Συνέντευξη στην One Voice – Π. Γερουλάνος: Ο Μητσοτάκης κάνει πάρτι με το δημόσιο χρήμα

Ο καιρός άρχισε να χαμογελάει για τα καλά και εγώ βρισκόμουν λίγα μόλις βήματα από το γραφείο του βουλευτή Α’ Αθήνας του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ., Παύλου Γερουλάνου, στις αρχές της οδού Κολοκοτρώνη.

Το ρολόι έδειχνε τρεις και μισή και το γραφείο, στον δεύτερο όροφο του κτιρίου, έσφυζε από ζωή. Ένα μικρό διάστημα αναμονής στο σαλόνι, καθώς όπως με ενημέρωσαν ήταν καθ’ οδόν, έχοντας «κολλήσει» στην κίνηση. Δέκα λεπτά ήταν αρκετά, η πόρτα άνοιξε και ο Παύλος Γερουλάνος έσπευσε να με ξεναγήσει στους χώρους του πολιτικού του στρατηγείου.

Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Κοντοπάνο

Βρισκόμαστε λίγα εικοσιτετράωρα μετά τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση. Ποια πιστεύετε ότι θα είναι η επόμενη μέρα;

Το πιο σημαντικό που πρέπει να υπολογίσουμε, αυτή τη στιγμή, είναι το πόσο δύσκολη θα είναι η επόμενη μέρα για την Ελλάδα. Μια κυβέρνηση με μεγάλη δόση αλαζονείας, μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά επικίνδυνη για τον τόπο. Κίνδυνοι υπάρχουν στα εθνικά θέματα, που είναι πάντα στο προσκήνιο, καθώς και στα θέματα της οικονομίας. Η πολιτική που έχει ακολουθήσει η κυβέρνηση, μέχρι χθες, είναι μια πολιτική παλαιού τύπου, όπου προτεραιότητα είναι οι πλούσιοι να γίνουν ισχυρότεροι, με το αφήγημα να επενδύσουν στη χώρα. Ξέρουμε όμως, πολύ καλά ότι, οι πολιτικές αυτές έχουν «κοντά πόδια». Εδώ, χρειάζεται μια αντιπρόταση και το ζητούμενο θα είναι να συνταχθεί αυτή η αντιπρόταση, να πάρει σάρκα και οστά από το ΠΑΣΟΚ, έτσι ώστε να υπάρχει μια νηφάλια και αιχμηρή αντιπολίτευση, που θα εξισορροπήσει αυτό που έρχεται και είναι μια κυριαρχία Μητσοτάκη.

Βλέποντας τα οικονομικά στοιχεία της χώρας θα σας ρωτήσω, με 410 δισ. που είναι σήμερα το χρέος της χώρας, με 350 δισ. το ιδιωτικό χρέος πολιτών και επιχειρήσεων, σε εφορία, τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και γνωρίζοντας πως μπήκαμε στο μνημόνιο με χρέος 300 δισ. έχοντας ένα ΑΕΠ στα 250 δισ., ενώ σήμερα το ΑΕΠ είναι στα 200 δισ., πανηγυρίζει δικαίως η κυβέρνηση ότι είμαστε σε καλή οικονομική κατάσταση; Ή έρχεται μεγάλη «μπόρα» και μας κρύβουν ότι, οδηγούμαστε σε ένα ακόμη μνημόνιο;

Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν μια τάση να πανηγυρίζουν όταν έρχονται χρήματα που δεν είναι από την παραγωγή αλλά από το εξωτερικό, όπως, για παράδειγμα, από το Ταμείο Ανάκαμψης. Δεν συνυπολογίζουν, όμως, το γεγονός ότι η Ελλάδα παραμένει εξαιρετικά ευάλωτη σε οποιαδήποτε διεθνή κρίση. Να σημειώσουμε, δε, πως πολλά από τα χρήματα αυτά είναι υπό τη μορφή δανείων με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε μια κατάσταση, όπου όλοι ακονίζουν τα μαχαιροπήρουνά τους για το τι «πακέτα» θα έρθουν και τι θα μπορέσει ο καθένας να αποκομίσει και αναφέρομαι στους πιο ευκατάστατους Έλληνες. Αξίζει να σημειωθεί πως δεν έχουν υπολογίσει ότι και το 2007, η ελληνική οικονομία έδειχνε να βαδίζει προς θετική κατεύθυνση, αλλά σε μόλις 2 χρόνια κατέρρευσε. Βρισκόμαστε στην ίδια ευάλωτη κατάσταση, με αποτέλεσμα οι κίνδυνοι που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή για την οικονομία, να είναι τεράστιοι. Ετοιμάζεται ένα μεγάλο πάρτι και κανείς δεν υπολογίζει τον «πονοκέφαλο» της επόμενης ημέρας.

Μιλάτε για ένα πάρτι. Το πάρτι πάντα έχει καλεσμένους, έχει και οικοδεσπότες. Ποιοι είναι οι καλεσμένοι και ποιοι είναι οι οικοδεσπότες αυτής της ιστορίας;

Όπως είπα, οικοδεσπότης, πλέον, είναι μόνο ο κύριος Μητσοτάκης και το λέω αυτό γιατί έχει συγκεντρώσει όλη την εξουσία στα χέρια του. Εκείνος αποφασίζει πού πάνε τα λεφτά, εκείνος θέτει και τις προτεραιότητες. Ακόμη και το Υπουργικό Συμβούλιο είναι, ουσιαστικά, ακυρωμένο. Αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί στην Ελλάδα αυτήν τη στιγμή. Η χώρα θα έπρεπε να λειτουργεί αντίστροφα, να αποσυγκεντρώνει εξουσία, έτσι ώστε ο πλούτος να διαχέεται σε περισσότερα στρώματα της κοινωνίας, σε όσες το δυνατόν περισσότερες τοπικές κοινωνίες, ώστε τα χρήματα αυτά να πολλαπλασιαστούν, αντί να καταλήγουν στα χέρια λίγων και να πηγαίνουν στο εξωτερικό. Αυτό, θα δημιουργήσει πλούτο στη βάση. Σήμερα, τα χρήματα αυτά φτάνουν στη χώρα και με το που έρχονται, φεύγουν κατευθείαν εκτός Ελλάδας, είτε υπό τη μορφή των αγορών μηχανημάτων, όπως γίνεται στις ΑΠΕ, είτε ως κέρδη ανθρώπων που δεν έχουν λόγο τα χρήματα αυτά να τα επανεπενδύσουν στη χώρα. Αυτό που λέμε εμείς, είναι ότι πρέπει να αλλάξει το υφιστάμενο παραγωγικό μοντέλο.

Βρισκόμαστε σε μια χρονική περίοδο όπου πολλές εταιρίες παρουσιάζουν ανθηρά οικονομικά μεγέθη, μάλιστα κάποιες πολύ μεγάλες επιχειρηματικές οντότητες από τον χώρο της ενέργειας μίλησαν και για ουρανοκατέβατα κέρδη πολλών εκατομμυρίων, την ίδια ώρα που οι μικρομεσαίοι υποφέρουν, με 4,7 εκατ. Έλληνες να είναι υπερχρεωμένοι.

Το μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι οι ανισότητες, οι οποίες εμφανίζονται με τρεις μορφές: σε εισόδημα, σε πλούτο και σε πρόσβαση στην εξουσία. Η κατάσταση αυτή γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη, όταν υπάρχει μια εξωτερική κρίση, καθώς ο συνδυασμός της με τις ανισότητες στις τοπικές κοινωνίες, αποδεικνύεται καταστροφικός για την ελληνική κοινωνία. Θα μου θέσετε εύλογα το ερώτημα, πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν αυτές οι ανισότητες; Η απάντηση είναι με τρία ουσιαστικά εργαλεία: Πρώτον, με την αποσυγκέντρωση της εξουσίας, αλλάζοντας το διοικητικό μοντέλο της χώρας και δίνοντας πρόσβαση στην εξουσία σε περισσότερο κόσμο. Δεύτερον, με αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου για να διευρύνουμε την παραγωγική μας βάση. Και τρίτον, με αλλαγή στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, ώστε να επενδύσουμε στις δυνατότητες της Ελληνίδας και του Έλληνα.

