Πιάσαμε πάτο

Σαν πολλά δεν μαζεύτηκαν το τελευταίο διάστημα; Η πρώτη γυναικοκτονία της χρονιάς στην Τούμπα, ο 50χρονος που δολοφόνησε τον κουνιάδο του στον Βόλο γιατί έμαθε ότι βίαζε την κόρη του, η 37χρονη ψυχικά ασθενής μητέρα στην Ημαθία που σκότωσε το 6,5 μηνών βρέφος της, ο 16χρονος στα Καλύβια που μαχαίρωσε τον κακοποιητικό πατέρα του και φυσικά, ο θάνατος του αστυνομικού από φωτοβολίδα στα οπαδικά επεισόδια. Πολύ μακρύς ο κατάλογος και όλα αυτά σε καμιά εικοσαριά μέρες όλες κι όλες.

Το τέρας της βίας έχει βγει από το κλουβί του και κόβει βόλτες σε κάθε πόλη και κάθε χωριό της χώρας. Βία σε όλες τις μορφές, από όλους προς όλους. Έμφυλη βία, σεξουαλική βία, ενδοοικογενειακή βία, ρατσιστική βία, βία στους χώρους εργασίας, βία στα γήπεδα, βία στα σχολεία. Βία λεκτική, ψυχολογική και ολοένα και συχνότερα σωματική. Ακόμη και μέχρι θανάτου. Δεν χρειάζεται να εντρυφήσει κανείς στη στατιστική, ούτε να κάνει μεταπτυχιακό στην εγκληματολογία για να βγάλει αβίαστα το συμπερασμα. Το φαινόμενο είναι σε έξαρση. Το θέμα είναι, γιατί.

Δύσκολο να βρει κάποιος την απάντηση και συνήθως, σε τόσο σοβαρά ζητήματα, δεν υπάρχει μόνο μία σωστή απάντηση. Σίγουρα, πάντως, η τεράστια αύξηση των κρουσμάτων βίας δεν μπορεί να αποδοθεί ούτε στις αρνητικές επιπτώσεις των χρόνων του εγκλεισμού λόγω Covid (οι οποίες είναι υπαρκτές και δεδομένες και τις έχουν εντοπίσει, πέραν αμφιβολίας, οι ειδικοί) ούτε στις επιφανειακές κοινωνικές παραμέτρους, όπως η έλλειψη εργασίας, η οικονομική δυσπραγία κ.λπ. (που επίσης έχουν καταγραφεί με σαφήνεια, από την εποχή των μνημονίων και μετά). Εδώ υπάρχει κάτι πιο βαθύ, κάτι σάπιο στη ρίζα του κοινωνικού ιστού, γι’ αυτό και το φαινόμενο διαπερνά οικονομικές τάξεις, ηλικιακές ομάδες και κάθε δημογραφικό διαχωρισμό. Η βία είναι, δυστυχώς, πανταχού παρούσα. Πολλές φορές, εκεί που δεν την περιμένεις.

Τις τελευταίες μέρες, με απασχολεί μία σκέψη. Μπορεί να έχει βάση, μπορεί και όχι, άλλωστε ειδικός δεν είμαι ούτε επιχειρώ να τον υποδυθώ. Σκέφτομαι ότι, οι σημερινές λεγόμενες «παραγωγικές» ηλικίες είναι τα παιδιά των 90’s και του millennium. Δηλαδή, τα παιδιά εκείνα που μεγάλωσαν μέσα στην επίπλαστη ευμάρεια των δύο δεκαετιών πριν σκάσει η «φούσκα» και έρθουν τα μνημόνια. Τα παιδιά της περιόδου των διακοποδανείων και των γαμοδανείων, της εποχής που οι γονείς δούλευαν αμφότεροι ατελείωτες ώρες στις εταιριάρες εκείνου του καιρού, βγάζοντας τρελά (με τα σημερινά δεδομένα) λεφτά, για να πάρουν δύο σπίτια, τρία αυτοκίνητα, να πάνε διακοπές στο Μπαλί και τριήμερο στο Ντουμπάι και όλα τα σχετικά, που είμαι σίγουρος πως θυμάστε καλά όλοι σας. Μόνο που άφηναν τα παιδιά να μεγαλώνουν στον αυτόματο πιλότο, συντροφιά με τη μοναξιά τους και τα αδιέξοδά τους και με μοναδική παρέα, όλα όσα μπορούσε να αγοράσει το μπόλικο χρήμα της εποχής.

Μήπως αυτά τα παιδιά, οι σημερινοί ενήλικες των 20-40 ετών, είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές της βίας που βλέπουμε σήμερα; Θα μπορούσα να επεκτείνω τη σκέψη αυτή, αλλά δεν θέλω να σας κουράσω άλλο. Οπότε… think about it, που λέει και η Φιλίππα Ταμπάρη και εδώ είμαστε για να πούμε κι άλλα.