Ρωσικά παιχνίδια στο μαλακό υπογάστριο των ΗΠΑ
Δεν έχουν περάσει ούτε δύο εβδομάδες αφότου, σε ένα άρθρο των New York Times, διάβαζα για το «παιχνίδι» που προσπαθούν να παίξουν οι Ρώσοι με την (προφανώς πρόθυμη) Βενεζουέλα και πώς η Μόσχα έσπευσε να καλύψει γρήγορα το κενό που έχει δημιουργήσει η στρατηγική (μερική) απόσυρση των Κινέζων από τη χώρα.
Και χθες, λοιπόν, «έσκασε» η είδηση της συμφωνίας μεταξύ Ρωσίας και Βενεζουέλας για την αναδιάρθρωση χρέους ύψους 3,15 δισ. δολαρίων του Καράκας, χρέος που χρονολογείτο από το 2011 και αφορούσε την αγορά ρωσικών όπλων.
Το γεγονός ότι η Βενεζουέλα του Μαδούρο αναζητεί απεγνωσμένα στρατηγικούς συμμάχους και εταίρους είναι εύλογο. Όμως, έχει ενδιαφέρον ότι δεν… ξεμένει από ενδιαφερόμενους για τη θέση αυτή και μάλιστα μεταξύ των ισχυρών παικτών του πλανήτη, εκμεταλλευόμενη τους πλούσιους φυσικούς της πόρους, την γεωγραφική της θέση και το ιδεολογικό της στίγμα. Κοινώς, πάντα βρίσκεται κάποιος που να θέλει να εκνευρίζει (ή έστω να… ενοχλεί) τους Αμερικάνους, στηρίζοντας μια χώρα και μια κυβέρνηση, που βρίσκεται γεωγραφικά τόσο κοντά στις ΗΠΑ και ιδεολογικά τόσο μακριά τους.
Οι Κινέζοι δεν πήγαν στη χώρα αναζητώντας μόνο επενδυτικές ευκαιρίες. Ούτε ξεκίνησαν να περιορίζουν (σημειωτέον, όχι και να κλείνουν τελείως) την ροή των δανειοδοτήσεων προς το Καράκας, κυρίως επί προεδρίας Τραμπ στις ΗΠΑ, επειδή απογοητεύτηκαν από τις αποδόσεις.
Το ίδιο ισχύει αντιστρόφως για τους Ρώσους, που ανέβασαν γρήγορα ρυθμούς, όταν αντιλήφθηκαν το κενό και θέλησαν να το εκμεταλλευτούν σε ρόλο νέου σωτήρα του Καράκας.
Σημειωτέον δε, ότι η Κίνα παραμένει στα χαρτιά η μεγαλύτερη πιστώτρια της Βενεζουέλας, δεδομένου ότι ήταν αυτή που προσέφερε τις κυριότερες ενέσεις ρευστότητας στα (σχεδόν άδεια) ταμεία της χώρας, τα προηγούμενα χρόνια. Συγκεκριμένα, από τα 150 δισ. δολάρια εξωτερικού χρέους, υπολογίζεται ότι έως και 30 δισ. οφείλονται στο Πεκίνο.
Όμως, η Μόσχα κερδίζει έδαφος με άμεσες αλλά και έμμεσες διευκολύνσεις και επενδύσεις. Μέσα στην τελευταία τριετία, οι Ρώσοι προσέφεραν οικονονομική βοήθεια στο Μαδούρο, ύψους άνω των δέκα δισ. δολαρίων και θεωρείται ότι λειτούργησαν καταλυτικά για να αποφευχθεί η επίσημη (διότι ανεπισήμως βρίσκεται ήδη εκεί) κήρυξη χρεοκοπία της χώρας υπό το βάρος των υπέρογκων χρεών της.
Οι λόγοι, βέβαια, δεν είναι μόνο πολιτικοί. Ο ρωσικός κολοσσός της Rosneft έχει πρωταγωνιστήσει σε μερικά από τα μεγαλύτερα deal στον ντόπιο πετρελαϊκό κλάδο, με αποτέλεσμα να εκτιμάται ότι τα κοιτάσματα της Βενεζουέλας να αποτελούν πλέον τη δεύτερη πηγή αργού για την Rosneft, πέρα από τα ίδια ρωσικά κοιτάσματα. Όμως, όταν οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα «παντρεύονται», τότε ακόμη καλύτερα.
Ενδεικτικό παράδειγμα η περσινή εξαγορά από την Rosneft του 49,9% της Citgo, της αμερικανικής θυγατρικής εταιρίας διυλιστηρίων της κρατικής πετρελαϊκής Petroleos de Venezuela. Στο αμερικανικό Κογκρέσο η συμφωνία προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις, καθώς τέθηκε θέμα εθνικής ασφαλείας, όμως ούτε το Καράκας ούτε η Μόσχα πτοήθηκαν.
