Τα σταγονίδια του καθεστώτος

Αναμενόμενη η «εμπλοκή» στην υπόθεση της Siemens. Όσοι ξαφνιάστηκαν από την εξέλιξη, μάλλον δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει στο Δημόσιο.

Το περιστατικό είναι αληθινό: υπάλληλος υπουργείου αρνούνταν σε άμεσο συνεργάτη του υπουργού να διεκπεραιώσει μια απλή υπόθεση ρουτίνας. Με τα… πολλά η δουλειά έγινε, αφού προηγουμένως μεσολάβησε διαβούλευση. Ο υπουργός σχεδόν «επικηρυγμένος». Το ίδιο και η ομάδα του. Μισός όροφος για την πολιτική ηγεσία και από κάτω όλη η θεμελίωση -από τον ηλεκτρολόγο μέχρι τον κλητήρα, από την ταράτσα ως το γκαράζ-, «μπλε» και «πράσινοι» κόκκοι, που έλεγε και η διαφήμιση. Αντί να φοβούνται οι υπάλληλοι τον υπουργό, (σχήμα λόγου – εννοείται ότι δεν είμαστε υπέρ της επιβολής του φόβου), φοβάται ο υπουργός τους υφιστάμενούς του.

Τα παραπάνω περιστατικό δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά τον κανόνα. Σε ολόκληρο το φάσμα του δημόσιου τομέα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ελέγχει τίποτα και κανέναν. Οι δομές, τα συστήματα και τα υποσυστήματα έχουν τη σφραγίδα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. «Υπάλληλοι», (μεταφορικά και κυριολεκτικά), έτοιμοι για όλα. Μπορούν να αναλάβουν οποιαδήποτε αποστολή και να την φέρουν σε πέρας. Εκτός, βεβαίως, από το να διεκπεραιώσουν απλές καθημερινές υποθέσεις ρουτίνας. Η υπεροχή του παλαιού καθεστώτος καταγράφεται παντού. Η Κουμουνδούρου δεν θα γίνει ποτέ ούτε Χαριλάου Τρικούπη ούτε Ρηγίλλης. Αλλά και η κυβέρνηση δύσκολα θα γίνει εξουσία.

Και έτσι φθάνουμε στο σημείο να περιμένει η κοινωνία έργο από «διωκόμενες» ηγεσίες. Πώς, όμως, μπορεί να επιτευχθεί το μέγιστο αποτέλεσμα, ακόμη και για τα πιο απλά, όταν μικρές ομάδες ανθρώπων προσπαθούν, εκτός από τη γραφειοκρατία, να «σπάσουν» και τα γαλαζοπράσινα τείχη; Τι είδους πρόοδος μπορεί να καταγραφεί, σε ένα περιβάλλον που οι περισσότεροι περιμένουν στη γωνία; Εχθροί πολλοί φίλοι ελάχιστοι. Και τόσα που επιτεύχθηκαν μέχρι σήμερα πολλά είναι για αυτή την «αρρωστημένη» κατάσταση. Τα φώτα μπορεί να έπεσαν πάνω στην υπόθεση της Siemens, λόγω έντονων συμβολισμών, αλλά ανάλογες «χειρουργικές» παρεμβάσεις, από στελέχη του συστήματος, έχουμε σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις, που απλώς τυχαίνει να μην γίνονται γνωστές ή να μην διακρίνονται από μεγάλο ενδιαφέρον.

Οι κλαδικές του Ανδρέα Παπανδρέου, με τα μούσια και τα καρώ πουκάμισα, (οι… hipster του ΄80, που να το ΄ξεραν…), δεν δημιουργήθηκαν μόνο για να μεγιστοποιηθεί η εκλογική πελατεία του ΠΑΣΟΚ, αλλά για να απομονωθούν τα «σταγονίδια» της Χούντας. Επί Γεωργίου Ράλλη, ένα μεγάλο μέρος του συστήματος ανήκε στους νοσταλγούς της μαύρης επταετίας. Μάλιστα, κάποιοι απ΄ αυτούς τόλμησαν να κάνουν την επανεμφάνισή τους την εποχή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1990-1993), αλλά ο πατέρας του σημερινού προέδρου της Ν.Δ. -ως παλιά αλεπού στο παζάρι- φρόντισε να τους κρύψει γρήγορα. Όσο κι αν τρίξει τα δόντια ο Αλέξης Τσίπρας, οι υπουργοί βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα σαγόνια του συστήματος. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι πολιτικές ηγεσίες είναι να τηρήσουν αυστηρά τους νόμους. Οι υπαίτιοι της επ΄ αόριστον αναβολής της δίκης της Siemens πρέπει να εντοπιστούν και να τιμωρηθούν με βάση τα όσα προβλέπουν οι κώδικες και οι κανόνες. Τέλος.