Πίσω από τις λέξεις…

Σε μία κουρασμένη, από τα μνημόνια, κοινωνία οι κυβερνητικές δεσμεύσεις περί συμφωνίας χωρίς «ένα ευρώ επιπλέον λιτότητα» πρέπει να τηρηθούν.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δημήτρης Τζανακόπουλος, επανέλαβε χθες ότι «ο δημοσιονομικός αντίκτυπος (σ.σ. της συμφωνίας) θα είναι μηδέν». Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, εξάλλου, έχει δεσμευθεί δημόσια πως δεν θα αποδεχθεί «ούτε ένα ευρώ επιπλέον λιτότητα» (συνέντευξη στην «Εφημερίδα των Συντακτών»).

Ωστόσο, αυτό που κυριαρχεί ως (μεγάλη) εικόνα -παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις του κ. Τζανακόπουλου- είναι ότι στο τραπέζι βρίσκονται συγκεκριμένα μέτρα, όπως και συγκεκριμένα «αντίμετρα», έστω για το 2019. Οι καλοπροαίρετοι ίσως να μην αμφιβάλλουν για τις αγαθές προθέσεις του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης.

Όμως, υπάρχει ένα «όμως». Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι κανένα μέτρο δεν θα ισχύσει ως το τέλος του τρέχοντος προγράμματος, (τον Αύγουστο του 2018), διορθωτικές παρεμβάσεις, μικρές ή μεγάλες, θα γίνουν. Το ότι θα βρουν εφαρμογή, πιθανότατα, με… χρονοκαθυστέρηση, το 2019, δεν τις αναιρεί.

Τυπικά, λοιπόν, το Μέγαρο Μαξίμου, μπορεί να βρει δίκιο. Εφόσον εξελιχθεί η πορεία των διαπραγματεύσεων στην βάση των όσων περιγράφουμε παραπάνω, πράγματι, δεν θα εφαρμοστούν μέτρα το 2017 και το 2018. Αρκεί αυτό; Όχι. Όπως δεν αρκεί -γιατί δεν έχει γίνει διακριτό- το ότι επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ η ανεργία μειώθηκε κατά περίπου τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες.

Ο κόσμος είναι κουρασμένος. Δεν αντέχει να μπει σε μια τεχνική ανάλυση αν τα μέτρα θα αφορούν το 2% του ΑΕΠ ή λιγότερο. Αν θα διαθέτουν θετικό και αρνητικό πρόσημο. Πότε θα γίνει παραμετροποίηση. Αν θα δικαιωθεί η κυβέρνηση -λεκτικά και τυπικά- στο ότι δεν θα επιβληθούν μέτρα το 2018.

Αυτό που αναμένουν οι περισσότεροι είναι η απόλυτη και αντικειμενική αλήθεια. Δηλαδή, ναι, θα είναι ζόρικα τα πράγματα και το 2019. Ναι, θα υπάρξει μείωση στις συντάξεις. Ναι, θα μειωθεί το αφορολόγητο. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα πρέπει να κρυφτεί πίσω τις λέξεις. Σίγουρα, θα συνιστά τεράστια επιτυχία το να βγούμε όρθιοι από το τρέχον πρόγραμμα, αλλά αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος.

Και ούτε αποτελεί, πλέον, άλλοθι η διατύπωση «ναι έκοψα, αλλά έκοψα δίκαια». Όσο δίκαιη και να είναι η περικοπή, δεν παύει να είναι περικοπή. Η κοινωνία, το εκλογικό σώμα, είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν να αφομοιώσουν -για άλλη μια φορά- το παιχνίδι των λέξεων…

Μόνη επιλογή, οι καθαρές κουβέντες.