Τα παλικάρια της φακής

Πριν από λίγα χρόνια, ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θεόδωρος Πάγκαλος, είπε την περίφημη φράση «μαζί τα φάγαμε», προκαλώντας το κοινό αίσθημα και την κοινή λογική, καθώς ενοχοποιούσε ανερυθρίαστα μία ολόκληρη γενιά ανθρώπων, που φυσικά δεν ευθυνόταν για την οικονομική κατάσταση στη χώρα.

Γράφει ο: Χαράλαμπος Χριστόπουλος *

Μετά από αυτή τη φράση, ξεκίνησε ένα «σαφάρι» από δημοσιολόγους και δημοσιογράφους, για να πειστεί ο μέσος πολίτης ότι ευθύνεται ο ίδιος για τις περικοπές στα εισοδήματά του και όχι το πολιτικό σύστημα, που μαζί με τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες (και διαφημιζόμενους των καναλιών και των εφημερίδων) είχαν στήσει, επί δεκαετίες, ένα ολόκληρο σύστημα υπερτιμολόγησης των αγαθών και των υπηρεσιών τους.

Τα πράγματα εξελίχθησαν λίγο διαφορετικά από ό,τι οι πραγματικοί υπαίτιοι περίμεναν. Ξαφνικά εκλέχτηκε μία κυβέρνηση που η βασική της αποστολή ήταν να σταματήσει αυτό το σύστημα να ρημάζει τα δημόσια ταμεία. Ξαφνικά αρχίσαμε να μαθαίνουμε ότι δεν τα τρώγαμε όλοι μαζί. Αντίθετα, μάθαμε ότι οι άνθρωποι που τόσα χρόνια προσπαθούσαν να πείσουν τους νέους ότι είναι τεμπέληδες, ότι οι πατεράδες τους είναι απατεώνες και ότι οι ίδιοι έχουν τη λύση στην κρίση, που δεν είναι άλλη από τις περικοπές, συνέχιζαν να τα τρώνε κανονικά.

Σε ένα από τα πολλά ντοκιμαντέρ για την κρίση, ο Άδωνις Γεωργιάδης αναρωτιόταν πώς γίνεται κάποιος να θεραπεύσει 10 ανθρώπους δωρεάν όταν έχει χρήματα μόνο για 7. Κάθε μέρα που περνάει, μαθαίνουμε με σαφή στοιχεία για ποιο λόγο άνθρωποι έμεναν εκτός από τη δωρεάν παροχή υπηρεσιών Υγείας. Η κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, για να μοιράζεται αυτό σε διάφορους προνομιούχους, ήταν αδιανόητη. Το παράδειγμα του ΚΕΕΛΠΝΟ είναι το πιο χαρακτηριστικό. Έφτασε στο σημείο να πληρώνει 12,5 ευρώ μία μερίδα φακές και τιμολόγια πολλών εκατομμυρίων στα χρόνια της κρίσης σε ανθρώπους που ήταν απλώς πρόθυμοι να στηρίξουν την παραπαίουσα κυβέρνηση. Ο ίδιος άνθρωπος που αναρωτιόταν πώς μπορεί κανείς να εξυπηρετήσει τους αδύναμους, όταν είχε την εξουσία έκανε ό,τι μπορούσε για να μην εξυπηρετηθούν.

Τα παραδείγματα είναι πολλά. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι πολίτες δεν τα μαθαίνουν. Είτε από απογοήτευση είτε από αδιαφορία, ακόμη και από πραγματική αδυναμία, λόγω της δύσκολης καθημερινότητας που ο καθένας αντιμετωπίζει. Η έλλειψη ενημέρωσης των πολιτών από τα ΜΜΕ για το ποιος πραγματικά τα έφαγε, είναι η μεγαλύτερη εξυπηρέτηση που μπορούν να προσφέρουν τα Μέσα στους διεφθαρμένους πολιτικούς και επιχειρηματίες που λυμαίνονταν τον δημόσιο πλούτο. Φυσικά με το αζημίωτο. Όποιος δημοσιογράφος μιλήσει ή γράψει για αυτά χαρακτηρίζεται «γραφικός», «αγράμματος» και με άλλα… όμορφα επίθετα.

Δυστυχώς, όμως, για όλους τους παραπάνω, που τόσα χρόνια ως κρατούντες πίστευαν ότι κανείς ποτέ δεν θα τους πειράξει, διαφαίνεται ότι κάτι έχει αλλάξει. Απομένει η Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της γρήγορα και αποτελεσματικά. Τότε, οι κάθε λογής κρατούντες θα γίνουν αυτό που πραγματικά είναι απέναντι στην εφαρμογή της νομιμότητας: Παλικάρια της φακής…

* Τελειόφοιτος Νομικής Σχολής Αθηνών