Τα σχέδια του Πούτιν και οι αυταπάτες της Δύσης
Δέκα ημέρες πολέμου σε ένα θέατρο στρατιωτικών επιχειρήσεων όπου ο Δαβίδ αναμετράται με το Γολιάθ και η Δύση αναμασά τις δικές της αυταπάτες, επιχειρώντας να διαβάσει τις στρατιωτικές εξελίξεις μ’ έναν τρόπο που απέχει παρασάγγας από μια σκληρή πραγματικότητα.
Όπως επισημαίνει και ο Bill Roggio, στρατιωτικός αναλυτής ο οποίος υπηρέτησε στο παρελθόν στην Εθνική Φρουρά του Νιού Τζέρσεϋ και στον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών και είναι εκδότης του Long War Journal του FDD και ανώτερος συνεργάτης στο Foundation for Defense of Democracies, η Δύση επιχειρεί να παρουσιάσει τους ρωσικούς τακτικισμούς μάχης ως μια στάση παλινωδίας ενός ανθρώπου που ζει σε μια παράλληλη πραγματικότητα και έχει κατ’ ουσία χάσει τα λογικά του.
Η εικόνα την οποία κτίζουν δυτικά μέσα, περιγράφοντας τον Βλαντίμιρ Πούτιν ως έναν τρελό δικτάτορα που επιχειρεί μια πλήρως αποτυχημένη στρατιωτικά και επιχειρησιακά εισβολή, δεν είναι μια νηφάλια προσέγγιση των πραγμάτων και απέχει πολύ από την πραγματική εικόνα που παρουσιάζουν τα πεδία των μαχών. Σύμφωνα με τον έμπειρο αμερικανό στρατηγικό αναλυτή, ο Ρώσος πρόεδρος μπορεί να σχεδίασε ένα χτύπημα -αστραπή με στόχο να θέσει γρήγορα την Ουκρανία σε κατάσταση αποδιοργάνωσης, όμως στο σχεδιασμό του φαίνεται πως υπήρχε και εναλλακτικό πλάνο, αν οι αρχικοί χρόνοι που είχαν σχεδιαστεί δεν θα μπορούσαν να επιτευχθούν.
Μπορεί η ουκρανική αντίσταση να υπήρξε μεγαλύτερη του αναμενομένου μέχρις ώρας και οι κυρώσεις της Δύσης να στοιχίζουν πολύ σε οικονομικό επίπεδο, όμως σίγουρα ο Ρώσος πρόεδρος περίμενε πολλές από αυτές τις αντιδράσεις και συνάμα το στρατηγικό σχέδιο των επιτελών του προέβλεπε την κατάληψη του παραλιακού μετώπου της χώρας, με στόχο τον αποκλεισμό της πρόσβασης στην θάλασσα. Το γεγονός αυτό δείχνει για την ώρα να έχει επιτευχθεί κατά το μεγαλύτερο μέρος του.
Σύμφωνα με τον Αμερικανό στρατιωτικό αναλυτή, η ρωσική στρατιωτική επίθεση διεξάγεται σε πέντε μέτωπα και σε αυτά συμπεριλαμβάνεται η Ανατολική Ουκρανία στην οποία ο ρώσος πρόεδρος ανακήρυξε την ανεξαρτησία δυο περιοχών. Το σχέδιο των ρωσικών δυνάμεων περιλάμβανε όπως όλα δείχνουν, μια πλήρους κλίμακας εισβολή την οποία τώρα εκτελεί με ακρίβεια η Μόσχα. Αυτό το είδος πολέμου απαιτεί χρόνο, όταν μάλιστα σε αυτόν τον πόλεμο η στόχευση είναι ο μικρότερος δυνατός αριθμός σε απώλειες αμάχων.
Κύριος στόχος των ρωσικών δυνάμεων όπως όλα δείχνουν, είναι η καταστροφή των στρατιωτικών εγκαταστάσεων της Ουκρανίας, των παραγωγικών δομών της αμυντικής της βιομηχανίας και η καθήλωση μεγάλου μέρους των ουκρανικών στρατευμάτων, επιχειρώντας να τις κυκλώσουν στις επαρχίες Σούμι και Τσερνίχιβ, ώστε να αποκόψουν την κυβέρνηση του Ουκρανού προέδρου από τις βόρειες επαρχίες. Οι ρωσικές δυνάμεις έχουν εξ ανατολών εξαπολύσει μια μεγάλη επίθεση σφυροκοπώντας το Χάρκοβο, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας, μια πόλη με μεγάλη στρατηγική σημασία, καθότι βιομηχανική περιοχή κατασκευής στρατιωτικού υλικού.
