Τα λύτρα του Παππά

Πολλοί έκαναν λόγο για πρόκληση στο κοινό περί δικαίου αίσθημα, άλλοι κούνησαν συγκαταβατικά το κεφάλι και ορισμένοι σκαρφάλωσαν στα κεραμίδια για να βρουν το δίκιο τους. Λυπούμαι ειλικρινά σύντροφοι, αλλά η αναφορά σε “λύτρα” που ζητά η κυβέρνηση για τις τηλεοπτικές άδειες, η οποία “κόσμησε” τα τηλεοπτικά πάνελ τις τελευταίες 48 ώρες είναι πέρα για πέρα ακριβής.

Επί 27 συναπτά έτη τα κανάλια εξέπεμπαν δίχως να έχει βάλει κανείς το χέρι στην τσέπη για τις δημόσιες συχνότητες. Εάν δεν κάνω λάθος, που δεν κάνω, το άρθρο περί χρησικτησίας ορίζει πως μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή στην εικοσαετία. Επομένως, τώρα που άπαντες έγιναν νομοταγείς και η επίκληση στο νόμο και την τάξη είναι πιο συχνή από τον εθνικό μας επιθετικό προσδιορισμό, είναι ηλίου φαηνότερο ότι απλά άνοιξαν και τον Αστικό Κώδικα.

Όχι αυτόν που έχει να κάνει με τις αστικές αποζημιώσεις του Δημοσίου για κάθε λογής λοβιτούρα ή σκάνδαλο που μπορεί να βρει κανείς ξεφυλλίζοντας τον Ποινικό Κώδικα. Όχι, το άλλο με την τσακισμένη σελίδα στο άρθρο περί χρησικτησίας. Επίκληση κατά το δοκούν ένα πράγμα.

Δικαίως λοιπόν δημοσιογράφοι, δημοσιολογούντες και εντιμότατοι πανελίστες παπαγαλίζουν το τσιτάτο του Κιμπουρόπουλου του ΣΚΑΙ. Τόσα χρόνια τσάμπα η πειρατεία; Τσάμπα τα γαλόνια στα θαλασσοδάνεια μαζί με του “τζάμπα τη μάνα”; Δεν δικαιούνται οι καναλάρχες μετά από τόσα χρόνια και κόπους να στρογγυλοκαθίσουν πάνω στην άδεια που εκμεταλλεύονται για να παράγουν ενημέρωση, προπαγάνδα ή ό,τι στον τρίβολο θέλουν; Ακόμα και οι πειρατές στο παρελθόν κάποια στιγμή παρατούσαν το ρεσάλτο και απολάμβαναν τα κέρδη τους ως νομοταγείς επιχειρηματίες, ενίοτε και πλοιοκτήτες.