Τα προνόμια στη χώρα της… φαιδράς πορτοκαλέας

Φυσικά όλοι μπορείτε να καταλάβετε ποια είναι αυτή η χώρα: Η Ελλαδίτσα μας, που μετά από μια δεκαετία κρίσης, που επί της ουσίας δεν την έχει αφήσει πίσω, επιμένει να έχει άλλους στον… αφρό και άλλους να υπομένουν τα… απόνερα που αφήνουν αυτοί που είναι στον αφρό.

Πριν από λίγους μήνες και με αφορμή τη μείωση της έκπτωσης στο τιμολόγιο της ΔΕΗ των υπαλλήλων της επιχείρησης είχα γράψει από το βήμα της fmvoice.gr για όσα συνέχιζαν ακάθεκτοι να απολαμβάνουν οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι, την ώρα που γύρω τους αρκετοί άλλοι, υπάλληλοι και στον ιδιωτικό, αλλά και στον δημόσιο τομέα ούτε στον ύπνο τους δεν είχαν δει.

Ή μάλλον όχι μόνο τα προνόμια, αλλά ούτε τους μισθούς δεν μπορούσαν να δουν στον ύπνο τους, παρότι οι περισσότεροι μπορεί να είχαν τα διπλάσια προσόντα. Αλλά δεν είχαν το πιο σημαντικό: Μπάρμπα στην Κορώνη.

Έχοντας, τώρα, σαν αφορμή τις αλλεπάλληλες απεργίες που γίνονται κατά καιρούς στο μετρό και στα διάφορα άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς, από τις οποίες ταλαιπωρούνται χιλιάδες άνθρωποι, διάβασα σε διάφορα δημοσιεύματα την… κόντρα που υπάρχει ανάμεσα στους υπαλλήλους ΣΤΑΣΥ και ΟΣΥ για τα προνόμια και τα επιδόματα.

Γιατί οι μεν να παίρνουν… 300 ευρώ το μήνα για -άκουσον άκουσον- επίδομα βρεφονηπιακού σταθμού και γιατί οι δε μόνο 150; Γιατί οι μεν να λαμβάνουν επίδομα… γάλακτος και οι δε όχι;

Πραγματικά πολύ εύλογα για κάποιους ερωτήματα, όταν οι περισσότεροι διπλανοί τους προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με μισθούς 600 ευρώ και χωρίς ούτε ένα επίδομα. 

Καταρχήν μακριά από εμένα το τυράκι της κοινωνικής διαίρεσης. Όμως πραγματικά αισθάνομαι κάποιες φορές ότι κάποιες κατηγορίες ανθρώπων θεωρούν ότι ζουν σε άλλη χώρα. Κάποιοι θα πείτε ότι «έτσι βρήκαν, έτσι κάνουν» και αυτές είναι νοοτροπίες και δεδομένα που υπάρχουν εδώ και δεκαετίες.

Όμως αυτή η δεκαετία που πέρασε δεν ήταν μια δεκαετία σαν όλες τις άλλες αγαπητοί και όσοι τη ζήσαμε στο πετσί μας, μάλλον δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ.

Γι’ αυτό ποτέ δεν είναι αργά για τους ιθύνοντες να βάλουν στην άκρη τα περί… κομματικών στρατών και να δίνουν αυτά που πρέπει σε αυτούς που πρέπει. Και αν πια δεν υπάρχει το επίδομα… έγκαιρης προσέλευσης (!), υπάρχουν τόσα άλλα που πραγματικά είναι ύβρις να υφίστανται ακόμα και με την εύνοια και τη σιωπηρή συγκατάθεση των κυβερνώντων.