Προσωπική κατάθεση…

Τα καλοκαίρια συνηθίζω να επιστρέφω στην Αθήνα από την Κέρκυρα, τη Δευτέρα με την πολύ πρωινή πτήση, συγκεκριμένα στις 6.30. Πρέπει, λοιπόν, να ξεκινήσω από το χωριό κατά τις πέντε, τα ξημερώματα.

Κάθε φορά τρέμω στην κυριολεξία, έχοντας να κινηθώ στην ευθεία του Ύψους. Πρόκειται για ένα τμήμα του δρόμου μήκους περίπου τριών χιλιομέτρων, δίπλα στη θάλασσα. Υπό άλλες συνθήκες ιδανική διαδρομή για τον εποχούμενο. Όμως το καλοκαίρι δεν συμβαίνει αυτό…
Διότι στη δημοφιλή αυτή παραλία της Κέρκυρας, το καλοκαίρι λειτουργούν κάθε είδους, πλήθος νυκτερινών μαγαζιών. Στα οποία συχνάζουν οι χιλιάδες ενήλικοι, αλλά και ανήλικοι τουρίστες της περιοχής, που πίνουν ασταμάτητα από το βράδυ ως το πρωί. Και αμφιβάλλω αν καταναλώνουν μόνο ποτά – έστω και «μπόμπες» – ή «ψυχανεμίζονται» και με άλλα διεγερτικά της διάθεσης.

Το αποτέλεσμα το «εισπράττεις» στο δρόμο. Δεκάδες άτομα να κυλιούνται, κυριολεκτικά, στην άσφαλτο, να προκαλούν τους διερχόμενους, να τους λούζουν με το περιεχόμενο των μπουκαλιών τους, να κάνουν εν ολίγοις την διέλευση από το συγκεκριμένο τμήμα του δρόμου μια μικρή περιπέτεια.

Προφανώς η Κέρκυρα, δεν έχει αυτό το αποκλειστικό προνόμιο. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλους τουριστικούς προορισμούς της χώρας και έχει διευρυνθεί επικίνδυνα τα τελευταία χρόνια τη στιγμή που άλλες τουριστικές χώρες, όπως η Ισπανία, έχουν πάρει μέτρα αντιμετώπισης του φαινομένου στους δικούς τους τουριστικούς προορισμούς.

Πάνε τώρα πολλά καλοκαίρια που κάθε τρεις και λίγο παρακολουθούμε απαθείς το ίδιο φαινόμενο με οδυνηρές, πολλές φορές, συνέπειες, όπως συνέβη τις προάλλες στη Ζάκυνθο. Το ελληνικό τουριστικό προϊόν συνεχίζει να διασύρεται παγκοσμίως. Και εμείς τι κάνουμε;