Πρόστιμα, έκτακτα βοηθήματα και χρέη στο ελληνικό κράτος – Φρανκενστάιν

Είναι, φαντάζομαι, γνωστός σε όλους ο μυθιστορηματικός ήρωας του δόκτορα Φρανκενστάιν, ο οποίος αποπειράθηκε να το παίξει Θεός, κατασκευάζοντας και δίνοντας ζωή σε ένα τέρας, που συναρμολόγησε από τα κάπως καλοδιατηρημένα μέλη νεκρών ανθρώπων. Η μυθοπλαστική δεινότητα της Μαίρης Σέλλεϋ, συγγραφέα του ομώνυμου μυθιστορήματος, έδωσε έναν εμβληματικό ήρωα, έναν Προμηθέα της τότε νεωτερικής εποχής, ο οποίος δοκιμάζει τις δυνάμεις και τα όρια του, υποτίθεται, για καλό σκοπό, και με περισσή οίηση και φιλοδοξία, καταλήγοντας όμως να δημιουργήσει μια ανεξέλεγκτη όσο και ακατανόητη, για τους πολλούς και αποκρουστική, για τους ακόμη περισσότερους, δύναμη του εργαστηρίου και του δοκιμαστικού σωλήνα.

Γράφει: ο Γιάννης Νικολόπουλος

Η περασμένη εβδομάδα έδωσε τουλάχιστον τρεις αφορμές, προκειμένου να αντικρίσουμε ξανά κατά πρόσωπο, την αποκρουστική, ανεξέλεγκτη και εν πολλοίς ακατανόητη, όσο και αυτογελοιοποιούμενη, μορφή του ελληνικού κράτους – Φρανκενστάιν, εκείνων των γραφειοκρατικών μηχανισμών που έχουν συναρμολογηθεί μεταξύ τους σαν κομμάτια μιας σάπιας, αναποτελεσματικής και εντέλει απάνθρωπης και αντικοινωνικής μηχανής αναπαραγωγής μόνο της ίδιας της γραφειοκρατίας, της σήψης και της παρακμής της, με θύματα τους πολίτες, τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και το συλλογικό, δημόσιο συμφέρον.

Την πρώτη αφορμή, έδωσαν τα μεγάλα, εύλογα και δίκαια πρόστιμα, τα οποία επέβαλε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την απάνθρωπη μεταχείριση και την εξαθλίωση των μεταναστών εργατών γης στη Μανωλάδα της Ηλείας, με αφορμή τη γνωστή επίθεση με κυνηγετικά όπλα επιστατών και γαιοκτημόνων, που είχε ως αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό 32 εργατών. Τα πρόστιμα συνολικά ξεπερνούν τα 500.000 ευρώ και, δυστυχώς, δεν είναι τα μοναδικά, καθώς μόνο το 2016 και χωρίς να έχουν γίνει «μεγάλη είδηση», η Ελλάδα έχει καταδικαστεί ακόμη 41 φορές ενώπιον του Ευρωδικαστηρίου, για τις ίδιες πάνω-κάτω παραβάσεις και αδικήματα – ανεξέλεγκτη εμπορία και εκμετάλλευση ανθρώπων στο έδαφος της, συνθήκες καταναγκαστικής εργασίας που θυμίζουν δουλοκτητικά καθεστώτα, υποτιμητικές και ρατσιστικές συμπεριφορές από ιδιωτικούς και κρατικούς φορείς σε βάρος μεταναστών και προσφύγων, γραφειοκρατική ταλαιπωρία, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, των αιτούντων άσυλο.

