Στρίβειν δια της αναθεωρήσεως

Η αντιπολιτευτική διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη, στο μικρό διάστημα που βρίσκεται στα ηνία της Νέας Δημοκρατίας, χαρακτηρίζεται από διάθεση πόλωσης, στείρας αντιπαράθεσης και πλήρους απαξίωσης των εκάστοτε κυβερνητικών χειρισμών. Κι όμως, ο κ. Μητσοτάκης ανακάλυψε χτες πεδίο συναίνεσης λαμπρό, στο θέμα της συνταγματικής αναθεώρησης. Το timing, μία ακριβώς ημέρα πριν την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για τη Δικαιοσύνη και τη διαφθορά, φαντάζει (έως και) ύποπτο…

Μιλώντας, χτες το βράδυ, σε εκδήλωση του Κέντρου Ευρωπαϊκού και Συνταγματικού Δικαίου, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πραγματοποίησε μία συναινετική στροφή στην πολιτική του ατζέντα, αναδεικνύοντας σε μείζον ζήτημα αυτό της συνταγματικής αναθεώρησης. Για να μην αδικήσουμε, βεβαίως, τον κ. Μητσοτάκη, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το συγκεκριμένο ζήτημα βρίσκεται ψηλά στις προτεραιότητές του, από όταν ακόμη ήταν απλός βουλευτής. Το είχε, μάλιστα, θέσει και κατά τη διάρκεια της εσωκομματικής εκλογικής διαδικασίας, τονίζοντας, από τότε, την ανάγκη συμπόρευσης και με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πέρα, όμως, από τις γενικολογίες περί ενός συντάγματος λιτού, ευέλικτου, ευκολότερα αναθεωρήσιμου, τι ακριβώς ζητά ο κ. Μητσοτάκης από το Σύνταγμα που θα σφραγίζει «το τέλος της μεταπολίτευσης»;

– Θέτει θέμα διασφάλισης της κυβερνητικής θητείας, την ίδια ώρα που δηλώνει, από την πρώτη μέρα, έτοιμος για εκλογές, εφόσον χρειαστούν και ασκεί μηδενιστική αντιπολίτευση, επενδύοντας στην ταχύτερη δυνατή φθορά της σημερινής κυβέρνησης.

– Ζητά τη διασφάλιση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και την απομόνωση της κυβέρνησης από τη δικαστική λειτουργία, την ίδια ώρα που η παράταξη του -και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, γενικότερα- χρεώνονται πλείστες παρεμβάσεις στη Θέμιδα, παρακλάδια των οποίων επιβιώνουν μέχρι και σήμερα.

– Θέλει συνταγματική διασφάλιση για ένα ασφαλές φορολογικό και ασφαλιστικό περιβάλλον, με σκοπό την ανάπτυξη. Πώς, ακριβώς, την εννοεί; Με ρήτρες μηδενικού ελλείμματος στην κοινωνική ασφάλιση και συνταγματική επιταγή ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, αλά ισπανικά; Αυτά, ούτε το «κουαρτέτο» δεν έχει διανοηθεί να τα εισηγηθεί, τουλάχιστον δημόσια.

– Και ως «κερασάκι στην τούρτα», βάζει θέμα «ριζικής τροποποίησης» του άρθρου 16 για την Παιδεία, γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα αποτελέσει κόκκινο πανί για μια κυβέρνηση που θέλει να λέγεται αριστερή.

Ποιος φοβάται τι;

Όσο κι αν όλα τα παραπάνω συνάδουν, θεωρητικά, με το μεταρρυθμιστικό προφίλ που προσπαθεί να χτίσει, η επιλογή του αρχηγού της Ν.Δ. να επαναφέρει στο προσκήνιο το θέμα της συνταγματικής αναθεώρησης, την παραμονή της πολυαναμενόμενης συζήτησης στη Βουλή, δεν γίνεται να είναι τυχαία. «Παρά το κλίμα πόλωσης και όξυνσης η συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση ίσως είναι βάλσαμο στο νοσηρό κλίμα των ημερών» είπε ο κ. Μητσοτάκης. Δηλαδή, τι πρέπει να πιστέψουμε; Ότι προσφέρει, έμπλεως μεγαλοψυχίας, στον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του την ευκαιρία να ξεφύγουν από τη μιζέρια του προσφυγικού και της αξιολόγησης, με μια μεγαλόπρεπη και οραματική αλλαγή της πολιτικής ατζέντας;

Μάλλον κάποιος πετάει τη μπάλα στην εξέδρα, τακτική προσφιλής, στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, όταν τα πράγματα ζορίζουν. Και να σκεφτείτε πως, επίσης χτες, η αξιωματική αντιπολίτευση κατηγόρησε τον πρωθυπουργό ότι προκαλεί την περί διαπλοκής συζήτηση στη Βουλή για αντιπερισπασμό…

Υ.Γ. 1: Εντελώς άκομψο το άδειασμα του Κυριάκου σε Κώστα Καραμανλή και Προκόπη Παυλόπουλο για τη συνταγματική αναθεώρηση του 2008 -όταν ο πρώτος ήταν πρωθυπουργός και ο δεύτερος υπουργός Εσωτερικών- την οποία και χαρακτήρισε «την πιο ατελή».

Υ.Γ. 2: Ακόμη κι αν δε βρει «ευήκοον ους» στην κυβέρνηση, ο κ. Μητσοτάκης θα βρει, σίγουρα, συναινούσα τη Φώφη Γεννηματά. Οι θέσεις που ανέπτυξε η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μιλώντας στην ίδια εκδήλωση, ήταν σχεδόν ταυτόσημες με αυτές του αρχηγού της Ν.Δ., επιβεβαιώνοντας… τη θέση του Ευάγγελου Βενιζέλου ότι «δεν χωρίζουν δα και χιλιόμετρα» τα δύο κόμματα. Τα υπαρξιακά προβλήματα της κ. Γεννηματά συνεχίζονται και θα συνεχίζονται όσο δεν αποφασίζει σε ποια από τις δύο βάρκες θέλει να πατάει: της πραγματικής και απαραίτητης ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς ή της αδιέξοδης υπεράσπισης των πεπραγμένων της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.