Υπήρξατε στο παρελθόν υπουργός Τουρισμού και θα ήθελα την τοποθέτησή σας για το γεγονός πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη πανηγυρίζει για τα αποτελέσματα του 2022, θεωρώντας τα ως ένα «ισχυρό χαρτί», χωρίς σε αυτήν την εξίσωση να λαμβάνει υπόψιν πως αναφερόμαστε σε μια χρονιά μετά από κλειστά σύνορα, λόγω Covid. Υπάρχουν σήμερα, μηνύματα για μείωση κρατήσεων σε Μύκονο, Σαντορίνη, Κρήτη. Πού κάνουμε λάθος;

Πιστεύω πως ο τουρισμός είναι ένας κλάδος από τον οποίο μπορούμε να μάθουμε πολλά, γιατί την τελευταία δεκαετία οι Έλληνες πετύχαμε αρκετά και κάναμε σοβαρά βήματα στον τουρισμό. Για εμένα, όλο αυτό ξεκινάει πριν από δεκατρία χρόνια, όταν ήμουν στο υπουργείο και είδαμε τις κρατήσεις να πέφτουν ραγδαία, στο τέλος του 2009 και στις αρχές του 2010, όταν καιγόταν η Αθήνα και ο κόσμος φοβόταν να έρθει στη Ελλάδα. Τότε, κάναμε κάτι πολύ σημαντικό, που θεωρώ πως πρέπει να γίνει και σήμερα. Φέραμε όλον τον κόσμο γύρω από το ίδιο τραπέζι, τα συναρμόδια υπουργεία, τους εμπλεκόμενους δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς, τους εργαζόμενους. Μπήκαν όλοι σε ένα σκεπτικό για το πώς μπορούμε να πάμε τον τουρισμό μπροστά και είδαμε από πρώτο χέρι, πόσα μπορούμε να κάνουμε, όταν είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε, για να πετύχουμε κοινούς στόχους.

Ξεκινήσαμε μια στρατηγική, η οποία απέφερε από τότε θετικά, απτά αποτελέσματα, κάθε χρόνο, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτά τη συνέχεια αυτής της πολιτικής και από τους επόμενους υπουργούς Τουρισμού, τόσο από την κυρία Κεφαλογιάννη όσο και από την κυρίαα Κουντουρά και την υποστηρίζουν τόσο οι επιχειρηματίες όσο και οι εργαζόμενοι. Τότε έγινε μια μεγάλη καινοτομία με το ζήτημα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και το πώς η Ελλάδα επικοινωνούσε προς τα έξω μέσω αυτών, με σωστό συντονισμό τόσο του Δημοσίου όσο και του ιδιωτικού τομέα. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η έκρηξη του τουρισμού, που κορυφώθηκε λίγο πριν τον Covid. Μέσα από αυτήν την εξέλιξη μαθαίνουμε ότι, με συνεργασία, συνέχεια και συστήματα -τα τρία «σίγμα»- οι Έλληνες μπορούμε να πετύχουμε θαύματα.