Κερασάκι στην άθλια τούρτα, υπήρξε, φυσικά η απόφαση της δικαιοσύνης, στο Μεικτό Ορκωτό Εφετείο Πατρών, το περιβόητο 7-0 τακτικών και ενόρκων δικαστών της τυφλής μπροστά στο ανθρώπινο δράμα, τον πόνο και τη δολοφονική αναλγησία δικαιοσύνης, που αθώωνε για τους πυροβολισμούς και τους τραυματισμούς δύο άτομα, ανάμεσα τους και τον ίδιο τον τοπικό γαιοκτήμονα – επιχειρηματία,που είχε στη δούλεψητου, τους μετανάστες. Ο εμπαιγμός, όμως, από το κράτος – Φρανκενστάιν συνεχίζεται. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η ανακοίνωση – «νίπτω τας χείρας μου» του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης, Βαγγέλη Αποστόλου, ο οποίος καλούσε μετά το βαρύ πρόστιμο τους αγρότες – γαιοκτήμονες – επιχειρηματίες να συμμορφωθούν… εθελοντικά (!) στη νομοθεσία για το εργόσημο και την ασφάλιση των ξένων, εργατών γης, προκειμένου η χώρα να αποφύγει στο μέλλον, τον διεθνή διασυρμό και την ξεφτίλα; Εθελοντική συμμόρφωση στον νόμο και μάλιστα από υπουργικά χείλη, μόνο στο διαλυμένο από την εσωτερική σήψη και την παρακμή ελληνικό κράτος – Φρανκενστάιν.

Και κάπως έτσι, ο σκύλος της νομιμότητας κυνηγάει την ουρά της ηθικής του – από την εθελοντική… συμμόρφωση στον νόμο,στο πόσο νόμιμο ή/και ηθικό είναι, πχ, το έκτακτο βοήθημα για τους συνταξιούχους να το λαμβάνουν και οι (τύποις) συνταξιούχοι (εν ενεργεία, όμως) βουλευτές, όπως καθ’ ομολογία τους και έπειτα είτε από καταγγελίες είτε από ακριτομυθίες και μισόλογα, συνέβη με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, Μάκη Μπαλαούρα και Τριαντάφυλλο Μηταφίδη; Ξανά μπροστά μας το κράτος – Φρανκενστάιν και μάλιστα από την κορυφή έως τα νύχια του. Η κορυφή (εν προκειμένω κυβερνητική και νομοθετική πλειοψηφία) να προσπαθεί να δικαιολογήσει, τα αδικαιολόγητα και να κρύβεται πίσω από το δάχτυλο της, κυρίως, όμως να μην προωθεί καμία ενέργεια οργανωμένης και καίριας αποκάλυψης των ουσιαστικά μη – δικαιούχων από τη στιγμή που μόνο τυπικά και στα χαρτιά εμφανίζονται ως «δικαιούχοι» μιας έστω εφάπαξ και μικρής, χρηματικής βοήθειας. Και από την άλλη, τα νύχια της γραφειοκρατίας, ευκίνητα όταν είναι να αρπάξουν εισφορές ή φόρους από τα συνήθη υποζύγια, τρύπια και αποδιοργανωμένα όταν χάνονται μέσα στους ίδιους τους δαιδάλους, που τα τρέφουν και τα μεγαλώνουν, δυσκίνητα όταν πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία, ώστε να σταματήσουν συνέπειες και «παραθυράκια» κακής, πλημμελούς και ψευδούς αποτύπωσης πραγματικών δεδομένων.

Και ερχόμαστε στην τρίτη περίπτωση της εβδομάδας στο κράτος – Φρανκενστάιν, εκείνη της ΔΕΗ. Καταρχάς δεν θα αποφύγω τον πειρασμό να υποστηρίξω ότι τόσο οι μνημονιακοί, πολιτικοί ταγοί όσο και οι αντιμνημονιακοί κήρυκες μάλλον αποδεικνύονται εξίσου καλοί απόφοιτοι της πολιτικής σχολής αδιάβαστων «Μιχάλης Χρυσοχοΐδης», όπου οι μεν καμώνονται ότι δεν ξέρουν τι ψήφισαν και εφαρμόζουν, οι δε δεν ξέρουν τι καταψήφισαν και σε τι αντιδρούν. Γιατί πώς αλλιώς να σχολιαστεί το γεγονός ότι όλοι -ξαφνικά(!;)- πέφτουν από τα σύννεφα για το γεγονός ότι η ΔΕΗ πρέπει να στερηθεί και ηλεκτροπαραγωγικές της μονάδες, όταν ήδη στο τρίτο μνημόνιο της 14ης Αυγούστου 2015, έχει συμπεριληφθεί ρητά ο ανελαστικός όρος ότι η ΔΕΗ θα στερηθεί, υποχρεωτικά, καταναγκαστικά, έως την 1.1.2020, το 50% των πελατών της και το 50% της ποσότητας ρεύματος που παρέχει στο σύστημα;

