Στην Πολιτική θερίζεις ό,τι σπέρνεις…

Της Κατερίνας Παπακώστα-Σιδηροπούλου*
Η Ελλάδα οφείλει, στην Ν.Α. Ευρώπη, σταυροδρόμι Δύσης-Ανατολής, να παίξει έναν ρόλο διπλωματικό για την χώρα και το Έθνος, κερδίζοντας το χαμένο πλεονέκτημα από την Τουρκία. Η Τουρκία, στην Εξωτερική Πολιτική της, εμπιστεύεται την διπλωματία της από τους καιρούς που ήταν Αυτοκρατορία. Άς βγει μπροστά η Ελληνική Διπλωματία, που γνωρίζει άριστα την δουλειά της, υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα με αφοσίωση, ταυτισμένη με την παράδοση της Χώρας στην Εξωτερική Πολιτική και με το Δόγμα της Ειρήνης.

Η Ελλάδα είναι “στριμωγμένη” στην γωνία της Πολιτικής-Διπλωματικής σκηνής, σε βαθμό που μοιάζει piece of cake το “δέσιμο στα σκοινιά”. Η κοντόθωρη, περιορισμένης αντίληψης, μονόπαντα προκλητική πολιτική αντίληψη της εξωτερικής Πολιτικής, της αποστερεί πολύτιμο ζωτικό χώρο και την εξαϋλώνει διπλωματικά. Η επανάληψη της λανθασμένης “συνταγής” προβληματίζει. Είμαστε στην εποχή όπου οι σφαίρες επιρροής -όπως τις ξέραμε μετά την Συνθήκη της Βεστφαλίας- κινούνται στην Διεθνή Διπλωματική και Πολιτική σκακιέρα Ανατολής-Δύσης, με τάσεις επανακαθορισμού, με αφορμή τον Πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας.

Συμμαχίες ενεργοποιούνται στις χώρες της Ανατολής, σε όλο το εύρος της. Οικονομικές συμμαχίες, με στόχο την αποφυγή των κυρώσεων της Δύσης, αρχίζουν να αποδίδουν καρπούς. Κοστίζουν δε, δραματικά στην Δύση που τις επέβαλε. Οι Παλιοί Πολιτισμοί, των χωρών της Ανατολής, έχουν κουλτούρα και modus operandi, που στοιχειωδώς αδυνατεί η Δύση να κατανοήσει. Η Κωνσταντινούπολη -με τους συμβολισμούς της- είναι το επίκεντρο της παγκόσμιας ματιάς, με την Φιλοξενία των Διαπραγματεύσεων για την Ειρήνη.

Ο μέτρ της realpolitik Κίσινγκερ, έγκαιρα υπογράμμισε το πλαίσιο Εξωτερικής Πολιτικής -για την ισορροπημένη δυσαρέσκεια, ανάμεσα στην Δύση και στην Ανατολή, ιδίως προς την Ρωσία. Ένα πλαίσιο, το οποίο με αλαζονεία αντιμετώπισε η Δύση. Θα δούμε -στην διπλωματική ρουλέτα- πού θα “καθίσει η μπίλια”. Θα επικαλεστώ δύο “Αλεπούδες” της Πολιτικής, για να δώσω το στίγμα της συνθήκης που βιώνουμε. Ο ένας Αμερικανός, ο άλλος -από την γή των θεών- Θεσσαλός. Ρεπουμπλικάνος ο ένας, Κομμουνιστής  ο άλλος. Αμφότεροι -ο καθένας με τον τρόπο του- αναδεικνύουν προφητικά, πως και στην Πολιτική θερίζεις ό,τι σπέρνεις.

Ο Κίσινγκερ, εδώ και χρόνια, είχε τονίσει το γεωπολιτικό χάος που θερίζει τώρα, ως πικρή σοδειά, η Ε.Ε. και η Δύση. Από τις ηγεσίες της, δεν υπήρξε η Πρόνοια του Σεβασμού της Ισορροπίας των Δυνάμεων, όπως κατοχυρώθηκε στην Ευρώπη με την Συνθήκη της Βεστφαλίας. “Μην αποξενώνετε την Ρωσία”, είχε τονίσει ο Κίσινγκερ στην Δύση. Η διορατική πολιτική ματιά του, στραμμένη με αγωνία στην Ουκρανία. Η Θεσσαλική -καμπίσια- “Αλεπού”, ο Φλωράκης, είχε ξεστομίσει την περίφημη φράση “Μην κα….άς την θάλασσα, γιατί θα το βρεις στο αλάτι”.

Η ανέμελη, εκκεντρική Δύση, εύχεται οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε Ρωσία και Ουκρανία να ευδοκιμήσουν, ώστε να παρέλθει -από αυτήν- το πικρό ποτήριον. Τα θέματα που διαπραγματεύονται στην Κωνσταντινούπολη, είναι όσα δεν επέλεξε η Δύση να λύσει σε περίοδο ειρήνης. Η ευθύνη της τεράστια, επειδή αφέθηκαν με περισσή ελαφρότητα. Ήρθε ο Πόλεμος, τα έβαλε βίαια στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, με ανυπολόγιστο κόστος.

Το ζήτημα είναι, πώς θα αναμορφώσει τις νέες σφαίρες επιρροής, μία νέα Συνθήκη της Βεστφαλίας. Θυμίζω ότι, χρειάστηκε ένας τριακονταετής Πόλεμος για να υπογραφεί. Μεσολάβησε όμως, μία εξεζητημένη αμεριμνησία της Δύσης, για να ατονήσει επικίνδυνα.

*Πρόεδρος Ν.Ε.Ο.