Τα 30 εκατοστά μου κάθε μέρα!
Χαρά, ευτυχία, δουλειά, συντρόφους, λεφτά, γκόμενους/ νες, ταξίδια, διακοπές και βέβαια υγεία. Όλα τα παραπάνω τα έχω ευχηθεί σε οικογένεια, φίλους, συγγενείς, συναδέλφους, γνωστούς και αγνώστους. Και συνεχίζω να τα εύχομαι, όχι μόνο στους άλλους, αλλά και σε μένα.
Ωστόσο, φέτος, διατηρώντας σταθερή μόνο την υγεία, διαφοροποιώ το προσωπικό μου… αίτημα και αυξάνοντας τις πιθανότητες να θεωρηθώ μισάνθρωπος, στριμμένη, ψυχρή, αγοραφοβική και σκοταδόψυχη, το γνωστοποιώ κιόλας: Θέλω τα 30 εκατοστά μου ανέπαφα!
Τόσα είναι, λέει, η απαραβίαστη προσωπική ζώνη του κάθε ατόμου. Δηλαδή, η απόσταση που πρέπει να διατηρούμε από έναν άγνωστο, σεβόμενοι τον δικό του και αντίστοιχα τον δικό μας προσωπικό χώρο. Δεν μιλώ για τις περιπτώσεις γνωριμίας που συστήνεσαι με κάποιον άγνωστο και ξεκαθαρίζω επίσης ότι δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις εφαψιών που προσπαθούν να επωφεληθούν από το συνωστισμό. Καμία υπόνοια σεξουαλικότητας ή φλερτ.
Μιλώ για τις περιπτώσεις αναγκαστικής και συνήθως περιορισμένης χρονικά συνύπαρξης με αγνώστους, ασχέτου φύλου. Στην ουρά του super market, σε ένα ασανσέρ, στο μετρό ή στο λεωφορείο.
Μιλώ για την απίστευτη και αφοπλιστική αγένεια εκείνων που ακόμα και όταν δεν επικρατεί συνωστισμός τον δημιουργούν μαζί σου. Το παράδειγμα του λεωφορείου που ενώ είναι άδειο, κάποιος επιλέγει να καθίσει δίπλα σου, μάλλον θα ενισχύσει τον κίνδυνο του να θεωρηθώ στριμμένη, αγοραφοβική και όλα τα υπόλοιπα, οπότε δεν θα το επικαλεστώ.
Τι έχετε να πείτε όμως για την κυρία που είναι πίσω από εσάς στην ουρά του super market και μπορείς να αισθανθείς στην πλάτη σου τα πράγματα που κρατά στα χέρια της; Τι έχετε να πείτε για τον κύριο που είναι μετά από εσάς στην τράπεζα και ενώ εσείς κάθεστε, εκείνος ακουμπά στο κάθισμά σας με το σώμα του. Πως σας φαίνεται εκείνος που στο ασανσέρ θα «κολλήσει» δίπλα σας ακόμα και εάν δεν επικρατεί συνωστισμός.
«Το ότι αποφεύγουμε να πέσουμε πάνω στους άλλους όταν περπατάμε στο δρόμο αποτελεί ένδειξη στοιχειώδους κοινωνικοποίησης», μας έλεγε θυμάμαι ένας καθηγητής κοινωνιολογίας στο σχολείο, συμπληρώνοντας ότι φυσικά η κοινωνικοποίηση απαντάται και στα ζώα τα οποία οριοθετούν και υπερασπίζονται την προσωπική τους ζώνη όταν αυτή παραβιάζεται.
«Πως ακριβώς απέφυγαν τη στοιχειώδη κοινωνικοποίηση κάποιοι άνθρωποι» αναρωτιέμαι, ενώ ταυτόχρονα προσπαθώ να καταλάβω εάν είναι μπουκάλι από γάλα ή μπουκάλι απορρυπαντικού αυτό που ακουμπάει στην πλάτη μου. «Το πιθανότερο είναι πως έχει απορροφηθεί στις σκέψεις της και δεν συνειδητοποιεί ότι παραήρθε κοντά» συνεχίζω τη συζήτηση με τον εαυτό μου, κατηγορώντας… με για υπερβολή. Ολοκληρώνω την εσωτερική συζήτηση καταλήγοντας στο ότι “μέρες που είναι” ας περιοριστώ σε ένα ενοχλημένο βλέμμα.
Απόλυτη η επιτυχία μου, καθώς διαπίστωσα ότι όντως επρόκειτο για μπουκάλι με γάλα. Όσον αφορά την κυρία, παρακολουθούσε επισταμένως μια άλλη κυρία της διπλανής ουράς, και ναι, δεν αντιλήφθηκε καν το βλέμμα μου.
Στην τράπεζα επαναλαμβάνω την εσωτερική συζήτηση που είχα στο super market και επιλέγω διαφορετική αντίδραση για τον κύριο που θεωρεί ότι μοιραζόμαστε το κάθισμα στο οποίο κάθομαι ήδη.
Σηκώνομαι και του το προσφέρω, λέγοντάς του ότι «θα έπρεπε να μου πείτε ότι χρειάζεστε κάθισμα» (και, “μέρες που είναι”, δεν προσθέτω το «αντί να στηρίζεστε πάνω μου»).
Φυσικά, απαντά ότι δεν θέλει να καθίσει, φυσικά απομακρύνομαι χωρίς να του ξαναμιλήσω, φυσικά κάποιος άλλος τον ρωτά αυτό που εγώ σκοπίμως παρέλειψα “μέρες που είναι”, φυσικά με κατηγορεί ότι φαντάζομαι ότι μου την «πέφτει».
Προφανώς και είμαι μισάνθρωπος, στριμμένη, ψυχρή, αγοραφοβική και σκοταδόψυχη, αλλά θέλω τα 30 εκατοστά μου, ανεξάρτητα από το τι μέρες είναι.
