Τα συγχαρητήρια μας κυρία Μέρκελ: Βάλατε τους ακροδεξιούς στην Bundestag

Tελικά, το ζήσαμε και αυτό! Και δεν αναφερόμαστε, βεβαίως, στην ιστορική επανεκλογή της Άνγκελα Μέρκελ για τέταρτη φορά, με τη οποία θα αναδειχτεί στη μακροβιότερη καγκελάριο του σύγχρονου γερμανικού κράτους. Αλλά στην ψυχρολουσία της εντυπωσιακής επίδοσης του εθνικιστικού AfD, που όχι μόνο κατάφερε να μπει στη βουλή, σηματοδοτώντας την επιστροφή της ακροδεξιάς στην Bundestag για πρώτη φορά από την εποχή των ναζί, αλλά αναδείχτηκε και τρίτη πολιτική δύναμη.

Βεβαίως, η ίδια η είσοδος του κόματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία» στη βουλή, δεν αποτελεί τόσο μεγάλη έκπληξη. Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν προ πολλού τις διαθέσεις της γερμανικής κοινής γνώμης, όπως βέβαια και οι τοπικές αναμετρήσεις που είχαν προηγηθεί στα ομόσπονδα κρατίδια την τελευταία διετία, χάρη στις οποίες το κόμμα έστησε αργά αλλά σταθερά μια αξιοσημείωτη εθνική παρουσία. Έτσι, μετά την είσοδο του στα 13 από τα 16 τοπικά κοινοβούλια, η παρουσία του στην ομοσπονδιακή βουλή φαινόταν, μάλλον, προδιαγεγραμμένη. Μόνο που άλλο να το φαντάζεσαι και άλλο να το βλέπεις να γίνεται πραγματικότητα. Και μάλιστα με ένα ποσοστό, πέραν και των δικών του προσδοκιών!

Ειδικά το τελευταίο είναι ακόμη πιο ανησυχητικό, διότι επιβεβαιώνει τους χειρότερους φόβους των αναλυτών που έκαναν λόγο για τον «ενοχικό παράγοντα» που κράταγε πολλούς ψηφοφόρους σιωπηλούς και απρόθυμους να εκδηλώσουν τις προθέσεις τους στους δημοσκόπους. Όμως, η πραγματικότητα, όπως εκδηλώθηκε μέσα από την αδυσώπητη κάλπη, είναι χειρότερη! Το ποσοστό του ευρωσκεπτικιστικού, ξενοφοβικού, ισλαμικού κόμματος (τουλάχιστον στο 13%) δείχνει ότι η απήχηση του είναι ευρεία και σημαντική, σε σημείο που κανένα από τα παραδοσιακά κόμματα να μην μπορεί να το αγνοήσει και μαζί τις απόψεις που θα μεταφέρει, πλέον, στα έδρανα του κοινοβουλίου, αλλάζοντας ριζικά το πολιτικό σκηνικό του Βερολίνου.

Την ίδια ώρα, εξάλλου, αμφότερα τα κόμματα εξουσίας είδαν τις δυνάμεις τους να συρρικνώνονται. Οι Χριστιανοδημοκράτες (μαζί με τους βαυαρούς Χριστιανοκοινωνιστές) κράτησαν την πρωτιά, όμως η υποχώρηση τους ήταν αξιοσημείωτη. Το ποσοστό τους ήταν το χειρότερο από το 1949! Τα ίδια και χειρότερα για τους Σοσιαλδημοκράτες, που σημείωσαν τη χειρότερη επίδοση τους από το 1933, χάνοντας ψήφους προς όλα τα μικρότερα κόμματα, τόσο της ριζοσπαστικής αριστεράς (που αύξησε τη δύναμη της, καταγράφοντας την δεύτερη καλύτερη επίδοση στην ιστορία του) όσο και της ακροδεξιάς. Μια διαρροή που παραπέμπει στο… υπαρξιακό πρόβλημα που αντιμετωπίζει, πλέον, το SPD, έχοντας απωλέσει την απήχηση του στην πάλαι ποτέ παραδοσιακή εκλογική του βάση, ήτοι την εργατική τάξη, που φαίνεται να κινήθηκε προς τα δύο πολιτικά άκρα.  

Όλα δείχνουν πως το AfD θα είναι η τρίτη κυριότερη δύναμη στη Βουλή. Η τρίτη! Και αυτό δεν συνιστά απλά ένα τεράστιο πολιτικό αλλά και πρακτικό πρόβλημα για το νέο πολιτικό σκηνικό στο Βερολίνο, αλλά και ένα ηχηρότατο χαστούκι για τις δημοκρατικές δυνάμεις της Γερμανίας και της Ευρώπης συνολικά. Η δε, ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τους ίδιους, την κυρία Μέρκελ και την κυβέρνηση της, τις Βρυξέλλες και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, διότι είχαν προ πολλού εντοπίσει τα δυσοίωνα σημάδια, αλλά απέτυχαν να τα αντιμετωπίσουν με τη δέουσα σοβαρότητα και αποφασιστικότητα. Τα… θερμά μας συγχαρητήρια για το νέο κατόρθωμα τους!  

Η άνοδος της ακροδεξιάς, τόσο στην Γερμανία όσο και στην Ευρώπη συνολικά, δεν είναι ένα φαινόμενο που… ξεπετάχτηκε εν μία νυκτί. Σε κάθε δημοσκόπηση, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, σε χώρες του βορρά ή του νότου, του κέντρου ή της περιφέρειας, η συνεχής ενδυνάμωση των ακροδεξιών δυνάμεων, ειδικά την τελευταία διετία, είναι αναμφίβολη. Και τι κάνει η Ευρώπη; Καλό ερώτημα. Προφανώς τίποτε, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα.

Εκφράζει την… ανησυχία της για το φαινόμενο, όμως δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να σκαλίσει κάτω από την επιφάνεια για να φτάσει στα βασικά αίτια που το παρήγαγαν. Αναλώνεται μόνο στο να κουνάει το δάχτυλο για την τήρηση των δημοσιονομικών στόχων και για την μη εκτροπή από τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές πρακτικές και τις μεταρρυθμίσεις. Και εξακολουθεί να έχει μια μεταναστευτική πολιτική για… γέλια, αδυνατώντας να τηρήσει μια κοινή γραμμή ανάμεσα στα κράτη μέλη και να επιβάλει την ισομερή κατανομή των προσφύγων σε όλη την επικράτεια, με τρόπο που το βάρος να μοιραστεί σε όλες τις χώρες.

Όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες. Το γράψαμε μετά τις τελευταίες ευρωεκλογές. Το γράψαμε μετά το βρετανικό δημοψήφισμα και το brexit. Το  γράψαμε μετά τις εκλογές στη Φιλανδία, την Ουγγαρία, την Ελλάδα, την Ολλανδία, την Αυστρία, την Σλοβακία και πιο πρόσφατα τη Γαλλία. Το ζήσαμε και χθες στη χώρα που γέννησε το μίασμα του ναζισμού. Και δυστυχώς θα το ξαναζήσουμε, αν οι κλειδοκράτορες της Ευρώπης δεν ξυπνήσουν πριν είναι πολύ αργά. Αν, βεβαίως, δεν είναι ήδη πολύ αργά…