Σταματήστε πια το κλαψούρισμα…

Γιατί τώρα, είναι το ερώτημα που εύλογα θα διατυπώσει κάποιος για την αναβάθμιση των τουρκικών προκλήσεων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου μετά τη ανακοίνωση της συμφωνίας Άγκυρας και με καθεστώς που ελέγχει μέρος της Λιβύης, η οποία επεκτείνει την αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην περιοχή.

Προφανώς και δεν έχει καμία νομική αξία διεθνώς η συμφωνία αυτή, αφού δεν στέκει στην κοινή λογική ακόμη και δόκιμων των διπλωματικών σχολών ο ισχυρισμός ότι η Κρήτη – μετά το Καστελόριζο – δεν διαθέτει υφαλοκρηπίδα. Αλλά το ζήτημα , δεν τοποθετείται σε αυτό καθαυτό το γεγονός. Η Τουρκία του Ερντογάν άλλωστε γνωρίζει καλά, ότι η συμφωνία είναι άκυρη και δεν παράγει αποτελέσματα.

Όμως, δεν είναι έτσι : Διότι ανοίγει ζητήματα και πολλαπλασιάζει τις αμφισβητήσεις της ελληνικής κυριαρχίας από την απέναντι πλευρά. Όλα αυτά σε μια διαδικασία διαπραγμάτευσης , μετρούν. Άλλο είναι να έχεις με την άλλη πλευρά ένα ανοιχτό θέμα και αυτό να επιχειρείς να λύσεις και άλλο τα θέματα αυτά να είναι πολλά περισσότερα.

Καλώς πράττει η ελληνική κυβέρνηση και αναβαθμίζει το ζήτημα , προσφεύγοντας στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά αν συνεχίσει να συμβαίνει αυτό που σήμερα καταγράφεται , τότε μήπως η χώρα εγκλωβίζεται ενώπιον ενός τεραστίου αδιεξόδου;

Άλλωστε, πήραμε το πρώτο δείγμα γραφής: Η Ευρωπαϊκή Ένωση απλώς …έβηξε και πολύ φοβούμεθα ότι το ΝΑΤΟ δεν θα κάνει περισσότερα από όσα μέχρι σήμερα πράττει : Τη διατήρηση της πολιτικής των ίσων αποστάσεων και της σύστασης προς τις δύο πλευρές «να τα βρουν».

Η επίκληση του διεθνούς δικαίου δεν αρκεί: Η κυβέρνηση έχει δύο καθαρές επιλογές: Είτε να ενισχύσει την αποτρεπτική δύναμη της χώρας αναλαμβάνοντας και τις σχετικές πρωτοβουλίες είτε να «κτίσει» ισχυρές συμμαχίες με χώρες που μετρούν διεθνώς και να μην αναζητήσει ευκαιριακές συμπράξεις με τις αδύναμες χώρες της Βαλτικής.

Η κυβέρνηση, πρέπει να τολμήσει : Ευκαιρία υπάρχει, η κυβέρνηση της Τρίπολης υπάρχει διότι την έχει αναγνωρίσει σύσσωμη η Ευρωπαϊκή Ένωση, με εξαίρεση τη Γαλλία. Έχει υποχρέωση να ζητήσει από τις Βρυξέλες να ενημερώσουν την κυβέρνηση της Λιβύης ότι η αναγνώριση αυτή αίρεται από την στιγμή που αμφισβητείται η κυριαρχία μιας χώρας μέλους της. Σε διαφορετική περίπτωση , το καθεστώς της Λιβύης να τεθεί σε ευρωπαϊκό εμπάργκο.

Απαιτούνται καθαρές κουβέντες και όχι ατέρμονες διαμαρτυρίες και κλαψουρίσματα!