Ποιος λέει ψέματα, κ. Μητσοτάκη, για τα ελληνοτουρκικά;
Σήμερα θα σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου! Την Πέμπτη, όταν δημοσιεύθηκε σε τρεις ευρωπαϊκές εφημερίδες το άρθρο του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπου έκανε αναφορά στη λεγόμενη «συμφωνία του Βερολίνου», διερωτήθηκε: Του ξέφυγε ή το δημοσιοποίησε επίτηδες;
Σήμερα, λοιπόν, η απορία μου παραμένει σε όλο το εύρος της! Ακόμη και μετά από τις (μη) απαντήσεις που έδωσε ο πρωθυπουργός στη χθεσινή συνέντευξη τύπου στη Θεσσαλονίκη.
Ποια δεδομένα γνωρίζουμε; Στο Βερολίνο, με πρωτοβουλία της γερμανικής πλευράς, υπήρξε συνάντηση για τα ελληνοτουρκικά, σε επίπεδο συμβούλων. Αυτό το ξέραμε. Όπως επίσης ξέραμε ότι στο τραπέζι βρέθηκε ένα κείμενο, το οποίο υπέγραψαν οι εκπρόσωποι της Γερμανίας και της Ελλάδας, αλλά δεν υπέγραψε ο Τούρκος.
Τι δεν γνωρίζαμε; Το πραγματικό περιεχόμενο του κειμένου και σε ποια σημεία υπήρξε συμφωνία, όπως κι εάν υπάρχουν καταγεγραμμένα σημεία, όπου υπήρξε διαφωνία. Κι αυτά εξακολουθούμε να μην τα γνωρίζουμε!
Ο πρωθυπουργός είπε χθες ότι στη συνάντηση του Βερολίνου προέκυψε ένα κείμενο, «κάτι σαν πρακτικά», το οποίο ωστόσο «παραβιάστηκε», προφανώς από την τουρκική πλευρά, ενώ διέρρηξε τα ιμάτιά του για το ότι είχε ενημερώσει την αντιπολίτευση για το εν λόγω κείμενο…
Ποια δεδομένα έχουμε; Το κείμενο υπήρξε, αλλά όπως όλα δείχνουν δεν ήταν ακριβώς «τα πρακτικά της συζήτησης», καθώς σε αυτή την περίπτωση δεν είχε λόγο ο εκπρόσωπος της Τουρκίας να μην το υπογράψει! Κι εφόσον το περιεχόμενο του κειμένου «παραβιάστηκε», γιατί η Αθήνα δεν βγήκε αμέσως να το καταγγείλει, αλλά άφησε ανοικτό το πεδίο στον Ερντογάν να καταγγείλει την Ελλάδα ως «νη αναξιόπιστη» στα όσα συμφωνεί;
Τι δεν γνωρίζουμε; Εάν και κατά πόσο η αντιπολίτευση σε όλο τα φάσμα της είχε ενημερωθεί για το κείμενο, το περιεχόμενό του και τις «παρενέργειες» που μπορούσε να προκαλέσει…
Άλλωστε, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, μηδέ του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρουμένου, καταγγέλλουν την κυβέρνηση και προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη για μυστική διπλωματία. Κι όσο το κείμενο του Βερολίνου παραμένει επτασφράγιστο μυστικό (παρά τις επιλεκτικές διαρροές ή τις «επικοινωνιακές τρίπλες»), τόσο ενισχύεται η αίσθηση ότι στη γερμανική πρωτεύουσα η ελληνική διπλωματία υπέπεσε σε ένα ακόμη χονδροειδές λάθος, το οποίο η πλευρά του Ερντογάν προσπάθησε να αξιοποιήσει για ακόμη μεγαλύτερα οφέλη της…
Επιπλέον, καλλιεργείται η εντύπωση ότι η κυβέρνηση και προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ήδη αποφασίσει να κάνει παραχωρήσεις, εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων. Σε αυτό συγκλίνουν και εκτιμήσεις πολιτικών και διπλωματικών παρατηρητών, ορμώμενοι από την τοποθέτηση του πρωθυπουργού, σύμφωνα με την οποία υπάρχει «μία μείζονα διαφορά» με την Τουρκία, αυτή της οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών, χωρίς να διευκρινίσει εάν υπάρχουν κι άλλες «διαφορές» (όπως ανέφερε στο άρθρο του στις ευρωπαϊκές εφημερίδες), που επιθυμεί να θέσει στο τραπέζι του διαλόγου η άλλη πλευρά κι εάν η Αθήνα είναι διατεθειμένη να ανοίξει διάλογο επ’ αυτών!
Πολλά τα σκοτεινά σημεία! Και η αμαρτία μου είναι ότι ακόμη δεν έχω καταφέρει να βγάλω άκρη! Σε όλα αυτά τα γκρίζα σημεία, ο μόνος που μπορεί να δώσει σαφείς και συγκεκριμένες απαντήσεις είναι ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ούτε ο Δένδιας, ούτε η Σουρανή, ούτε κανείς άλλος… Άλλωστε, η σύγκλιση του Συμβουλίου Αρχηγών δεν μπορεί να γίνει μόνο για να επικυρώσει ειλημμένες αποφάσεις, διότι τότε θα είμαστε ένα βήμα πριν από μία ακόμη εθνική πανωλεθρία.
Η απόσυρση του Oruc Reis από μόνη της δεν λέει τίποτε, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να εκληφθεί ως εθνική επιτυχία. Άλλωστε στο τουρκικό πλοίο ό,τι δουλειά είχε να κάνει (και δεν εννοώ μόνο τη γεωλογική!) την έκανε.
Το μείζον θέμα είναι ποιοι είναι οι στόχοι και ποιες οι κατευθυντήριες γραμμές της ελληνικής κυβέρνησης. Καμία επίσκεψη Πομπέο, Λαβρόφ ή άλλων δεν μας σώζει, εάν εμείς δεν έχουμε σαφή και διάφανη στρατηγική. Δυστυχώς, μέχρι αυτή τη στιγμή, κάτι τέτοιο παραμένει στο σκοτάδι, όσο κι αν προσπαθεί να το κρύψει η αποτυχημένη επικοινωνιακή τακτική του Μεγάρου Μαξίμου.