Στην Αζοφική Θάλασσα, η πλήρης επικράτηση των ρωσικών ναυτικών δυνάμεων και οι επιθέσεις των αμφίβιων δυνάμεων που υποστηρίζουν τους ρώσους στρατιώτες που έχουν αναπτυχθεί από την Κριμαία στο ουκρανικό έδαφος έχουν δημιουργήσει δυο άξονες, έναν βορειοανατολικά κατά μήκος των ακτών και της ενδοχώρας προς την περιοχή του Ντονμπάς και έναν βορειοδυτικά κατά μήκος του ποταμού Pivdennyi Buh. Στόχος των ρωσικών δυνάμεων είναι από το νότιο μέτωπο να συναντηθούν με τις ρωσικές στρατιές στα βόρεια και να αποκόψουν τα Ουκρανικά στρατεύματα από ενισχύσεις και από τον όποιο ανεφοδιασμό τους από την Δύση.
Μια από τις δύο ρωσικές στρατιές φέρεται να έχει προχωρήσει 160 χιλιόμετρα μέσα στο ουκρανικό έδαφος, ενώ σε λιγότερο από μια εβδομάδα οι ρωσικές δυνάμεις έχουν βρεθεί στο ουκρανικό έδαφος σε απόσταση 70 μιλίων. Με αποτέλεσμα να είναι στον περίβολο της ουκρανικής πρωτεύουσας, με το Κίεβο να βρίσκεται εδώ και ημέρες σε μια ιδιότυπη πολιορκία, με στόχο να πληγεί ψυχολογικά το γόητρο της κυβέρνησης και να νιώσει ο ουκρανικός στρατός και η κυβέρνηση Ζελένσκι την ρωσική στρατιωτική ανάσα.
Για την ώρα τα ρωσικά στρατεύματα, σύμφωνα και με το αμερικανό στρατιωτικό αναλυτή αλλά και με τα όσα μεταδίδονται από ανταποκριτές μεγάλων διεθνών δικτύων, παρακάμπτουν κωμοπόλεις και σειρά μικρότερων πόλεων στις οποίες εκτιμάται ότι θα επιχειρήσουν σε δεύτερο χρόνο. Ο ρώσος πρόεδρος άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που έχει εμπλακεί σε μια σύρραξη, κάνοντας χρήση αντίστοιχων στρατιωτικών μεθόδων σε μικρότερη κλίμακα, όταν αποφάσισε πριν πολλά χρόνια να εισβάλει στη Γεωργία, παρά τις όποιες περιορισμένες αντιδράσεις τότε της Δύσης και να αναγνωρίσει τις αποσχισθείσες περιοχές, της νότιας Οσσετίας και της Αμπχαζίας.
Το ίδιο σκηνικό επικράτησε και με την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 και η ιστορία επαναλαμβάνεται, όπως γίνεται πάντα. Η ρωσική στρατιωτική μηχανή είναι και πολύ μεγαλύτερη και καλύτερα εξοπλισμένη από τις ουκρανικές δυνάμεις, έχοντας περισσότερες εφεδρείες και μεγάλη υπεροχή σε αέρα και θάλασσα. Τα στοιχεία αυτά, είναι ικανά να γείρουν ανά πάσα στιγμή την πλάστιγγα, σε έναν πόλεμο που, στο μυαλό του ρώσου προέδρου, το να κερδίσει την Ουκρανία είναι προς το συμφέρον και το δικό του και της χώρας του.
Το τελικό αποτέλεσμα μέλλει να το δούμε, όμως η ανάλυση Δυτικών πως οι ρωσικές κινήσεις μπορούν να χαρακτηριστούν ως επιπολαιότητα ενός τρελού είναι μια λάθος ανάλυση, καθώς ο Πούτιν περίμενε σίγουρα ότι θα υπάρξουν οικονομικές κυρώσεις από τη Δύση αφού οι απειλές από τους ηγέτες της είχαν εκ προοιμίου εκτοξευτεί. Συμφώνα με τα όσο υποστηρίζει ο Roggio, όλα συντελούν πως έχει δίκιο και το να εκτιμούν στην Δύση πως η επίθεση του ρωσικού στρατού δεν εξελίσσεται καλά μπορεί να δημιουργεί ένα κλίμα εφορίας, όμως δεν ταυτίζεται με τα πραγματικά γεγονότα. Μπορεί μια σειρά από κράτη της Ευρώπης και όχι μόνο, να στέλνουν οπλισμό όμως η Ουκρανία πολεμά μόνη της. Οι αναλύσεις που θέλουν τον Ρώσο πρόεδρο να έχει χάσει τον έλεγχο είναι εκτός πραγματικότητας, ο Πούτιν δείχνει να επιθυμεί να κρατήσει την Ουκρανία σχετικά ανέπαφη, προσβλέποντας στην επόμενη μέρα.