Ο ερχομός της πανδημίας συμπίεσε το ελατήριο της διάθεσης των ανθρώπων να φύγουν προς όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Φεύγοντας, λοιπόν, ο Covid βλέπουμε να εξελίσσεται ένα φαινόμενο, που ονομάστηκε από τους ειδικούς του τουρισμού «εκδικητικός τουρισμός», η εκδίκηση δηλαδή απέναντι στον κορονοϊό. Η ελληνική κυβέρνηση θεώρησε ότι, αυτή είναι μια συνέχεια της στρατηγικής της προηγούμενης δεκαετίας, χωρίς όμως να είναι. Αυτό που έγινε την προηγούμενη δεκαετία, ήταν αποτέλεσμα όσων κάναμε τότε. Τώρα είναι η ώρα να τα επαναλάβουμε, να διαμορφώσουμε δηλαδή εκ νέου στρατηγική, να υπάρξει συνεργασία και να οροθετηθούν τα συστήματα για την επόμενη δεκαετία. Αν την προηγούμενη φορά, ο στόχος μας ήταν να εκτοξεύσουμε τις αφίξεις, τώρα πρέπει να δούμε το πώς μοιράζονται τα χρήματα που έρχονται. Δεν μπορεί να πιστεύουμε ότι η Μύκονος και η Σαντορίνη θα ανεβάζουν επ’ άπειρον τις τιμές τους και επ’ άπειρον θα έρχεται περισσότερος κόσμος. Πρέπει η κυβέρνηση να δώσει μεγαλύτερη έμφαση σε περιοχές, όπως είναι η Θράκη, η Ήπειρος, η Στερεά Ελλάδα και η Πελοπόννησος, περιοχές με μεγάλο πλούτο που μένουν αναξιοποίητες. Παραδείγματος χάριν, ήμουν πρόσφατα στη Θήβα και πρέπει να σας πω, πως η Βοιωτία είναι ένα καταπληκτικό μέρος, που απέχει μόνο 1,5 ώρα από ένα διεθνές αεροδρόμιο, στο οποίο έχουν πρόσβαση Ευρώπη, Μέση Ανατολή, Αμερική και που θα μπορούσε να γίνει κέντρο ευεξίας στην Ευρώπη. Αυτό που συμβαίνει, σήμερα, είναι να φεύγει ο κόσμος προς την Αθήνα ή οπουδήποτε αλλού και να χάνουμε πλούτο τον οποίο έπρεπε να αξιοποιούμε.

Ακούω συχνά από τους ανθρώπους του τουρισμού πως οι νέοι Έλληνες δεν πάνε να δουλέψουν στις τουριστικές περιοχές και, μάλιστα, κάνουν λόγο για 100 χιλιάδες κενές θέσεις εργασίας.

Υπάρχει μια μεγάλη αναντιστοιχία μεταξύ των προσδοκιών που δημιουργεί το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, με τις δυνατότητες που προσφέρει η αγορά. Είτε από το σπίτι είτε από το κράτος, υπάρχει μια νοοτροπία ότι, αν γίνω δικηγόρος ή γιατρός ή μηχανικός, λύνω όλα μου τα προβλήματα και έτσι θα μπω στις υψηλές βαθμίδες μιας κοινωνικής αλυσίδας. Αυτό καλλιεργείται από την ίδια την οικογένεια, αλλά και από το ελληνικό πανεπιστήμιο. Έτσι, ενώ υπάρχουν ευκαιρίες στην Ελλάδα προς αξιοποίηση, κατευθύνουμε τους νέους προς άλλα πράγματα. Για παράδειγμα, στο ιχθυοτροφείο μας στην Κεφαλονιά, όπου οι άνθρωποι έγιναν ιχθυοκαλλιεργητές, ιχθυολόγοι και έχουν βρει ποιοτικές δουλειές, αντιμετωπίζουμε δυσκολία να βρούμε νέο κόσμο, διότι αυτό που θεωρείται αριστεία στην Ελλάδα και αυτό που χρειάζεται πραγματικά η αγορά, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Αυτό συνεχίζει να μην αντιλαμβάνεται ο κύριος Μητσοτάκης, γι’ αυτό και πρεσβεύει ένα μοντέλο, το οποίο όχι μόνο δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα «θέλω» της Ελληνίδας και του Έλληνα, αλλά δεν μπορεί να ανταποκριθεί και στις πραγματικές ανάγκες της αγοράς.

Επειδή αναφερθήκατε στο ιχθυοτροφείο σας, η επόμενη ερώτησή μου αφορά το φαινόμενο της Avramar, με τα χρέη των περίπου 350 εκατ., το περσινό δάνειο των 15 εκατ. από την Αναπτυξιακή Τράπεζα και τα δάνεια από τις άλλες ελληνικές τράπεζες. Μέσω αυτής της ιστορίας βλέπουμε να δημιουργείται μια νέα «μαύρη τρύπα» στις τράπεζες. Τι, αλήθεια, κάνουμε λάθος;

Δεν θέλω να αναφερθώ σε ανταγωνιστή του κλάδου, γιατί από τη θέση μου, μία καλή ή μια κακή κουβέντα μπορεί να είναι άδικη.

