Θέλω να πετάξω τώρα. Αλλά, όχι και να με πιάνουν κορόιδο!

Έχοντας διαβάσει διάφορα, κυρίως αρνητικά, σχόλια για τις νέες χρεώσεις της Aegean και για την γενικότερη πτώση στην ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών της εταιρίας είχα περιέργεια να διαπιστώσω η ίδια, αν αληθεύουν. Είχα, άλλωστε, να ταξιδέψω αεροπορικώς εκτός Ελλάδος από πέρυσι και αδημονούσα για την πασχαλινή μου εξόρμηση σε έναν νέο προορισμό.

Καταρχάς να διευκρινίσω ότι δεν είμαι ανάμεσα σε αυτούς που αντιλαμβάνονται την ύπαρξη μιας ελληνικής αεροπορικής εταιρίας ως εθνική επιτυχία, που με ωθεί να «ψηφίζω» απαραιτήτως ελληνικά. Προφανώς θεωρώ ότι είναι θετικό για την αγορά και το κύρος της χώρας, αλλά όταν ταξιδεύω δεν επιλέγω αεροπορική εταιρία με βάση την εθνικότητα, αλλά με βάση την ισορροπία ποιότητας παρεχόμενων υπηρεσιών και τιμής, τη βαθμολογία που φέρει σε θέματα ασφάλειας και τα ωράρια άφιξης και αναχώρησης στον προορισμό μου. Έχω δε, την τύχη να ταξιδεύω, κυριολεκτικά, από τα γεννοφάσκια μου, μυημένη από τους πολυταξιδεμένους γονείς μου και έχω αισίως ταξιδέψει σε όλες τις γωνιές του πλανήτη, αριθμώντας έναν αριθμό ταξιδιών που είναι αρκετά πάνω από τον συνήθη μέσο όρο και ευελπιστώ να συνεχίσω να αυξάνω τα επόμενα χρόνια.

Στην Aegean αντιστοίχως μετρώ αρκετά ταξίδια, που μάλιστα παλαιότερα μου διασφάλιζαν εύκολα κάθε χρόνο την κάρτα του χρυσού μέλους. Ο συνδυασμός της (άτιμης) οικονομικής κρίσης, που τιθάσευσε την ταξιδιωτική μου διάθεση, αλλά και της επιλογής έτερων αεροπορικών εταιριών, με «κατέβασαν» στην ασημένια κάρτα, αλλά αυτό δεν περιόρισε στο ελάχιστο τη συνολική γνώση και εμπειρία μου στην ταξιδιωτική… τέχνη. Ήταν, άλλωστε, η γνώση μου αυτή που με έκανε με θλίψη μου να διαπιστώσω πως το… κάθε πέρυσι και καλύτερα ισχύει για την Aegean. Και ειλικρινά το λέω με θλίψη, οπότε σταμάτησα να κυνηγάω και τα μίλια αναβάθμισης. Διότι και από τους φίλους «χρυσούς» τα μηνύματα που μου φτάνουν είναι άκρως δυσμενή (πτώση στην ποιότητα του φαγητού, fast track που δεν είναι fast track, και βαλίτσες με priority που βγαίνουν τελευταίες), αλλά και από μένα την «ασημένια», χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει και τα κουπόνια που διαθέτω για αναβάθμιση και χρήση lounge μένουν ανέγγιχτα. Το να ζητήσεις αναβάθμιση και να στη δώσουν, θα πρέπει να έχεις κερδίσει το λόττο, τα δε, κουπόνια lounge ισχύουν μόνο για τα lounge της εταιρίας (άρα Αθήνα και Θεσσαλονίκη), διότι, αν και η εταιρία είναι «περήφανο μέλος της Star Alliance» –για λογαριασμό της οποίας εκτελεί και δρομολόγια για άλλες εταιρίες- δεν μπορείς να μπεις στα lounge της Συμμαχίας στους διεθνείς προορισμούς. Σημειωτέον δε, ότι δεν μπορείς να μπεις στο lounge της Aegean στην Αθήνα, ούτε κι αν είσαι χρυσός, αν ταξιδεύεις με Olympic Air. Η λογική του παραλογισμού στο σημείο αυτό με ξεπερνά!

