Σκηνικό αστάθειας στην ελληνική… γειτονιά
Εμμένει το σκηνικό αστάθειας στο γειτονικό μας τόξο Τουρκίας-Αλβανίας, γεγονός που από τη μία πλευρά αποτελεί πρόκληση για την ελληνική κυβέρνηση, αλλά από την άλλη συνιστά ευκαιρία ώστε η χώρα μας να τονίσει τον σταθεροποιητικό της ρόλο στην ευρύτερη περιοχή.
Στην Αλβανία η κατάσταση παραμένει έκρυθμη εδώ και μήνες, με την κυβέρνηση του Έντι Ράμα να αδυνατεί να αποκαταστήσει το κλίμα εμπιστοσύνης με το λαό. Βέβαια, ο Αλβανός πρωθυπουργός επιμένει να αρνείται να παραιτηθεί, όμως και η αντιπολίτευση αρνείται να το βάλει κάτω, με τις κινητοποιήσεις, άλλες μικρότερες, άλλες μεγαλύτερες, να αποτελούν μέρος της εβδομαδιαίας ατζέντας.
Το Σαββατοκύριακο, τα πράγματα… ξέφυγαν με τη νέα διαδήλωση της αντιπολίτευσης να καταλήγει σε βίαιες συγκρούσεις έξω από το κοινοβούλιο, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό δεκάδων ατόμων.
Μόνιμο αίτημα της αντιπολίτευσης, εδώ και μήνες, είναι η παραίτηση Ράμα και η προσφυγή σε νέες εκλογές. Η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση για εκτεταμένη διαφθορά, όμως παρά και την παραίτηση περίπου 60 βουλευτών σε ένδειξη διαμαρτυρίας, ο Ράμα παραμένει «γαντζωμένος» στην εξουσία.
Την ίδια ώρα η έντονη προκλητικότητα των Τούρκων απέναντι στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο –όπου τα ακραία σενάρια μιλούν ακόμη και για προσάρτηση των κατεχομένων στο πρότυπο της προσάρτησης της Κριμαίας από τη Ρωσία- έχουν άμεση συνάρτηση με τα παιχνίδια του Σουλτάνου, αλλά και τη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει στο εσωτερικό της χώρας.
Βέβαια, είναι σαφές ότι η κλιμάκωση της έντασης από την πλευρά της Άγκυρας, με επίκεντρο τον ενεργειακό τομέα, δεν έχει στην ουσία αποδέκτη μόνο την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και τους διεθνείς παίχτες που δρουν στην περιοχή (Αμερικανούς και Ευρωπαίους). Όμως, η ανάγκη του Σουλτάνου για επιβεβαίωση δεν έχει να κάνει μόνο με την άρνηση του να μείνει εκτός της ενεργειακής πίτας, αλλά και την ανάγκη του να καταγράψει πόντους στην εγχώρια σκηνή.
Οι επαναληπτικές εκλογές που πέτυχε να διεξαχθούν τον ερχόμενο μήνα στην Κωνσταντινούπολη έχουν τοποθετήσει τον πήχη πολύ ψηλά. Ο Ερντογάν πρέπει με κάθε τρόπο να κερδίσει. Το ξέρει ο ίδιος, το ξέρουν και οι αντίπαλοι του.
Δεν είναι μόνο θέμα τιμής, μετά από το… τσίρκο του τελευταίου διμήνου. Το γεγονός ότι δύο επιφανή στελέχη του Ισλαμικού κόμματος και πάλαι ποτέ στενοί του συνεργάτες, ο πρώην πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ και ο πρώην πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου βγήκαν δημοσίως και επέκριναν την ακύρωση της κάλπης της Πόλης και την επανάληψη της εκλογικής διαδικασίας δείχνει ότι… κάτι έχει αρχίσει να κινείται στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος επιβεβαιώνοντας τη σεναριολογία ότι υπάρχει η πιθανότητα διάσπασης του AKP και η δημιουργία ενός νέου κόμματος.
Είναι, άλλωστε, κοινό μυστικό ότι τόσο ο Γκιουλ όσο και ο Νταβούτογλου έχουν υψηλές φιλοδοξίες και για το λόγο αυτό, εξάλλου, ο Σουλτάνος είχε φροντίσει να τους παροπλίσει όταν θεώρησε ότι είχαν αρχίσει να ισχυροποιούνται, με τον ίδιο τρόπο που ανέκαθεν φρόντιζε να εκμηδενίζει κάθε πιθανό μελλοντικό εσωκομματικό του αντίπαλο.
Από την άλλη πλευρά, όμως, και η αντιπολίτευση αντιλαμβάνεται ότι το διακύβευμα της κάλπης θα ξεπερνά τα στενά όρια της Κωνσταντινούπολης και για το λόγο αυτό οργανώνεται κατάλληλα. Οι διαδηλώσεις που ξεκίνησαν, κυρίως από τη νέα γενιά, θα συνεχιστούν και θα κλιμακωθούν όσο πλησιάζουμε στη μάχη της 23ης Ιουνίου. Όμως, είναι σημαντικό και το γεγονός πως ο ένας μετά τον άλλον οι υποψήφιοι των μικρότερων κομμάτων αποσύρονται από την κούρσα και τάσσονται υπέρ του κεμαλιστή μονομάχου Εκρέμ Ιμάμογλου, δημιουργώντας την αίσθηση μιας άνευ προηγουμένου ευρύτατης συμμαχίας όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης κατά του Ερντογάν.