Το φαινόμενο, όμως, είναι φαινόμενο και ξέρετε πως όλα αυτά τα δάνεια έχουν τραυματίσει την ελληνική οικονομία και κοινωνία…

Θα μιλήσω για το φαινόμενο των παραγωγικών κλάδων στην Ελλάδα, οι οποίοι έχουν μεγάλη δυναμική αλλά δεν φτάνουν στο απόγειό τους. Συνήθως, όπου βλέπετε τέτοια κενά μεταξύ του τι θα μπορούσε να γίνει και του τι γίνεται, θα δείτε το κράτος και τις δυσλειτουργίες του. Έγινε μια προσπάθεια συγκέντρωσης παραγωγής, της οποίας κομμάτια θα έπρεπε να είναι σε μικρομεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις. Ένα μεγάλο ιχθυοτροφείο μπορείς εύκολα να το διαχειριστείς, ένα μικρό ιχθυοτροφείο πρέπει να πάει πίσω στη μικρομεσαία κατηγορία που ανήκει. Υπάρχει μια εμμονή των ελληνικών κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια, να προχωρούν στη συγκέντρωση κλάδων. Υπάρχουν κλάδοι που απαιτείται η συγκέντρωση δυνάμεων και υπάρχουν άλλοι, με εξαιρετικές εταιρίες και οικογενειακές επιχειρήσεις, που θα πρέπει να διατηρήσουν αυτόν τον χαρακτήρα, γιατί αλλιώς δεν θα επιβιώσουν. Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουμε τα mall ως το μέλλον, όταν την ίδια ώρα στην Αμερική κλείνουν. Και παράλληλα, να βρισκόμαστε 20 χρόνια πίσω, χρηματοδοτώντας τη συγκέντρωση παραγωγής σε οποιονδήποτε κλάδο. Πρέπει να δούμε πού χρειάζονται τα 5άστερα ξενοδοχεία, πού χρειάζονται τα «rooms to let» και πού τα μικρά boutique hotel, τα οποία φέρνουν τεράστιο πλούτο στη χώρα. Οι κυβερνήσεις, τα τελευταία έτη, εμμένουν στη διάλυση της μικρομεσαίας επιχείρησης και αυτό είναι ένα τεράστιο λάθος.

Στην πραγματικότητα, σήμερα, οι πόροι από την Ευρώπη αλλά και το τραπεζικό σύστημα κατευθύνονται σε λίγους, ενώ οι μικρομεσαίοι δεν μπορούν να περάσουν ούτε έξω από τις τράπεζες. Το ότι, συνεχίζουμε να δανειοδοτούμε ξένες τσέπες, να δημιουργούμε νέες «μαύρες τρύπες», δείχνει ότι είμαστε σε πολιτικό τέλμα;  

Στις ελληνικές τράπεζες έχουμε εμπιστευθεί και την ανάπτυξη και τη χρεοκοπία. Σε όλους τους νόμους, τίποτε αναπτυξιακό δεν γίνεται χωρίς τις ελληνικές τράπεζες, καμία πτώχευση δεν μπορεί να γίνει χωρίς τις ελληνικές τράπεζες και στα δύο όμως, οι ελληνικές τράπεζες δεν μπορούν να ανταποκριθούν. Γιατί, ενώ θα έπρεπε να έχουμε έναν μεγάλο αριθμό μη συστημικών τραπεζών, οι οποίες να είναι σε θέση να δώσουν μικρά δάνεια σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, βασιζόμαστε σε τέσσερις τράπεζες, οι οποίες είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με αποτέλεσμα οι λύσεις που δίνει το τραπεζικό σύστημα να είναι καλές για εκείνο, κακές όμως για την κοινωνία. Η εμπιστοσύνη που δείχνει η Νέα Δημοκρατία στο τραπεζικό σύστημα και στο πώς αυτό μπορεί να διαφεντεύει κοινωνικά θέματα, είναι λανθασμένη.

