την κοιτάζει αυστηρά του στυλ:«δεν τα έχω και εντελώς χαμένα» και μου λέει ζωηρά:«Σε διαβάζω ανεληπως και γελάω πολύ μ αυτά που γράφεις.» Τι μαλακισμένο παιδί που ήμουνα… «Και εγώ γελάω μ αυτά που λέτε κ. Πρόεδρε.» Είπα ο ηλίθιος και μου τράβηξε το χέρι, πάγωσε το χαμόγελό του, δεν τα σήκωνε αυτά ο Ανδρέας. Πόσο μάλλον από ένα κωλόπαιδο σαν και μέναανε που κάνει, δήθεν, χιουμοράκι.