“Σήκω Ψυχή Μου”

ΕΧΩ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΓΚΗ, σαν γεροντής που είμαι (κάτι σαν γέροντας Παΐσιος της Αριστεράς, ας πούμε) να μοιραστώ μαζί Σας κάποια ψιλά γράμματα – σπουδάγματα, του Θεού τα πράγματα, από την μικρούλα την δρασκελιά που τόλμησα να κάμω εις τον μάταιο τούτον κόσμο. Λίγο πριν επιστρέψω ανεπιστρεπτί στη μάνα γη και πρώτη φορά  σε τέσσερων τον ώμο, ωραία -ωραία, με πέτρες και μ αγκάθια. Αφού επέτυχε την περασμένη Κυριακή συνεχίζομεν ακάθεκτοι. Και αυτό το κείμενο είναι γραμμένο με την μέθοδο των κλασικών εικονογραφημένων. Βλέπεις τις φωτογραφίες, διαβάζεις τις λεζάντες τους και ανάμεσα στις γραμμές τους (και ουχί “πίσω απ τις γραμμές” αυτό είναι το πιο σύνηθες λαθάκι που κάμουνε οι νέοι δημοσιογράφοι χαμένοι στην μετάφραση), τα συνδέεις  και βγάζεις το δικό σου συμπέρασμα. Καλή ανάγνωση!

«ΜΟΥ ΑΦΑΙΡΕΣΑΝ ΤΟ ΜΙΣΟ ΠΝΕΥΜΟΝΙ. Τον Μάρτιο του 2020 διαγνώστηκα με καρκίνο στον πνεύμονα.» Το μεγάλο μυστικό του, που κράτησε επτασφράγιστο για μια ολόκληρη 5ετία, μοιράζεται μαζί μας ο Δυονύσης Σαββόπουλος, τώρα που καβατζάρισε τα 80, μέσα από τις σελίδες της αυτοβιογραφίας του με τίτλο: «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη. Στο βιβλίο αφηγείται ο μετά κορωνοιού καρκινοπαθής Σαββόπουλος, ο οποίος, αναγκαστικά, γίνεται πιο ευαίσθητος και τρυφερός, χωρίς ίχνη έπαρσης, λιγότερο γενναίος και σοφός από τον προηγούμενο και αφήνει λίγο να φανεί και η πιο τρωτή, η αδύναμη πλευρά του εαυτού του.

«ΣΗΚΩ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ! », ο τίτλος που είχε επιλέξει να δώσει στην έκθεση που ετοίμασε το 2022 για τα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική,Καταστροφή, έκλεινε το μάτι και στον ίδιο του τον καρκίνο.

«ΠΑΡΑΜΕΡΙΣΑ ΤΗ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΑΡΩΣΤΙΑΣ» γράφει  στο βιβλίο του, συνέχισε κανονικά τις καλλιτεχνικές του δραστηριότητες χωρίς να κάνει καμία απολύτως δημόσια αναφορά στον αγώνα που έδινε για τη ζωή του. «Εκεί κατά την άνοιξη (2022), φαίνεται πως την πάτησα. Ενώ έκανα τις ανοσοθεραπείες μου κανονικά στο νοσοκομείο, μού ζήτησαν απ’ την Κύπρο να δώσω μερικές συναυλίες για τα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Δεν μού ήταν δυνατό ν΄ αρνηθώ… Πήραμε όλες τις προφυλάξεις και κατεβήκαμε με τον Γιώτη Κιουρτσόγλου στο νησί. Εγώ πάντα μάσκα φορούσα… Και μόλις γύρισα, έπεσα στο κρεβάτι με υψηλό πυρετό. Φωνάξαμε γιατρό. «Γρήγορα στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο!» διέταξε. Είχα φορτωθεί με κορωνοϊό. Ήμουν που ήμουν αδύναμος απ’ τις θεραπείες, άρπαξα και τον ιό στο αεροπλάνο, διότι τα αεροπλάνα είναι θάλαμοι αερίων, και να το αποτέλεσμα.»