Επειδή μιλήσατε για τα mall στις ΗΠΑ και τα «λουκέτα», με οδηγείτε στο θέμα του Ελληνικού. Πανηγυρίζει ο κύριος Αθανασίου, γιατί έχει κάποια έσοδα από το real estate, όμως αν κανείς κοιτάξει τα νούμερα, βλέπει πως δεν βγαίνουν, πως το έργο δεν μπορεί να ολοκληρωθεί, καθώς χρειάζονται 11 δισ. και με τον Σπύρο Λάτση να ακούγεται πως ψάχνει για αγοραστή.

Η κυβέρνηση έκανε ένα μεγάλο λάθος με το Ελληνικό, καθώς δεν πρόκειται απλά για μια ανάπτυξη real estate. Το Ελληνικό είναι μια σημαντική παρέμβαση στον αστικό ιστό της πόλης, της οποίας η στόχευση δεν ξεκαθαρίστηκε ποτέ από την κυβέρνηση. Αν, απλώς, θέλουμε να εκμεταλλευτούμε μια «φούσκα», σε αυτό που λανθασμένα η κυβέρνηση αποκαλεί «Αθηναϊκή Ριβιέρα» με στόχο να αφήσουμε έναν επιχειρηματία να την εκμεταλλευτεί, τότε αν αυτή η «φούσκα» σκάσει, θα έχει τεράστιο κοινωνικό κόστος. Άρα, μια κυβέρνηση σε ένα θέμα όπως αυτό του Ελληνικού, θα έπρεπε να ξεκινάει πρώτα με την ερώτηση «Τι προσπαθώ να πετύχω;».

Δεν υπάρχει καν μελέτη για το τι θα κοστίσει στο κέντρο της Αθήνας η ανάπτυξη του Ελληνικού. Αντίστοιχα, η κυβέρνηση αποφάσισε ότι θα μετακινηθούν 9 υπουργεία στον Υμηττό, χωρίς όμως να παρουσιαστεί μελέτη για τις συνέπειες αυτής της μετακίνησης, στο κέντρο της πόλης. Αν είναι να χαιρόμαστε από τη μια πλευρά και να κλαίμε από την άλλη, τότε δεν κάνουμε τίποτα. Όταν έχεις ένα οικόπεδο, μία έκταση όπως το Ελληνικό και θες να το αξιοποιήσεις, η πρώτη πολιτική απάντηση που πρέπει να δώσεις είναι «προς όφελος ποιου», αλλιώς η κυβέρνηση θα τρέχει πάντα πίσω από την αγορά.

Να έρθουμε, όμως, στα αμιγώς πολιτικά. Σας φοβίζει ο κατακερματισμός της Κεντροαριστεράς και η παντοδυναμία που καταγράφει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, χτίζοντας ένα προσωποπαγές κόμμα;

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, έχει κοινά χαρακτηριστικά με άλλες χώρες του εξωτερικού και της Ευρώπης. Βλέπουμε από τη μια πλευρά μια συσπείρωση των συντηρητικών δυνάμεων με σκληρά νεοφιλελεύθερα οικονομικά χαρακτηριστικά κι ένα βαθιά δεξιό κοινωνικό μοντέλο. Από την άλλη, έχουμε μια αποσυσπείρωση της Κεντροαριστεράς και έναν κατακερματισμό της. Αυτή η ανισορροπία έφτασε στα άκρα στην Ελλάδα και πρέπει τα πράγματα να έρθουν στη σωστή τους ισορροπία. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διατείνεται πως είναι η μόνη επιλογή αλλά, αν το αποδεχθούμε, τότε η Ευρώπη θα είναι μονίμως πίσω σε θέματα κοινωνικού μοντέλου, στρατιωτικής ισχύος και διπλωματίας. Το μοντέλο που πρεσβεύει η συντηρητική παράταξη, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, θα έχει τη χώρα μας και την Ευρώπη μονίμως ουραγό. Η δύναμη της Ελλάδας και της Ευρώπης είναι τα χαμηλά και τα μεσαία στρώματα, που πλήττονται από το οικονομικό μοντέλο του κ. Μητσοτάκη και των πιο συντηρητικών δυνάμεων και τα οποία θα πρέπει να στηρίξουμε και να ενισχύσουμε.

