Ποιοι ξανανοίγουν συζήτηση για τον αντισυνταγματικό υποχρεωτικό εμβολιασμό;

Η συζήτηση για τον αναγκαστικό εμβολιασμό είναι παλιά, όμως τις τελευταίες ημέρες κάποιοι κρίνουν σκόπιμο να την επαναφέρουν, την ώρα μάλιστα, που η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την αθρόα προσέλευση των νεαρών ηλικιών για να εμβολιαστούν. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί επανέρχεται ως σενάριο ο υποχρεωτικός εμβολιασμός;

Γιατί πρέπει με αφορμή την πανδημία, τους θανάτους, την αγωνία και τον φόβο όλων μας να ανοίξουμε μια ακόμα κουβέντα για περιορισμό ελευθεριών, για αντισυνταγματικούς νόμους, για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

Τα μέτρα αναχαίτισης του ιού που εφαρμόστηκαν στις περισσότερες χώρες του κόσμου, αποδείχθηκαν σε πολλές περιπτώσεις και αναποτελεσματικά και σκληρά. Και στην περίπτωση της χώρας μας, όπου υπήρχε μια ακόμα «πατέντα», αυτή του SMS με την υποχρεωτική γνωστοποίηση στις αρχές του λόγου και της πρόθεσης μετακίνησης, μέσω της αποστολής προσωπικού μηνύματος στον πενταψήφιο 13033. Σε καμία χώρα εντός αλλά και εκτός Ευρώπης δεν καταγράφεται πουθενά αντίστοιχο μέτρο στο πλαίσιο αντιμετώπισης της πανδημίας, πλην της Κύπρου που το υιοθέτησε σε δεύτερο χρόνο.

Πολλοί έγκριτοι νομικοί μίλησαν για την αντισυνταγματικότητα του μέτρου, όπως ο τέως Αναπληρωτής Καθηγητής της Νομικής Κωνσταντίνος Βαθιώτης. Ο ίδιος στο άρθρο του με τίτλο «το πείραμα του 13033» παρέθεσε εδάφιο του αείμνηστου Αριστόβουλου Μάνεση (Συνταγματικά Δικαιώματα, α΄ ατομικές ελευθερίες, πανεπιστημιακές παραδόσεις, δ΄ έκδοση, εκδ. Σάκκουλα, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 134):

«Η εν γένει διακίνηση και κυκλοφορία στο εσωτερικό της χώρας μπορεί να ρυθμισθεί ή και περιορισθεί με νόμο ή βάσει νόμου. Βασικά όμως είναι ελεύθερη: δεν υπόκειται σε απαγορεύσεις ούτε εξαρτάται από σχετική άδεια ούτε απαιτείται, έστω, υποβολή σχετικής δήλωσης (γνωστοποίησης) προς τις αρχές εκ μέρους των πολιτών. […] Υπάρχουν όμως κράτη, όπου απαιτείται άδεια κυκλοφορίας στο εσωτερικό της χώρας ακόμη και για τους υπηκόους τους. Στην Ελλάδα παρόμοιες απαγορεύσεις, καθώς και κυκλοφορίας κατά τη νύχτα, ίσχυσαν σε συνταγματικά ανώμαλες περιόδους. Πάντως τέτοιοι έντονοι και εκτεταμένοι περιορισμοί αναιρούν την ουσία του συγκεκριμένου ατομικού δικαιώματος και αντιβαίνουν προς το άρθρο 5 παρ. 3 του Συντάγματος».

Αυτά για τα SMS που ακόμα δεν έχουν καταργηθεί. Για να επανέλθουμε στο κομμάτι του υποχρεωτικού εμβολιασμού, που εν μέρει τον επέβαλλε η κυβέρνηση με τον νόμο 4675/2020 (ΦΕΚ 54Α/11.3.2020), σύμφωνα με τον οποίον αν υπάρχει κίνδυνος για τη δημόσια υγεία, η Πολιτεία δύναται να επιβάλλει την «υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού με σκοπό την αποτροπή της διάδοσης της νόσου. Με την ανωτέρω απόφαση ορίζονται η ομάδα του πληθυσμού ως προς την οποία καθίσταται υποχρεωτικός o εμβολιασμός με καθορισμένο εμβόλιο, η τυχόν καθορισμένη περιοχή υπαγωγής στην υποχρεωτικότητα, το χρονικό διάστημα ισχύος της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, το οποίο πρέπει πάντοτε να αποφασίζεται ως έκτακτο και προσωρινό μέτρο προστασίας της δημόσιας υγείας για συγκεκριμένη ομάδα του πληθυσμού, η ρύθμιση της διαδικασίας του εμβολιασμού και κάθε άλλη σχετική λεπτομέρεια».

Αυτός ο νόμος «σκοντάφτει» στο Σύνταγμα, στον Ευρωπαϊκό Χάρτη των Δικαιωμάτων, στη σύμβαση του Οβιέδρο που κατοχυρώνει το σεβασμό της αυτονομίας του ατόμου και την ακεραιότητα του σώματος του, αλλά και σε κάθε κανόνα βιοηθικής…

Σε καμία περίπτωση δεν λέμε ότι είμαστε απέναντι στον εμβολιασμό, στις προσπάθειες της Πολιτείας για μαζική ανοσία μέσω των εμβολίων ή στη δημιουργία ασπίδας προστασίας κατά κάθε μετάλλαξης του κορονοϊού. Όμως, μην «πατά» κανείς πάνω σε αυτό για να περιορίσει έστω και λίγο τις ατομικές ελευθερίες, να «ψαλιδίσει» έστω και μία αράδα του Συντάγματος ή των διεθνών συνθηκών για τα ατομικά δικαιώματα.

Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο όλοι πρέπει να είμαστε απέναντι.