«ΚΑΝΑΝ ΣΥΣΚΕΨΗ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ, μήπως πρέπει να μπω στην εντατική λόγω δύσπνοιας, Μεγάλη Εβδομάδα ήταν. Αποφάσισαν να περιμένουν λίγο. Μού βάλαν ορό στη φλέβα, μάσκα οξυγόνου, και με πλάκωσαν στα φάρμακα, με μεγάλες δόσεις Lasix. Ξυπνώ ένα βράδυ μούσκεμα. Είχα βρέξει εσώρουχα πιτζάμες, σεντόνια, χάλια τα ‘χα κάνει. Τώρα; Πρέπει να φωνάξω τις νοσοκόμες; Πρέπει να με δουν έτσι; Είμαι ο… ο Σαββόπουλος. Δεν γίνεται.
Γίνεται! Τι άλλο να έκανα, χτύπησα το κουδούνι. Κατέφθασε πρώτα η μία, είδε τί έγινε και φώναξε και τις άλλες. Ανέκφραστες και άψογες όλες τους:

– Σηκωθείτε, κύριε Σαββόπουλε.
Να γδυθώ; Έβγαλα αμήχανος τις πυτζάμες. Με ελέγξανε:
– Βγάλτε και τα εσώρουχά σας.

Τα ‘βγαλα και στάθηκα στη γωνιά ντροπιασμένος, κρύβοντας με τις παλάμες μου ό,τι μπορούσα. Ένας γυμνοσάλιαγκας ήμουν, ένα τίποτα.

Κι όπως ήμουν έτσι ν΄ ανοίξει η γη να με καταπιεί, ένιωσα ξάφνου σαν να μην έχει σημασία πια, σα ‘να φυγε ένα βάρος από πάνω μου, ανάσανα, κι αφέθηκα στα χέρια των γυναικών. Με πλύνανε, μού βγάλαν να φορέσω καινούργιες πιτζάμες, με ξάπλωσαν στα καθαρά σεντόνια και με σκέπασαν.

– Χρόνια πολλά, μού είπαν φεύγοντας οι αδελφές. Είχε έρθει το Πάσχα». Γράφει ο Νιόνιος μας, ο σπουδαιότερος εν ζωή Έλληνας ποιητής στο γύρισμα των δύο τελευταίων αιώνων., που άμα έγραφε μερικά στιχάκια στ Αγγλικά θα έπαιρνε το Νόμπελ Λογοτεχνείας μαζί με τον Τζον Λένον.

ΣΙΓΑ ΤΟ …”Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ,  – τον γουστάρεις, δεν τον γουστάρεις – ΕΙΝΑΙ μια παλιά υπέροχη Rolls Royce, ενώ ο Τασούλας Zastava. Τι να συζητάμε τώρα; …” , που γραψα  εδώ προχθές  και σκίζανε πάλι, τις καλτσοδέτες τους κάτι πολιτικακορεκτούλες.

ΌΤΑΝ ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΚΑΤΕΒΑΣΕΙ ΚΑΤΟΥ Ο ΑΝΔΡΕΑΣ, με την μέριμνα του Λαλιώτη, απ τη Σαλόνικα, είχα γράψει:”Αυτός ο τυπάκος ο καινούργιος πολύ ξερόλας μωραδερφάκι μου με ένα ύφος  εκατό καρδιναλίων. Είμαι σίγουρος ότι απ την ώρα που γεννήθηκε άρχισε να κάνει μαθήματα μαιευτικής στον μαιευτήρα της μάνας του που τον ξεπέταγε”  Δεν μου θύμωσε. Γέλασε.

ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 90 έκαμα μια ψυχαναλιτικοπολιτική εκπομπή στην τηλεόραση της ΕΡΤ που έσπαζε ταμεία, με τίτλο: “Ελα όπως είσαι” και αυτοσυνεντεύξεις, όπου οι καλεσμένοι παίρνανε συνέντευξη από τον εαυτό τους. “Εμού του ιδίου”: Τα διό πρόσωπα του ιδίου στο ίδιο πλάνο που τα ένωνα εγώ μετά στο μοντάζ. Σχιζοφρένεια κανονική. Μετά τον Ρασούλη σε τριπλό πλάνο, τον Δαμιανό, τον Γραμματικάκη τον Βεργόπουλο, τον Τάκη Παππα, τον πρύτανη της Καλών Τεχνών που έφτιαξε τις αφίσες τον ΜΑΗ του 68  τον Κεσνσαλή, την Παναγιωτοπούλου κ.ο.κ ήρθε η ώρα του αληθινού προέδρου μας.

Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ αφού πρώτα έβρισε άσχημα στην αυτοσυνέντευξη τον ίδιο τον εαυτό του, ζητούσε στον αέρα της ΕΡΤ να του δίνω διό πεντοχίλιαρα κάθε φορά που το άνοιγε το στόμα του για να απαντήσει σε μια ερώτηση. Τα άρπαζε και μετά βούλωνε με την χούφτα του το στόμα του και μου κανε νεύμα: “δώκε κι άλλα” γιατί , μαθές, ήτανε ανώτερος  και απ τους σταρ του Χόλιγουντ. Γι αυτή την εκπομπή κάποιοι γκρινιάξανε λίγο. Εγώ όμως πήρα θάρρος και …

ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΡΘΕ η κατ “επάγγελμα πόρνη” ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ και, αφού ανέλυσε τον Καζαντζάκη, τον Καριωτάκη και τον Κάφκα, είπε ότι “Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΟΝ ΚΟΡΛΕΟΝΕ” και ο, φίλος μου, ο Κώστας ο Λαλιώτης “ένας μικρός ΄ηλίθιος

ΤΡΕΙΣ ΥΠΟΥΡΓΟΙ (όχι ο Κώστας) ΠΗΡΑΝ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ και του ζητούσαν να με πετάξει έξω απ την ΕΡΤ με τις κλωτσιές.

ΤΟΤΕ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΑ ΣΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ που ήτανε Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Υπουργός Τύπου – τα πάντα όλα και του είπα ότι αν δεν είναι “κότα ξεπουπουλιασμένη” ή κάτι τέτοιο, πρέπει να τολμήσει και να πάρει συνέντευξη από τον άλλο εαυτό του μέσα στο Πρες Ρουμ και μετά να μπω στην συζήτησή τους κι έγώ ο προβοκάτορας.

ΤΟΣΟ ΣΚΛΗΡΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΞΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ. Σχεδόν τον εξευτέλισε ο δημοσιογράφος Βενιζέλος τον αμήχανο υπουργό Βενιζέλο. Άλλαζε κοστούμια, έκανε τις ερωτήσεις στον εαυτό του, απαντούσα εγώ αντ αυτού χάριν του μοντάζ, από το βήμα του Πρες Ρουμ: “θα φέρω ουίσκια και Ρωσίδες και θα στο κάνω “καλοκαιρινό” το μαγαζάκι σου”! Μπήγει τα γέλια, με μούτζωνε (δηλαδή τον εαυτό του, γιατί εγώ του “έκλεβα πλάνα”, γκριμάτσες , μειδιάσματα). Μετά έκανα ως Βενιζέλος (δικές μου χαβαλέ) ερωτήσεις και εκείνος απαντούσε στις  (πρώην) δικές του σοβαρός.

ΣΤΟ ΜΟΝΤΑΖ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΚΟΛΑΣΗ (πήραμε το βραβείο στο Φεστιβάλ της Δράμας), ο δημοσιογράφος Ευάγγελος Βενιζέλος  τόλμησε να κοροϊδέψει  και να ειρωνευτεί, σχεδόν εξευτέλισε τον νέο επιβλητικό υπουργό Τύπου Ευάγγελο Βενιζέλο.

ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝ ΠΑΝ ΝΑ ΜΟΥ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΜΟΥ ΟΜΩΣ κανείς δεν τόλμησε να κοιτάξει τον βλοσυρό Μπένι στα μάτια και να του πει: “πως σε παρέσυρε το μ@λ@κισμένο ο φαρσέρ ; Ρεζίλι των σκυλιών έγινες”!…

“ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ”! Του είπε, μάλλον για να τον γλύψει, στο υπουργείο.

ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ- ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ μουρμούριζαν όλοι οι “πρασινοφρουροί”

“Αυτή και του Προέδρου του Λευτέρη ήταν οι διό πρώτες Χολιγουντιανές εκπομπές στην Ελλάδα”, πανηγύριζα στο ΝΤΟΛΤΣΕ και ο Κακαουνάκης με κοίταζε έντρομος γιατί νόμιζε ότι είμαι ικανός να τονε μαχαιρώσω.

ΜΕΤΑ από παράσταση στο Κύτταρο, ο επιστήθιος, στα στερνά του, φίλος μου, ο Έλληνας “πρίγκιπας” του ροκ εντ ρολ Παύλος Σιδηρόπουλος πηγαίνει στο κέντρο που παίζει ο πανμέγιστος Βασίλης Τσιτσάνης και φωτογραφίζονται παρέα. 1975.