Είδαμε τον κύριο Μητσοτάκη προεκλογικά να επιτίθεται στον Αλέξη Τσίπρα για την υπόθεση με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στη Ροδόπη και να μιλά για εμπλοκή του τουρκικού Προξενείου στην εκλογική μάχη. Το 2019, ωστόσο, ο ίδιος ο Κυρ. Μητσοτάκης δήλωνε πως θα εντάξει την τουρκική γλώσσα στα σχολεία της Θράκης ως δεύτερη γλώσσα, καθώς τη χαρακτήρισε «μητρική γλώσσα» της μειονότητας. Πώς σχολιάζετει αυτό το γεγονός;

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ο κύριος Μητσοτάκης είπε ότι, στις εκλογές της Ελλάδας είχαμε παρέμβαση από την Τουρκία. Αν ο έχει πραγματικά στοιχεία που πρέπει να μας ανησυχούν για την παρέμβαση του τουρκικού Προξενείου, θα έπρεπε να φωνάξει όλους τους πολιτικούς αρχηγούς και με μια ενιαία γραμμή να αντιμετωπίσουν αυτού του είδους τα φαινόμενα. Αν δεν έχει πραγματικά στοιχεία, γιατί άνοιξε ένα τέτοιο μέτωπο με την Τουρκία πριν από τις εκλογές; Για μικροπολιτικές σκοπιμότητες, επειδή τον ενόχλησε το «ροζ» στον χάρτη ή επειδή θέλησε να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από άλλα θέματα, όπως η υγεία, με τους θανάτους ανθρώπων, οι οποίοι περίμεναν το ασθενοφόρο που ποτέ δεν ήρθε; Αν χρησιμοποίησε ένα τόσο σοβαρό θέμα για μικροπολιτική σκοπιμότητα, τότε ο κύριος Μητσοτάκης είναι επικίνδυνος.

Η οδός Πανεπιστημίου έχει γίνει «γιοφύρι της Άρτας», ο πιο όμορφος δρόμος της Αθήνας έχει γεμίσει με σκουπίδια και μπάζα, τη στιγμή που έχουν διατεθεί πάρα πολλά χρήματα από το ταμείο του Δήμου. Τι ακριβώς συμβαίνει;

Ο κύριος Μπακογιάννης είναι ένας δήμαρχος που θα μπορούσε να «απογειώσει» την Αθήνα, αφού διαθέτει όλα τα μέσα με το μέρος του. Έχει αναρίθμητα χρήματα, και από την κυβέρνηση και από τα χρήματα που του άφησε ο κύριος Καμίνης με τη συντηρητική διαχείριση των οικονομικών που έκανε επί της δικής του θητείας. Επίσης, έχει ως αντιπολίτευση τον κύριο Ηλιόπουλο, τον κύριο Σοφιανό και εμένα, τρεις ανθρώπους που, αν μη τι άλλο, αγαπάμε την πόλη και θέλουμε να δούμε να γίνονται πράγματα. Είχε όλα τα φόντα να «απογειώσει» την Αθήνα, και δυστυχώς -και για εκείνον και για την Αθήνα- «πνίγηκε» στην Πανεπιστημίου. Γιατί ξεκίνησε με έναν δρόμο που δεν είχε κάτι να ζηλέψει από έναν οποιονδήποτε άλλο σπουδαίο δρόμο της Ευρώπης, ενώ θα μπορούσε να δώσει έμφαση σε γειτονιές που έχουν ανάγκη παρέμβασης, όπως τα Σεπόλια, ο Νέος Κόσμος, η Ακαδημία Πλάτωνος, η Κυψέλη.