Τελικά, πέτυχε κάτι η κυβέρνηση στο Eurogroup για τα εργασιακά ή… «άνθρακες ο θησαυρός»;
Το μέτωπο των εργασιακών φαίνεται ότι κομίζει τα πιο θετικά μηνύματα για την κυβέρνηση και την Ελλάδα από την προκαταρκτική συμφωνία του Eurogroup. Οι εμμονές του ΔΝΤ για την πλήρη εξάρθρωση και των τελευταίων υποστυλωμμάτων της εργατικής νομοθεσίας στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, την εκ νέου επιβολή και την αναβίωση του εργοδοτικού λοκ-άουτ και την ολοκληρωτική ασυδοσία (αυτό που η νεοφιλελεύθερη γλώσσα ορίζει σαν… «απελευθέρωση») στις απολύσεις δεν βρήκαν απήχηση. Ο «νέος Αρμαγεδδών στην εργασία» που προεξοφλούσαν ορισμένα ΜΜΕ και πολλοί δημοσιολογούντες δεν συντελείται και δεν πέφτει για μια ακόμη φορά ο ουρανός στο κεφάλι της κοινωνίας, τουλάχιστον στα εργασιακά και πάντα σύμφωνα με το σκληρό, άκαμπτο και «αιματηρό» πακέτο μέτρων που ήθελε το ΔΝΤ, στον συγκεκριμένο τομέα.
Γράφει ο: Γιάννης Νικολόπουλος
Εντέλει, θα πρέπει να πιστωθεί αυτή η εξέλιξη, στη διαπραγματευτική γραμμή που τήρησε η κυβέρνηση και είναι μια κάποια υποχώρηση των Θεσμών και των δανειστών ή όχι;
Σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΓΣΕΕ, όχι γιατί η τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση και συνομοσπονδία θυμήθηκε ξαφνικά (!) ότι η αναβίωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων είχε προεξοφληθεί στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής 2012-2015, με αντικείμενο τον κατώτατο μισθό, τις αμοιβές και τις ωριμάνσεις, για το χρονικό τέλος του προγράμματος. Οπότε, κατά τη ΓΣΕΕ, δεν υπάρχει καμία επιτυχία της κυβέρνησης ούτε κάποια αλλαγή στάσης των δανειστών, καθώς ούτως ή άλλως οι συλλογικές διαπραγματεύσεις θα επανέλθουν το 2018.
Με άλλα λόγια, την ίδια ώρα που η ΓΣΕΕ (και η Φώφη Γεννηματά που έσπευσε να υιοθετήσει κατά γράμμα το σημείο αυτό της ανακοίνωσης) καλεί την κυβέρνηση να μην πανηγυρίσει πως κάτι πέτυχε στο Eurogroup, στον τομέα των εργασιακών, προεξοφλεί έμμεσα ότι η Ελλάδα δεν θα χρειαστεί τέταρτο μνημόνιο, μετά το καλοκαίρι του 2018. Μα, αυτός δεν είναι ο μείζων, κυβερνητικός στόχος – η απεμπλοκή και η έξοδος της χώρας από τα μνημόνια και την επιτροπεία στο τέλος του τρέχοντος προγράμματος. Οπότε, μήπως η ΓΣΕΕ στα συμπεράσματά της για το Eurogroup, τελεί σε σύγχυση;
Η απάντηση στο ερώτημα μάλλον είναι καταφατική – εξάλλου μιλάμε για την συνδικαλιστική οργάνωση, η οποία την ίδια ώρα που καταγγέλλει το σύνολο των μνημονίων, είχε ταχθεί υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 με άλλα λόγια υπέρ του άθλιου, ευρωπαϊκού και θεσμικού τελεσίγραφου, που προετοίμασε το έδαφος για το τρίτο μνημόνιο. Και είναι η ίδια συνδικαλιστική γραφειοκρατία η οποία ενώ καλεί τους εργαζόμενους σε αγωνιστική ετοιμότητα, έχει ξεχάσει το πότε προκήρυξε τελευταία φορά γενική απεργία ή πότε φρόντισε να αυξήσει τα αναιμικά ποσοστά των συνδικαλισμένων εργατών και υπαλλήλων στους χώρους δουλειάς, προκειμένου να εμφανίζεται πειστικά και δυναμικά ως σοβαρός, συμπαγής και συγκροτημένος συνομιλητής στο τραπέζι των μεθαυριανών, συλλογικών διαπραγματεύσεων, με τον μεγάλο όγκο των εργαζομένων στοιχισμένο πίσω της.
Αυτά ως προς τη ΓΣΕΕ. Αλλά και η κυβέρνηση δεν πρέπει να ανοίγει, άκριτα και εύκολα, σαμπάνιες – το λοκ-άουτ δεν επανέρχεται, αλλά η εργοδοτική τρομοκρατία κάθε είδους ζει και βασιλεύει. Οι ομαδικές και ασύδοτες απολύσεις δεν θεσμοθετούνται , αλλά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο πρόσφατα ένιψε τας χείρας του σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος και πέταξε το μπαλάκι της «βιωσιμότητας» των επιχειρήσεων στα λογιστήρια των εταιρειών, αποδεχόμενο ότι τα ελαστικά (προς τα πάνω) ποσοστά απολύσεων πρέπει να γίνουν καθεστώς ανάλογα με τις διαθέσεις και τα σχέδια του εκάστοτε εργοδότη. Και τέλος, υπάρχουν συλλογικές διαπραγματεύσεις με πραγματική βούληση εκπροσώπησης και προστασίας του κόσμου της εργασίας (και διαιτησία με ταξικό, μεροληπτικό πρόσημο, όταν χρειάζεται) και «συλλογικές» διαπραγματεύσεις αναπαραγωγής στρεβλώσεων, διαμόρφωσης κλίματος εφησυχασμού και κατευνασμού και τακτικές διαρκών υπαναχωρήσεων.
Κάτι ενδεχομένως θα θυμούνται επ’αυτού και οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες ανατρέχοντας στα χρόνια της ευημερίας, όταν τα υπερκέρδη έμεναν στις τσέπες των εργοδοτών και η Ελλάδα βρισκόταν στο τελευταίο σκαλί (λίγο πιο πάνω από την Πορτογαλία) ως προς τις αμοιβές και τα εργατικά δικαιώματα ήδη προτού εισέλθει στην στενωπό των μνημονίων.