Ξέρετε εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, πολλές επιχειρήσεις, μικρές ή μεγάλες, ανεξάρτητα από το μέγεθος της ΔΕΗ, που θα υποχρεώνονταν να στερηθούν ταυτόχρονα, και το μισό πελατολόγιό τους και το μισό των παρεχόμενων στο πελατολόγιο προϊόντων και υπηρεσιών τους, αλλά δεν θα έπρεπε να στερηθούν και να χάσουν επίσης ένα εξισου σημαντικό ποσοστό από τις υποδομές ή την παραγωγή τους; Ήταν λογικό, πολιτικό και επιχειρηματικό επακόλουθο, έπειτα από το τρίτο μνημόνιο και τις παραπάνω, ρητές και ανελαστικές προβλέψεις του ότι η ΔΕΗ θα έφθανε σε αυτό το σημείο, να στερηθεί δηλαδή ή να απεμπολήσει και δικαιώματα εκμετάλλευσης και παραγωγής και μονάδες.

Εκείνο όμως το στοιχείο που στερείται κάθε λογικής, πολιτικής, κοινωνικής και επιχειρηματικής είναι τα χρέη της επιχείρησης – και εδώ επανερχόμαστε στο κράτος – Φρανκενστάιν. Και θα αφήσω να μιλήσουν συνδυαστικά τα εξής γεγονότα: 1. Ανάλογα με τις πηγές και την πληροφόρηση, η εκτίμηση για τα χρέη προς την ΔΕΗ, από καταναλωτές όλου του φάσματος, κυμαίνεται από 1,5 έως 2,6 δισ. ευρώ. 2. Πέρυσι τον Ιούλιο, η ίδια η ΔΕΗ έβγαλε ανακοίνωση όπου σημείωνε πως νομός – πρωταθλητής στα (ληξιπρόθεσμα) χρέη προς την επιχείρηση ήταν εκείνος των Δωδεκανήσων, καθώς τα συνολικά χρέη άγγιζαν τα 115 εκατ. ευρώ. Τέσσερις στους δέκα καταναλωτές ρεύματος στη Δωδεκάνησο χρωστούσαν στη ΔΕΗ, όμως τα σκήπτρα κρατούσαν 200 επιχειρήσεις ξενοδοχείων και καταλυμάτων με ελάχιστο χρέος η καθεμία, 10.000 ευρώ. 3. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat, η διοικητική Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου (Κυκλάδες και Δωδεκάνησα) είναι εκείνη που μετά την Αττική, διατηρεί το υψηλότερο ποσοστό κατά κεφαλήν εισοδήματος ανάλογα με το ΑΕΠ της χώρας, την αγοραστικη δύναμη των πολιτών και τον ευρωπαϊκό, μέσο όρο (76%). Με άλλα λόγια, είναι όχι μόνο η δεύτερη πλουσιότερη περιφέρεια της Ελλάδας, αλλά και μία από τις πλουσιότερες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σταθμίζοντας την αγοραστική δύναμη των κατοίκων της.

Θα μπορούσαν να είχαν συσσωρευθεί τόσα χρέη προς την ΔΕΗ από τη δεύτερη σε καταναλωτική και οικονομική ευρωστία περιφέρεια της Ελλάδας, αν δεν υπήρχε ένα δομημένο (παρα)κράτος – Φρανκενστάιν, που έκανε τα στραβά, γραφειοκρατικά και πελατειακά, μάτια μπροστά σε στρατηγικούς κακοπληρωτές και οφειλέτες πρωταθλητές του «ωχ,αδερφέ» και του «δεν βαριέσαι»;