Σκέψεις μιας αναπληρώτριας εκπαιδευτικού λίγο πριν την έναρξη της νέας χρονιάς

Της Ηλέκτρας Παρίντα*
Τέλος Αυγούστου και για άλλη μια χρονιά η ταλαιπωρία ξεκινάει, άλλη μια χρονιά αναπληρώτρια εκπαιδευτικός, άλλη μια χρονιά νομαδική ζωή. Οι σκέψεις και οι ανησυχίες κατακλύζουν το μυαλό μας, όλων των συναδέλφων. Σε ποιο σημείο του χάρτη θα βρεθώ φέτος; Σε ποιο σχολείο θα είμαι; Με ποιους συναδέλφους; Ποιους θα έχω μαθητές;

Όλα τα παραπάνω λύνονται βέβαια σχετικά γρήγορα, καθώς όλες οι κυβερνήσεις έχουν κάνει τα πάντα για να εξασκήσουμε τη δεξιότητα της προσαρμοστικότητάς μας. Πώς να γίνει άλλωστε διαφορετικά αφού μέσα σε 3 ημέρες θα πρέπει να έχουμε αφήσει εδώ σπίτι, φίλους και οικογένεια και να έχουμε μετακομίσει στο νέο μας σπίτι! (;) Ειδικά φέτος …το τερμάτισαν καθώς για να γλιτώσουν λεφτά καθυστερούν την πρόσληψή μας μία εβδομάδα, με αποτέλεσμα την Παρασκευή να παρουσιάζεται ο εκπαιδευτικός και τη Δευτέρα να πρέπει να καλωσορίσει τα παιδιά στο σχολείο.

Και μαζί με όλα αυτά προκύπτει ένα τεράστιο πρόβλημα! Πρέπει να βρω σπίτι! Ποιο σπίτι όμως; Πόσο θα στοιχίζει το μήνα; Θα μπορέσω να συντηρώ παράλληλα το σπίτι της οικογένειας και το σπίτι που θα με φιλοξενεί αυτό το χρόνο; Πώς θα γίνει αυτό με μισθό 800-900 ευρώ την ώρα που τα ενοίκια φτάνουν ακόμη και τα 600-700 ευρώ, για να μη συζητήσουμε στις τουριστικές περιοχές που εκεί μάλλον θα χρειαστούν δύο μισθοί το μήνα για να μπορέσεις να βρεις ένα καμαράκι μια σταλιά 2×2. Και τα έξοδα της μετακόμισης; Τα εισιτήρια; Οι βενζίνες; Όσα μαθηματικά και να κάνω, δεν βγαίνει.

Κάθε χρόνο σε νέο μέρος, να αλωνίζουμε την Ελλάδα με μια βαλίτσα στο χέρι, να γνωρίζουμε από την αρχή, τα μέρη, τους ντόπιους, τους μαθητές μας, τους γονείς τους. Και πάνω που μπαίνουμε σε μία σειρά, να τελειώνει η χρονιά και του χρόνου ξανά από την αρχή. Κάθε χρόνο να μην ξέρεις τι να απαντήσεις όταν στο τέλος της χρονιάς μαθητές και γονείς σε ρωτάνε «Κυρία, θα μας έχετε και του χρόνου;» και εσύ να απαντάς κάθε φορά «Μακάρι». Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι για τα παιδιά αυτής της ηλικίας να αλλάζουν κάθε χρόνο τον δάσκαλό τους; Πόσο δύσκολο είναι για τους μαθητές μας με ειδικές ανάγκες να γνωρίζουν και να συνηθίζουν κάθε χρόνο άλλο συνάδελφο; Και ακόμη περισσότερο πόσο λυπηρό είναι στον 21ο αιώνα να περιμένουν αν και πότε θα προσληφθεί ο δάσκαλος ή η δασκάλα τους (γιατί ΔΕΝ καλύπτονται όλα τα κενά με την έναρξη της σχολικής χρονιάς).

Σε λίγες μέρες, λοιπόν, ένα μήνυμα στο κινητό που θα αναφέρει την πρόσληψή μας, θα αλλάξει για ακόμη μία χρονιά τη ζωή μας. Και αναρωτιέμαι… Γιατί όλα αυτά; Γιατί οι εργασιακές μας σχέσεις να χαρακτηρίζονται από ανασφάλεια και ελαστικότητα; Αυτό έχει άραγε ανάγκη η εκπαίδευση το 2023; Και τα ερωτήματα πληθαίνουν… όταν ακούμε για το μεγαλεπήβολο σχέδιο της κυβέρνησης που θα τα αλλάξει, λέει, όλα στην εκπαίδευση! Ποια θα αλλάξει άραγε; Γιατί αν κρίνουμε από την ιστορία και τα έργα και ημέρες όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, η κατάσταση κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερη. Ήδη μιλούν για περικοπή προσλήψεων. Την ώρα που πέρσι οι προσλήψεις ήταν 48.000 και δεν καλύφθηκαν τα κενά.

Μιλούν για αλλαγές και εκσυγχρονισμό της Ειδικής Αγωγής, την ώρα που ήδη πατώντας και στους προηγούμενους άλλαξαν το καθηκοντολόγιο των εκπαιδευτικών της παράλληλης στήριξης και ετοιμάζουν κόφτη προσλήψεων με τη βούλα του νόμου! Γιατί ισχυρίζονται πως ένας εκπαιδευτικός μπορεί να γίνεται λάστιχο. Μάλλον δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε σχολείο να δουν την προσοχή και τη φροντίδα που πρέπει να δείχνεις καθημερινά σε ένα παιδί. Μάλλον τα δικά μας παιδιά είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού και δεν χρειάζονται αυξημένη φροντίδα και σχεδιασμένη εκπαιδευτική παρέμβαση. Μιλούν για ψηφιακό μετασχηματισμό την ώρα που σε πάνω από 9.000 σχολεία δεν έχει γίνει ποτέ προσεισμικός έλεγχος ενώ σε άλλα πέφτουν οροφές και σοβάδες!

Ήρθε όμως η ώρα να πούμε ένα μεγάλο «ΦΤΑΝΕΙ… ως εδώ»! Όπως «ετοιμάζονται» αυτοί για τη νέα χρονιά, έτσι θα ετοιμαστούμε και εμείς! Από την πρώτη κιόλας μέρας θα οργανωθούμε στα Σωματεία μας, τους Συλλόγους Εκπαιδευτικών και μαζί με τους συναδέλφους μας θα υπερασπιστούμε την εκπαίδευση, τους μαθητές μας, τις ζωές μας!

Με όπλο μας την αλληλεγγύη θα αντεπεξέλθουμε και αυτή τη χρονιά στα δύσκολα καθήκοντά μας για να κάνουμε αυτό που ξέρουμε, όσο καλύτερα μπορούμε: Να βοηθάμε τα παιδιά να ανακαλύπτουν και να γνωρίζουν τον κόσμο γύρω τους! Να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά τους στη ζωή, στη μόρφωση! Θα βρεθούμε σε θέση μάχης ώστε κανείς να μην μπορέσει να στερήσει την πρόσβαση στη μόρφωση από κανένα μαθητή μας και κανείς από εμάς να μη μείνει μόνος του!

Με το χαμόγελο στα χείλη θα ευχηθούμε σε όλους τους μαθητές και τους συναδέλφους μας ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ και είμαστε σίγουροι πως αν έχουμε ο ένας τον άλλον και έχουμε στο μυαλό μας το συμφέρον των μαθητών μας και τις σύγχρονες ανάγκες μας θα είναι όντως μια ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ!

*Συμβασιούχος αναπληρώτρια εκπαιδευτικός