Και με αυτή την διόλου μικρή παρένθεση, ας επιστρέψω στην εμπειρία του πιο πρόσφατου ταξιδιού μου. Για λόγους χρόνου και χώρου, θα αποφύγω να καυτηριάσω εκτενώς τα συνηθισμένα: τον πολύ μικρό χώρο στα καθίσματα, το ευγενικό μεν προσωπικό που για κάποιο λόγο πλέον μοιάζει μονίμως εξουθενωμένο  και στην κάθετη πτώση στην ποιότητα του φαγητού. Και δεν μιλάω μόνο για την οικονομική θέση, αλλά και την business που δεν περιμένεις να προσφέρονται μακαρόνια με σάλτσα και τυποποιημένος χαλβάς σούπερ μάρκετ για γλυκό, όπως μου κάρφωσε φουρκισμένος συνταξιδιώτης. Σε αυτό βέβαια να προσθέσω, καρέκλες που τρίζουν, τραπεζάκια που πέφτουν, διχτάκια που έχουν ξεκολλήσει (αυτά που έχουμε μπροστά για να βάζουμε βιβλία κ.λπ). Θα μου πείτε, τα τελευταία λειτουργικά προβλήματα θα λυθούν με την παραγγελία και άφιξη των νέων αεροσκαφών που περιχαρής ανακοίνωσε ότι θα αγοράσει η εταιρία από την Airbus. Πολύ χαίρομαι και συγχαρητήρια, όμως μέχρι τότε εγώ ταξίδεψα με ένα τραπεζάκι που έπεφτε διότι δεν έκλεινε, και χωρίς να έχω να βάλω κάπου το βιβλίο μου, διότι το διχτάκι μπροστά μου είχε σπάσει και η αεροσυνοδός που προσπάθησε μάταια να το κουμπώσει μου δήλωσε απότομα ότι δεν είναι και τεχνικός να το επισκευάσει. Ορθόν. Δεν αντιλέγω. Όμως, σχεδόν 4,5 ώρες ταξίδι και η σειρά αμέσως μπροστά μου ήταν άδεια, τελείως άδεια, δεν θα μπορούσα να μετακινηθώ εκεί; Νομίζετε; Λάθος.

Ο λόγος ήταν πως η σειρά μπροστά μου έφερε το μαγικό νούμερο 12 (13 δεν υπάρχει για ευνόητούς λόγους σε κανένα αεροσκάφος), που στο εν λόγω αεροσκάφος συνιστούσε το αόρατο τείχος μεταξύ πατρικίων και πληβείων της οικονομικής θέσης, όπως διαμορφώνεται με τις νέες, επιπλέον, χρεώσεις. Και εδώ αρχίζουν τα… ωραία. Καταρχάς πολύ θα ήθελα να ξέρω ποιος είναι ο φωστήρας, εκεί στην Aegean, που τολμά να ισχυριστεί ότι υπάρχει σειρά, πλην της πρώτης και των θέσεων στην έξοδο κινδύνου, που δίδει πράγματι περισσότερο χώρο στα πόδια, ώστε να χαρακτηρίζεται extra legroom. Είχε ο ταξιδιώτης στην 3η σειρά περισσότερο χώρο για τα πόδια του από μένα; Σίγουρα θα ήθελε, αλλά φευ. Διότι έτερες εταιρίες που έχουν προχωρήσει σε τέτοιες έξτρα χρεώσεις (ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια που η Aegean ξεχνά βολικά, όταν θέλει να μας πει ότι ανάλογες χρεώσεις επιβάλλονται και σε άλλες αεροπορικές) έχουν φροντίσει, πράγματι, να αναμορφώσουν τα καθίσματα, ώστε όντως να έχουν περισσότερο χώρο ή παρέχουν κάποια πλεονεκτήματα που να αξίζει να δώσεις κάποια ευρώ παραπάνω. Αν ζητάς παραπάνω λεφτά για παραπάνω χώρο, τον οποίο, όμως, δεν προσφέρεις, αυτό τι συνιστά; Θα μπορούσαμε, άραγε-άραγε, να το αποκαλέσουμε κοροϊδία; Αφήνω εσάς να το απαντήσετε. Σημειωτέον δε, ότι το πόσα είναι τα ευρώ αυτά, το διαπιστώνεις μόνο όταν πας να κάνεις ηλεκτρονικό check in, διότι οι τιμές δεν είναι στάνταρ, είναι κυμαινόμενες με βάση τον προορισμό, οπότε είναι λίγο… kinder έκπληξη.  

Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα στο δικό μου ταξίδι ήταν ένα αεροπλάνο, σχεδόν άδειο μέχρι τη μέση, και «πήχτρα» από τη μέση και κάτω. Γεγονός που εκτός ότι αποτελεί τραγικό θέαμα, αναρωτιέμαι πολύ-πολύ σοβαρά, αν θέτει και ζήτημα ασφαλείας, με βάση την σημαντικότατη διαφορά βάρους.

Ενδεικτικά, στην πτήση της επιστροφής περπάτησα πάνω-κάτω και «μέτρησα» κεφάλια. Στο δεύτερο μισό του αεροσκάφους συνωστίζονταν σαν σαρδέλες 96 άτομα, χωρίς ούτε μία θέση άδεια, όταν στο πρώτο μισό μέτρησα 34 άτομα. Υπήρχαν τριάδες καθισμάτων που ήταν τελείως άδειες. Αλλά πλέον απαγορεύονται αυστηρά οι «μετακομίσεις» από το δεύτερο στο πρώτο τμήμα. Συρματόπλεγμα(!) δεν έχει μπει ακόμη, αλλά εξαιρέσεις δεν γίνονται ούτε για… ανθρωπιστικούς λόγους. Τι εννοώ; Ανάμεσα στους «96» υπήρχε μια έρμη μάνα με ένα βρέφος στην αγκαλιά, που ασφυκτιούσε. Επαναλαμβάνω, σε πάνω από 4 ώρες πτήσης. Έκλαιγε το μωρό, δεν χώραγε η ίδια να το κουνήσει στην αγκαλιά της. Τι κι αν προσπαθήσαμε να πείσουμε το πλήρωμα να της επιτρέψει να μετακινηθεί σε μια από τις σειρές που ήταν τελείως(!) άδειες. Μάταια. Εφόσον δεν είχε πληρώσει το «καπέλο», δεν της επέτρεπαν να μετακινηθεί λίγες σειρές πιο μπροστά. Ντροπή και αίσχος για την (πως την είπαμε, αλήθεια;) καλύτερη περιφερειακή εταιρία στην Ευρώπη.

Για το τέλος άφησα το αντίστοιχο τέλος του ταξιδιού, όπου συνήθως σηκώνεσαι να πάρεις τα πράγματα σου από τα πάνω ντουλάπια. Κάποιοι από αυτούς που πληρώνουν το «καπέλο» υποτίθεται ότι το κάνουν για να βγουν πιο γρήγορα από το αεροσκάφος, να προλάβουν τυχόν συνδεδεμένη πτήση. Αν αυτό ίσχυε και κάποιους μπροστινούς στη δική μου πτήση, μάλλον πλήρωσαν άδικα. Γιατί; Διότι στοιβάζοντας τόσο κόσμο στο μισό αεροσκάφος, τα ντουλάπια δεν φτάνουν και η διαφορά βάρους εντείνεται, οπότε το πλήρωμα είχε μεταφέρει πολλές αποσκευές σε μπροστινά ντουλάπια. Όταν λοιπόν, στην τροχοδρόμηση οι ελληνάρες πετάχτηκαν βολίδα από τις πίσω σειρές να πάνε να πάρουν τις αποσκευές τους από τα μπροστινά ντουλάπια, μπλόκαραν το διάδρομο. Στράφι πήγαν τα 22 ευρώ του μπροστινού μου στην έξοδο κινδύνου. Εγώ, τελικά, βγήκα από το αεροσκάφος, πριν από αυτόν!